RSSKleine kinderen. Grote soldaten
Nu het Europees Figurenteatercentrum (EFTC) zijn vertrouwde stek in de Trommelstraat moest verlaten, en het Puppetbuskersfestival slechts in de weekends en enkel in de binnenstad speelt, moesten wij na 25 jaar ons gebruikelijke Gentse Feestenprogramma herbekijken. Zo zijn er toch enkele tentoonstellingen die ik wou/wil zien en gisterennamiddag trokken we naar de School van Toen voor de tentoonstelling Kleine kinderen. Grote soldaten. In het kader van de (talrijke) herdenking(en) van 100 jaar Groote Oorlog, focust de School van Toen vooral op het dagelijks leven te Gent tijdens de bezetting. In Gent waren bv. heel wat Duitse burgerlijke administratieve diensten gevestigd, waardoor de Duitse aanwezigheid in het straatbeeld heel zichtbaar was.
Rode draad in de tentoonstelling zijn de dagboekfragmenten van drie personages: van schrijfster Virginie Loveling (1836-1923), die in de buurt van het Sint-Pietersstation woonde en tijdens de oorlog nauwgezet een dagboek bijhield, van het kleine meisje Philomène Thys (° 5 januari 1907), die toen met haar vader en moeder in de Rodelijvekensstraat woonde, en van onderluitenant Raoul Snoeck, een familielid van de drukkersfamilie Snoeck en overleden aan het front bij een beschieting in september 1918.
Er wordt onder meer ingegaan op de vluchtelingen te Gent, op de voedselschaarste en -rantsoenering, op de buitenlandse hulp, op de excessieve stijging van de levensduurte tussen het begin en het einde van de oorlog, op het frontleven, op de strenge verordeningen (zoals het aangeven van het bezit van fototoestellen, het verbod op het houden van duiven, het inleveren van koper, de verplichte verduistering, enz.), op de verplichte tewerkstelling van onze mannen in Duitsland en het bezette Franse noorden en op Russische krijgsgevangenen hier (wist u trouwens dat er een aantal Russische krijgsgevangenen begraven liggen op de Westerbegraafplaats?), en vanzelfsprekend ook op de bevrijding en de Wapenstilstand. Daarnaast wordt ook gefocust op het dagelijks leven dat gewoon doorging: kinderen gingen naar school en deden hun communie, mensen gingen naar de fotograaf, enz.
Mijn bezoek kreeg ineens ook nog een persoonlijk tintje aangezien ik in kast plots een reproductie van een identiteitsbewijs van mijn overgrootmoeder terugvond.
Voor de samenstelling van de tentoonstelling (een mix van originele stukken en reproducties), werd, naast de stukken uit de eigen collectie, samengewerkt met onder andere privéverzamelaars, het Stadsarchief Gent, het Liberaal Archief, Amsab, … Op zich is de tentoonstelling niet zo groot, maar als je alle teksten wil lezen, onder andere ook de tekstaffiches met de Duitse verordeningen, ben je toch al gauw anderhalf à twee uur bezig.
Kleine kinderen. Grote soldaten is nog te zien tot en met zondag 27 juli, telkens van 14 tot 17 u.
© 2014 GENTBLOGT VZW
Wat leuk om zo een aandenken van je grootmoeder te ontdekken. Daardoor wordt het meteen een stuk persoonlijker. Ik probeer het nog in te passen.
dus jij bent de tentoonstelling gaan bezoeken
En heel wat Gentenaars feesten liever dan te denken aan toen ( eigenlijk heel de Belgische bevolking). Kinderen waarom zouden ze denken voelen wat er toen in die gastjes om ging.