Ciné Kadee: ‘Lost and Found’, ‘The Gruffalo’
Vorig jaar was Ciné Kadee nog het speelhoekje van Ciné Privé. Voor de tweede editie is Ciné Kadee een volwaardig filmfestival dat aansluitend op Ciné Privé een prachtig aanbod organiseert voor kinderen tussen 4 en 12 jaar. Niet alleen films staan op het programma, je kan ook inschrijven voor verschillende activiteiten zoals workshops en vertelwandelingen, enfin, ik bedoel “kon” want het is eigenlijk al voorbij en het was ook al ruim op voorhand uitverkocht.
Het centrum van Ciné Kadee is de Universitaire Plantentuin aan de Ledeganckstraat. De winter is natuurlijk niet de ideale periode om de meer dan 10.000 plantensoorten te bekijken maar ik was toch onder de indruk van deze groene oase. In de serres heerste een gezellige chaos aan het Meeting Point. Onze kinderen kregen een sticker met een pinguïn opgekleefd en we verzamelden bij de pinguïn van dienst. Die had eerst nog wat spelletjes in petto vooraleer we in groep naar onze filmzaal trokken, de gebouwen van de lerarenopleiding van Hogeschool Gent — het voelde wat vreemd om 13 jaar na mijn studies met mijn kinderen naar een film te komen kijken in het gebouw waar ik heb gestudeerd.
Voor onze kleuters hadden wij kaartjes gekocht voor Lost and Found (Philip Hunt), gevolgd door The Gruffalo (Max Lang, Jakob Schuh). Zowel de kinderen als ikzelf vonden het geweldig! Lost and Found is ontroerend schoon, The Gruffalo geestig en geniaal. Beide prenten zijn een verfilming van een met prijzen overladen kinderboek. In het verhaal Lost and Found — origineel prentenboek van Oliver Jeffers — krijgt een jongen onverwacht bezoek van een pinguïn. Hij weet niet goed wat hij met die pinguïn moet aanvangen en probeert hem zo snel mogelijk uit handen te geven. Maar zijn pogingen mislukken en er zit niks anders op dan het brave beest terug te brengen naar zijn habitat: de Zuidpool. Het vervolg is te schoon om te verklappen.
Het boek The Gruffalo is sinds de publicatie in 1999 meteen uitgegroeid tot een klassieker. Tien jaar later, in 2009, werd dit fantastische rijmverhaal dan verfilmd door BBC (met niemand minder dan mijn vlam Helena Bonham Carter als vertelstem in de rol van Mama Eekhoorn). Ook bij dit verhaal kan ik de plot niet volledig verklappen… We volgen Muis in het donkere bos vol gevaren. Vos nodigt Muis uit voor een etentje bij hem thuis maar Muis heeft onmiddellijk door dat hij zal worden opgepeuzeld en in een ultieme reddingspoging verzint hij een geniale smoes: hij heeft geen tijd want hij wacht op de eh… Grrrrrrrrruffalo (met scherpe klauwen en knarsende tanden die alles kauwen). Vos houdt het voor gezien en Muis wordt goedgezind van zoveel goedgelovigheid. Hij krijgt meteen de kans om zijn verzonnen beest nóg meer angstaanjagend te maken als hij ook door Uil en Slang wordt gevraagd voor een eetfestijn. De Gruffalo blijkt plots ook nog paarse stekels op zijn rug te hebben én een gitzwarte tong én een gifgroene wrat op zijn neus, alles kan! Want de Gruffalo die bestaat toch niet… echt?
© 2011 GENTBLOGT VZW