maandag 9 februari 2015 8u57 |
Faits Divers, Gentblogt |
patricia |
11 december 2006. Mijn eerste redactievergadering bij Gentblogt. Om eens te zien, had i. gezegd. In een achterkamertje van de Rederijkers. Ik herkende een aantal bloggers, zoals Michel en Bruno. Maar wisten zij veel wie ik was en wat ik daar kwam doen. Niet zo goed voor iemand die ook al uit zichzelf niet zo veel zegt, zo in het begin. Die avond zat ik stilletjes te kijken. Ik was overweldigd en mijn hoofd gonsde van de ideeën, zoals dit na elke volgende redactievergadering zou blijven doen. Maar ik wist toen ook: hier wil ik deel van uitmaken.
Flashback naar een klein jaar eerder. Na een gebroken relatie kwam ik weer aan in Gent. Ik moest de stad opnieuw leren kennen. Niet langer de straten waar ik als student rond liep. Andere winkels, andere cafés, andere uren. Een onverwachte crush toen de anonimiteit van het online daten doorbroken werd. Koffie aan een keukentafel en horen vertellen over Gentblogt. Ik ging op zoek en pakte de draad weer op van een paar gewoonten. De Vooruit werd opnieuw mijn ontmoetingspunt, iets drinken in het café en een theaterabonnement. Maar ik waaierde steeds verder uit. Ik leerde mijn stad beter kennen.
Gentblogt zorgde voor een stevige duw in de rug. Een mailbox waar elke dag vele persberichten gedropt worden, een mailingslijst met enthousiaste vrijwilligers, maandelijkse vergaderingen met mensen die hier al langer hun hart zijn kwijt geraakt. Ik verliet mijn comfortzone en ging al eens vreemd. Campo is ondertussen een even vaste stek geworden. Mijn honger naar cultuur bleek niet te stillen. En ik vulde mijn lijstje van favoriete gezelschappen, acteurs en regisseurs aan met nieuwe namen en oudere namen die me voordien onbekend of onbemind waren. Ik nam me voor om ook meer amateurgezelschappen te gaan zien, wat in een aantal artikels uitmondde maar tijdgebrek en keuzes moeten maken zijn pijnlijke vaststellingen.
Ik ging op zoek naar favoriete kunstwerken en heb in sommige van de musea een vaste afspraak met een vriendin om te gaan kijken. Concerten in kleine en grote zalen. En gewoon, omdat het leuk klonk of iemand het vriendelijk vroeg, toch ook maar eens gaan kijken. De draad weer oppikken met de barbiekleertjes die ik als kind maakte en nu mijn ogen uitkijken bij Creatief Gent.
Ik vulde mijn agenda en ontmoette anderen. Lezers en andere schrijvers en fotografen. Maar ik herinner me ook de momenten achter mijn computerscherm. Verlof voor mijn hobby. ‘s Ochtends in de filmzaal op het Filmfestival, ‘s avonds schrijven om ‘s anderendaags weer vroeg van de partij te kunnen zijn. Op voorhand namen opzoeken en muziek luisteren voor Gent Jazz, ‘s ochtends tekst schrijven bij koffie en schaven aan de tekst. Soms voelde ik me wat klein, als vrijwilliger tussen professionele journalisten, maar het onthaal was er niet minder hartelijk door. En stilletjes was ik best trots als een gezelschap of organisatie verwees naar dit stadsblogje in hun communicatie.
En ja, het afscheid valt moeilijk. Mijn bijdrage aan Gentblogt is de laatste tijd wat moeilijker te voorspellen. Werk en andere bezigheden vreten ook tijd en energie. Reacties, of het uitblijven ervan, vallen al eens tegen en gewoon ook het besef dat er zoveel in Gent gebeurt. Elke dag, elke week. Altijd zijn er wel dingen waar we niet over schrijven en altijd is er wel iemand om dat te zeggen. De beslissing zorgde voor rust bij mij. De aankondiging en de reacties daarop zorgde dan weer voor een onverwachte emoties. Maar het is goed geweest! Ik ben blij dat ik deel heb uitgemaakt van deze equipe en ik ben dankbaar voor alle leuke momenten en ontmoetingen. Tot ziens!
zondag 8 februari 2015 15u50 |
Musea en tentoonstellingen |
Redactie (tekst), Ignace Van der Kelen (beeld) |
De presentatie van stadsontwikkelingsprojecten in de Lokettenzaal van de voormalige Bank van de Arbeid is uitgebreid en geactualiseerd. Sinds vorige zomer zijn er nieuwe maquettes en nieuw beeldmateriaal te zien. Op de eerste verdieping is een uitgebreide presentatie over het stadsontwikkelingsproject Oude Dokken opgebouwd. In de Kluizenzaal tenslotte kan de bezoeker terecht voor meer informatie en foto’s over de geschiedenis van de voormalige Bank van de Arbeid is. Fotograaf Ignace Van der Kelen ging kijken, en kwam enthousiast met een stapel foto’s terug.
Aan de hand van foto’s, ontwerpen en maquettes kunnen bezoekers kennis maken met stadsontwikkelingsprojecten, zoals de herbestemming van verlaten bedrijventerreinen of de opwaardering van verloederde plekken. Enkele toekomstige woonprojecten illustreren waarom Gent zo’n aangename woonstad is. Dankzij aandacht voor kwalitatieve publieke ruimte, duurzame en kwalitatieve wooneenheden en een goede ontsluiting van de verschillende projecten, voelen bewoners zich ook echt thuis in Gent.
Lees verder…
zondag 8 februari 2015 10u15 |
Gentblogt |
ElsS |
Ik was er nog niet bij toen Gentblogt boven de doopvont werd gehouden, maar volgde al vrij snel wat daar geschreven werd en besloot in 2009 de stap te zetten naar een actiever engagement en zelf ook mee te werken. Eerst nog voorzichtig, enkele berichten tijdens de Gentse feesten als tijdelijke vrijwilliger, maar na de feesten ‘ben ik blijven plakken’ en blijven schrijven. Volgens de archieven pende ik de voorbije jaren voor Gentblogt 235 artikels bij elkaar en daar ben ik toch stiekem een beetje trots op dat ik dat heb kunnen en mogen doen.
Ik heb via Gentblogt heel wat premières mogen meemaken en ik ontmoette er mensen waarvan er verschillende inmiddels vrienden werden. Wat ik me het meest zal blijven herinneren zijn de intense periode van de Gentse feesten. Elke dag op stap, van kort na de middag, soms tot ‘s avonds laat, vaak in het aangename gezelschap van andere redactieleden. En toch ‘s morgens op tijd opstaan om – in pyjama en met een grote tas koffie – eerst foto’s af te laden en artikels te schrijven terwijl de huisgenoten vaak nog lagen te slapen. Ook de voorstellingen van het Spekkenfestival, waar dochterlief met plezier deel uitmaakte van de kinderjury, waren voor mij evenveel smullen als voor de jonge toeschouwers en met graagte wou ik dat plezier ook delen met anderen via artikeltjes voor de beste stadsblog aller tijden.
Ik ga Gentblogt en de grote informatiestroom over zoveel diverse dingen in het Gentse heel hard missen maar het is inderdaad beter om in schoonheid te eindigen dan langzaam aan te moeten inboeten aan kwaliteit. Nog enkele dagen en er wordt een streep getrokken onder Gentblogt maar wat gepubliceerd werd, blijft bewaard en daar ben ik (en ik vermoed dat ik niet de enige ben) erg blij om. Kwestie van zo nu en dan nog eens te kunnen terugblikken op wat er in die 10 jaren aan informatie verzameld werd. Voor altijd zal Gentblogt 10 jaar jong blijven.
Gelukkig blijven er in de toekomst andere kanalen om elkaar en wat er gebeurt in Gent niet uit het oog te verliezen. Of zoals Max Van Hemel het schrijft:
We’ll meet again
We’ll meet again,
Don’t know where,
Don’t know when
But I know we’ll meet again some sunny day
Keep smiling through,
Just like you always do
Till the blue skies drive the dark clouds far away
…
zaterdag 7 februari 2015 9u53 |
Fotoreportage, Gentblogt |
Max Van Hemel |
Als fotograaf heb je doorgaans niet veel te zeggen, of beter, je laat het beeld spreken.
Een ouwe rot ben ik niet, mijn eerste foto verscheen pas in de Gentse Feesten van 2009. Toch is Gentblogt snel een belangrijk deel van de vrije tijd gaan innemen. De intensiteit waarmee we de Gentse Feesten door kwamen was uniek. Tot een gat in de nacht zitten mailen, foto’s bijwerken en berichten aanvullen. Maar het belangrijkste dat ik onthou uit deze vele fijne jaren is de warmte en de vriendschap die achter de schermen tot stand is gekomen.
Mijn dank aan jullie allen, tot op die zonnige dag!
vrijdag 6 februari 2015 18u34 |
Architectuur |
Arthur De Decker (tekst), Jos Tavernier (beeld) |
Met dit deel 90 komt er een einde aan deze reeks artikelen over de serie 1 postkaarten van Albert Sugg waarin Arthur De Decker (per thema) de 363 genummerde zichten besprak die Gent toonden tussen 1900 en 1906. Dankzij de medewerking van de fotograaf Jos Tavernier konden deze ansichtkaarten worden vergeleken met hoe dat er nu uit ziet. De verzamelaar en heemkundige Arthur De Decker is deze reeks begonnen op 19 april 2013 en heeft al die tijd elke week een aflevering gepubliceerd op Gentblogt. In totaal zijn dit circa 770 bladzijden op A4 formaat boordevol stadsgeschiedenis. Dit werk zal ook na het verdwijnen van Gentblogt consulteerbaar blijven via het internet.
Dit was technisch enkel mogelijk dankzij de medewerking van Michel Vuijlsteke die hiervoor hartelijk wordt bedankt. Ook Rudy Claerman verdient bedankt te worden daar hij de meeste afleveringen vooraf heeft nagelezen op mogelijke typfouten. Ook de Gentblogtlezers worden hartelijk bedankt voor de talrijke positieve reacties die meestal een interessante aanvulling betekenden op het gepubliceerde. Dit interactieve aspect van de reeks zal spijtig genoeg na het verdwijnen van Gentblogt verloren gaan.
Deze laatste aflevering behandelt, naast 2 nakomertjes in het postscriptum, de 4 nog resterende Suggkaarten over het Gravensteen. Dit middeleeuwse monument is reeds eerder aan bod gekomen in de delen 54 Gravensteen I (kant Lieve), 75 Gravensteen II De walgang, 78 Gravensteen III: de voorpoort en 80 Gravensteen IV, het huis van de kastelein en de keuken, en toch is nog niet alles verteld. Vandaar dus hier deel V.
Serie 1 nr. 347 ’s-Gravensteen: Stal (1180-1350), Pijnkelder (XV-XVIIIde eeuw) bij helle zon
De fotograaf die deze foto voor Albert Sugg maakte slaagde er blijkbaar dankzij de helle zon toch in om een klaar zicht te geven op wat soms ook de “krocht†genoemd wordt. Deze “kelder†volgt de gebogen lijn van de ringmuur rondom het Gravensteen aan de Geldmunt. Zeven gedrongen zuilen met gekartelde kapitelen delen de ruimte in 2 beuken. Tegen de muren rusten de graatgewelven op hardstenen kraagstenen, versierd met loofwerk. De aanwezigheid van een mestput, een waterput (thans overdekt met een zerk), een aalput en 6 verluchtingspijpen wijst op de functie van deze constructie als stal voor de paarden van de graaf en zijn gevolg. De paarden daalden af langs een wegneembaar hellend vlak, thans vervangen door een houten trap. Lees verder…
donderdag 5 februari 2015 11u32 |
Muziek |
Wouter De Sutter |
Met het uitdovende lichtfestival op de achtergrond sloot singer-songwriter Sarah Devreese vorige zondag het kouwelijke weekend af in muziekcentrum Kinky Star. Op het programma: een mini-concert van het Gentse antwoord op ‘Daughter’ *, het eerste in maanden. Uw dienaar tekende aanwezig en kon er zich aan opwarmen.
Sarah, amper 21, bedient zich van een formule die zo oud is als de straat. Alleen het podium op, slechts gewapend met een akoestische gitaar en de eigen stem. Je moet al over het nodige lef en talent beschikken om op die manier te willen boeien. Zeker als je je dan nog eens beperkt tot je eigen (prille) repertoire.
Dat Sarah voorzien is van talent bewijst haar finaleplaats in Humo’s Rock Rally afgelopen jaar. Ook de eerste releases op haar actief – twee E.P.’s uitgebracht in 2013 – wijzen in de richting van een meer dan gemiddelde aanleg voor het creëren van meeslepende, dromerige pop met een uitgesproken melancholisch kantje.
Geen verkleedpartijen, spectaculaire rekwisieten of vreemdsoortige videoprojecties zondagavond om het solo-optreden visueel kracht bij te zetten. Sarah had enkel zichzelf en haar muziek meegebracht. Zo eenvoudig kan het soms zijn. Niet alleen eenvoudig, het bleek ook voldoende.
Zeven nummers op de playlist die in hun geheel als een: ‘best of so far’ opgevat kon worden. De opener ‘Losing Faith’ – ijzersterke melodie – maakte meteen indruk. Met je beste nummer inzetten is behoorlijk gewaagd maar dat vormde zondagavond geen probleem. Verslappende aandacht en aanzwellend geroezemoes bleven uit. Zelfs tijdens ‘Candle’, een minimaal aangekleed nummer waarin meer gefluisterd dan gezongen wordt, bleef het publiek muisstil. Lees verder…
woensdag 4 februari 2015 17u11 |
Podium en Cultuur |
Caroline Neels |
Ze was er een jaartje tussenuit, maar dit seizoen is Katinka Polderman weer haar ultieme zelf in de voorstelling Polderman Baart Zorgen. Naast de gortdroge humor en de hilarische liedjes introduceert Polderman ook een nieuw genre: de minimusical op kijkdoosformaat.
Onlangs zag ik Katinka Polderman bij De Pauw op Nederland. Ze vertelde dat ze debuteerde op school met pornografische liefdesliedjes voor leraren. Ze koos een leerkracht uit en bracht dan op podium, met haar elektrische gitaar een liedje voor de uitverkorene: “Meneer als ik u zie kan ik niets meer leren, ik kan alleen nog masturberen”.
Ja zo kennen we ze wel, Katinka. En wie kent haar liedje ‘Pipapijpen’ niet ?
De Zeeuwse kwam haar literaire debuut bij De Pauw voorstellen. Ze schreef het geschenk voor de Week van het Zeeuwse Boek 2014. De titel van deze verhalenbundel luidt als volgt: ‘De onfortuinlijke dood van Krijn Kip en andere verhalen die best wel eens echt gebeurd zouden kunnen zijn (maar misschien ook niet)’. Polderman werd eerder dit jaar ook genomineerd door de cabaretprijs Neerlands Hoop voor haar voorstelling ‘Polderman Baart Zorgen’. Met die voorstelling komt ze naar België o.a. naar Gent. Op haar site vind je de volledige speellijst in Vlaanderen.
Credits: Jaap Reedijk
Credits: Jaap Reedijk
Credits: Krijn van Noordwijk
woensdag 4 februari 2015 9u08 |
Gentblogt |
jm |
De oudste en veruit beste stadsblog houdt het voor gezien. Gentblogt stopt ermee na tien mooie jaren. Het kwam als een verrassing en toch ook niet. GB zit al ‘eeuwen’ in mijn feeds. Ik volg het dus van nabij, ook al heb ik er de jongste jaren nauwelijks meer aan meegewerkt. Het viel me wel op dat de fut er langzaam uit was gegaan. De beslissing om er in schoonheid mee te stoppen begrijp ik wel. De site verdwijnt ook niet maar blijft (vooralsnog) bevroren in zijn staat op 15 februari, een monument voor een reus van een stadsblog.
Ik ben vrij snel ingestapt, geïnspireerd door het enthousiasme van i (later hernoemd tot Ilse) en Smetty, twee jonge collega’s van de hogeschool waar ik toen nog werkte. Allebei ook bloggers van het eerste uur, net als Bruno en Michel. En er waren de vele dappere vrijwilligers met wie ik ooit wel eens aan de vergadertafel heb gezeten, of samen mee op stap ben gegaan. Those were the days, weet je wel. Lees verder…
dinsdag 3 februari 2015 14u00 |
Gentblogt |
ilse |
Eén.
Een avond met ruim twintig mensen, in een vergaderzaal ergens in de stad. Het is ver na middernacht, en er worden handtekeningen gezet. Dat voelt als eindelijkheid, want er zijn vele avonden discussies aan vooraf gegaan. Denkoefeningen over hoe en wat en waarom. Lange gesprekken over visie. Veel gelach ook. De handtekeningen richten een vzw op, en wat voorheen een losse zottigheid is, heeft nu ook de officiële vorm van een echt project.
Twee
Een nacht op een dakterras. Een fotograaf die ik niet zou kennen zonder Het Project. De slimste man van Gent, die ik niet zou kennen zonder Het Project. Het is ver na middernacht en er is veel gelach. Plots is er het besef dat we een migratie hebben beloofd voor de volgende dag. Ik kijk naar de fles rum die zo goed als leeg is en giechel. De Slimme Man poneert dat er geen enkel probleem is, De Fotograaf spreekt zijn vertrouwen uit, en als ik de volgende ochtend de lichte kater uit mijn ogen wrijf, heeft Het Project een logo en een lay-out die helemaal op maat is gemaakt.
Drie
Een nacht in de cafetaria van een zwembad. Het is ver na middernacht en er is veel gelach. Ik kijk rond en verwonder me over de massa mensen en hoe verschillend die zijn. In leeftijd, maar ook hoe ze eruit zien, en waarschijnlijk ook wat ze graag doen en wie ze graag zien. Ik zie gepensioneerde mensen babbelen met hipsters en een aangewaaide hippie met een lokale yup. Ze lachen allemaal en dan zijn er frietjes.
Vier
Een nacht aan mijn computer. Het lief vraagt of ik kom slapen en ik schud neen, want dit is belangrijk. Op de mailinglijst, het virtuele redactielokaal, woedt een felle discussie. Die gaat op een paar minuten tijd van bittere ernst naar de grootste onzin en weer terug. Ik weet dat ik de volgende dag zal vloeken op te weinig slaap, maar ik zou dit voor geen geld van de wereld willen missen.
Fin.
Sinds 15 januari en de aankondiging dat ook de fijnste projecten ook ooit een einde moeten hebben, zit mijn hoofd vol herinneringen. Een playlist op shuffle, die de meest uiteenlopende fragmenten afspeelt. Niet alleen nachten, zoals hierboven, maar simpelweg jarenlang elk moment van de dag. Oh boy, what a ride.
Een start-up-vergadering in een al lang vergeten appartement. Een denkdag ergens in Merelbeke, met soep en veel ideeën. Een storm in een glas water bij de opstart. Uitstappen, strooptochten, reportages, met steeds wisselende groepjes redactieleden en hun gezinnen. Vaten. Feestjes. Reeksen. Interviews. Drie mannen met een defensieve houding in een café in het centrum. Blogribben. Discussies. Vriendschap. Liefde. Duidelijke keuzes over wat kan en wat niet. Drama’s . Grote en kleine, grappige en hele droevige.
Dat eeuwig overleg ook. De verscheidenheid en de gedrevenheid. Al dat engagement. Al die liefde. Voor de stad, voor Gentblogt, voor de lezers, voor elkaar.
Op tien jaar verandert de wereld en op tien jaar verandert een leven. Maar ik kan in alle oprechtheid zeggen dat ik zelden iets heb gedaan dat belangrijker, leerrijker, positiever en mooier was dan Het Project.
Lieve lezers, het was een voorrecht jullie reacties te krijgen en te voelen dat we gelezen werden.
Lieve redactie, het was een absolute eer en een groot genoegen jullie te leren kennen en met jullie samen te werken.
We vinden elkaar ongetwijfeld terug. Elders op of naast het internet.
dinsdag 3 februari 2015 8u45 |
Podium en Cultuur, Samenleving |
Frank Bombeke |
Steven Vromman stelde zondag 25 januari 2015 zijn nieuwe boek ‘Stop met Klagen: doe-het-zelfgids voor een nieuwe wereld’ voor in de goed gevulde creatieve werkplaats Likebirds op de Gasmeterslaan (Gent), gevolgd door een gezellige duurzame brunch. De auteur is bekend als de Low Impact Man omdat hij enkele jaren geleden zijn ecologische voetafdruk tot een absoluut minimum beperkte. Dat kreeg toen de nodige media-aandacht. Sindsdien wordt Vromman overal in Vlaanderen gevraagd om te getuigen over zijn groene engagement. Goed voor 7500 verkochte exemplaren van zijn vorige boeken, 200 000 (niet-unieke) bezoekers van zijn blog. Medio 2014 hadden ruim 60.000 een lezing of voorstelling bijgewoond.
Op de voorstelling van zijn nieuwe boek had Steven Vromman tal van gasten uitgenodigd die ook in zijn boek figureren of zich actief inzetten voor een betere en mooiere wereld. Zo had Steven De Geynst, beter bekend als de Muffin man, het over zijn strijd tegen voedselverspilling. Sarah van Liefferinghe van de Piratenpartij nam het om voor het veralgemeend basisinkomen én meer liefde in de politiek. Alexia Leysen, de bezieler van de succesvolle actie Dagen zonder vlees kwam vertellen over haar engagement. Poetsactiviste Mia Sampermans legde uit hoe je met een ploegje vrijwilligers-senioren bushokjes poetst en de leefbaarheid en verbondenheid in de buurt bevordert. Superrapper Koen Dalinium schopte ons met zijn rapteksten weer een geweten. Muzikale ondersteuning en intermezzi (ook Bach) kreeg Steven Vromman van de celliste Mieke De Lauré. Ondertussen knutselde Tinne Vandenbossche, illustrator van het Low Impact kinderboek, met de aanwezige kinderen rond een vrolijke nieuwe wereld.
In het nieuwe boek ‘Stop met Klagen’ gooit Vromman het roer om. Er is nog veel ‘slecht nieuws’ om ons heen: opwarming van de aarde, energieschaarste, verlies aan biodiversiteit, de crisis in ons hoofd en de samenleving. Maar Low Impact Man, ondertussen ook Groen gemeenteraadslid in Gent, wil niet meer klagen, zeuren en analyseren. Voor hem is het tijd om er, mét de glimlach samen wat aan te doen! Onze ecologische voetafdruk verkleinen is niet genoeg. Er moeten zeker en vast grondige structurele veranderingen komen. Maar naast de overheid moeten ook de individuen zich engageren om verandering te brengen. Dit boek biedt daartoe milieuvriendelijke recepten voor activisten en wereldverbeteraars, voor dromers en doeners, voor twijfelaars en sceptici. Iedereen kan zijn/haar steentje bijdragen. Vitaminen, positieve energie én zeer bruikbare tips, dat kreeg ik er alleszins van toen ik de 190 pagina’s ‘Stop met Klagen’ doorlas.
De 100 tips voor actie met checklist rond energie, voedsel, afval en spullen, mobiliteit en reizen neemt Vromman nog eens op achteraan het boek. Heel interessant vond ik de 40 boekbesprekingen. Steven Vromman groepeerde ze rond de thema’s: het probleem, economie en geld, mogelijke oplossingen, actievoeren en gemeenschap, innerlijke verandering, toekomst, als het dan toch misloopt. We krijgen op het einde van het boek nog hoofdstukken met verwijzingen naar nuttige en interessante sites en filmpjes, de liedteksten van de theatervoorstelling ‘Stop met Klagen’ én voetnoten met uitleg bovenop.
Stop met klagen’ kost 19,95 euro. Info: www.stopmetklagen.be
Steven Vromman is in cyberspace actief met blogs en op facebook
Low Impact Man – Blog www.lowimpactman.be
Stop met Klagen – Blog www.stopmetklagen.be
maandag 2 februari 2015 7u57 |
Faits Divers, Gentblogt |
Peter Depoorter |
Zo’n tien jaar geleden kwam ik in het Gentse terecht. En behalve de Overpoort en de Gentse Feesten was Gent een zwarte vlek. Schaamtelijk, inderdaad.
In diezelfde periode werd Gentblogt boven de doopvont gehouden, een levendige site die ik al snel als dagelijkse kost ging beschouwen.
Mijn dag begon dan ook met “De foto van de dag”. Elke dag kregen we een nieuw “puzzelstukje” en ik beschouwde het als mijn uitdaging om het te kunnen lokaliseren. Dankzij Gentblogt werd Gent een mooie puzzel.
Twee meisjes op het strand
ze lezen Gentblogt
ze kijken in het rond
ze dromen van een prins
Maar foto’s nemen deed ik zelf ook en al snel besloot ik om er één in te sturen, mijn eerste foto van de dag.
En daar bleef het niet bij, want het enthousiasme van de mensen achter Gentblogt droop letterlijk van het scherm. Dus kroop ik ook in mijn virtuele pen en kwam er een beestig stukje over een sociale haan.
Toen was het hek helemaal van de dam. De reacties op de artikels gaven energie om steeds verder te gaan en ik werd een trouwe bezoeker van de stadsbibliotheek om meer achtergrondinformatie te vinden. Want het heden kon mij boeien, zeker, maar Gent had ook zoveel te vertellen uit het verleden.
Twee meisjes op een plank
gedragen door de golven
het branden van de zon
de wijzers houden op
Onder de lezers waren er ook tal van mensen die eenzelfde interesse hadden, en op een dag vroeg iemand in een reactie of we geen bezichtiging konden organiseren in een bepaald gebouw. “Waarom ook niet,” dacht ik, even zoeken naar de juiste kanalen en de rondleidingen waren geboren.
Rondleidingen in een van de historische gebouwen die Gent rijk is, bekende en minder bekende. De kerk van Sint-Anna, Campo Santo, de Vooruit, de boekentoren, de opera, de Plateau, … Ze passeerden allemaal de revue. We gingen zelfs even ondergronds!
De uitdaging was vooral om mensen te vinden die iets extra’s konden toevoegen, en niet zozeer het gebouw vanuit een puur architecturaal standpunt bekeken. Het liefst mensen die in het gebouw hadden gewerkt, of er nog werkten. En dat was niet altijd eenvoudig.
Ik herinner mij nog levendig het telefoongesprek met een zo goed als dove priester die maar niet kon snappen dat er mensen interesse hadden om de kerk te bezoeken zonder een dienst bij te wonen.
Af en toe combineerde ik het schrijven met een andere passie, muziek. Ik stopte stukjes tekst van muzieknummers in mijn artikels. Meestal bij een recensie van een concert of film.
In dit stukje heb ik dat ook gedaan met Raymond en zijn Twee meisjes. Afscheid nemen van een monument, dat kan enkel met een monument van een nummer. Bedankt Gentblogt, maar ook bedankt aan jullie, onze lezers. U was een fijn publiek.
De dag brengt ouderdom
de nacht brengt vreemde uren
de deken is zo zwaar
een bladzijde slaat om
zondag 1 februari 2015 12u09 |
Podium en Cultuur |
patricia |
Donderdagavond vertrok ik vroeg naar Campo, want ik wou nog wat mee pikken van het Lichtfestival. Ik weet dat ik vorige keer niet ben gaan kijken omdat het koud was en ik geen zin had in de drukte.
In Campo werd een bijzondere voorstelling hernomen. Achter ‘t eten werd ondertussen tien jaar geleden gecreëerd door Eric De Volder op basis van een stapel brieven tussen een moeder en een dochter uit de jaren zeventig. In het programmaboekje vertellen Ineke Nijssen en Marijke Pinoy over het ontstaansproces. Ze benadrukken meerdere keren hoe moeilijk het was en hoe ze eigenlijk ook wel worstelden om de tekst opnieuw te spelen. Het hele verhaal is verbazend actueel gebleven en dat is voor hen een wrede vaststelling.
Ik had mijn ticket al een tijd terug besteld en ik herinnerde me voor het lezen de toelichting bij de voorstelling alleen nog Eric De Volder, Marijke Pinoy en Ineke Nijssen. Op dat moment wist ik dus dat het niet meteen een vrolijke avond zou worden. Voor mij was het stuk een ontdekking, voor andere bezoekers was het niet nieuw en merkte je wat zenuwachtige opwinding.
Ik zat meteen in het verhaal en het verhaal heeft zijn effect niet gemist. Ja, het is een verhaal over verkrachting en incest, dat was tussen de lijnen al duidelijk als het ging over de wreedheid en de hypocrisie van het gezin. Nijssen is de bezorgde moeder, Pinoy is de dochter die zich afzet en maar niet begrijpt waarom haar moeder niet tussenkomt. Maar de manier waarop het gebracht wordt, is gewoon ongezien. Lees verder…
zaterdag 31 januari 2015 18u36 |
Architectuur |
Arthur De Decker (tekst), Jos Tavernier (beeld) |
In dit voorlaatste deel over de genummerde serie-1-postkaarten van de handelaar Albert Sugg over Gent zijn we met kaart nr. 342 aan de Dampoort beland. Daarover maakte Sugg slechts één postkaart die ons een zicht biedt dat er nu totaal anders uit ziet. Dat blijkt overduidelijk als we deze vergelijken met de recente foto’s van Jos Tavernier.
Alhoewel Gentblogt er spijtig genoeg eerstdaags mee ophoudt, zal deze reeks geschreven door Arthur De Decker wel consulteerbaar blijven op het internet via het archief van deze blog.
Serie 1 nr. 342 Station Eeklo-Brugge
Deze Suggkaart werd verstuurd in 1906 en toont ons links het “Grand Hôtel Leopold II†met rechts daarvan het Eeklo-Brugge-station, met rechts daarvan het “Hôtel de la Cour Royale†en uiterst rechts een stukje van het station Gent-Waas.
De fotograaf bevond zich op de plaats waar zich nu het Oktrooiplein bevindt, de zwaaikom lag dus achter de fotograaf.
Het hotel links bevond zich dus op de hoek met de Kleine Doklaan dat heden Koopvaardijlaan heet. De laatste resten van dit hotel verdwenen na de Tweede Wereldoorlog. Let op de nis helemaal bovenaan met het borstbeeld van Leopold II (1835-1909), toen koning der Belgen. Lees verder…
vrijdag 30 januari 2015 12u13 |
Faits Divers |
ElsS (tekst), Max Van Hemel (beeld) |
Je moet de voorbije weken al in het buitenland gezeten hebben en volledig offline geweest zijn om niet te weten dat er terug een lichtfestival is in Gent. Donderdagavond om 18u was het na drie jaar eindelijk terug zover. De vorige edities konden mij zeer bekoren en ik keek dan ook vol verwachting uit naar deze editie.
Aan de hoek van de Rozier, bij de Boekentoren, gaven schepen Annelies Storms, burgemeester Termont en schepen Filip Watteeuw de aftrap door met een hamer een fameuze ‘djoef’ op een knop te geven en zo de lichtinstallatie in gang te slaan. In de stijl van een oude kermisattractie steeg het licht langs de boekentoren naar omhoog om enkel bij schepen Storms helemaal de top te bereiken. U kan het trouwens zelf ook uitproberen de komende dagen. Wie zich geroepen voelt, weet dus waarheen.
Van de boekentoren trokken we naar het Sint-Pietersplein waar quasi de volledige lengte van het plein gebruikt wordt voor een mooi lichtspektakel van Urban Keys. Wie ooit de projectie op het Post Plaza gebouw zag, weet dat zoiets meer dan de moeite kan zijn. Een andere, meer dan geslaagde audiovisuele show is de voorstelling van Théoriz op het Bisschopshuis. Voorwaar een feestelijke ervaring.
In tegenstelling tot de vorige edities werd het parcours sterk uitgebreid en ging de voorkeur naar brede lanen en grote pleinen om het publiek meer ruimte te geven. Ook aan rolstoelgebruikers werd gedacht. Op de website van het festival vind je trouwens extra informatie i.v.m. bereikbaarheid en parkeerplaatsen. Hier en daar zijn er enkele kleinere stukken op het parcours (bv Zandberg) die moeilijker toegankelijk zijn, maar het merendeel van de locaties is inderdaad goed bereikbaar. Het langere parcours en de brede straten kunnen effectief meer volk slikken en dat is nodig want al op de eerste avond was het erg druk. De Mageleinstraat zal de komende dagen zeker opstroppen maar wie Gent een beetje kent, maakt een ommetje. Zo kan je de kunstwerken toch zien zonder noodzakelijkerwijs door de volledige straat te moeten schuifelen.
Lees verder…
RSS
