RSSOngeplant
Er werd mij gevraagd om ook een slotakkoord te schrijven voor Gentblogt, het mocht bijvoorbeeld handelen over de terugkomst na mijn lange reis. Een reis die ik eerder mocht beschrijven als de Uncle Traveller Matt van deze blog in 2012. Ik vreesde echter het risico te lopen mezelf te herhalen en vooral pijnlijk wijzer en rijper proberen te lijken na mijn odyssee. Ik spaar dit wel voor mijn kleinkinderen, of de muren van het rusthuis in het slechtste geval.
Ik verkies mijn toetsenbord liever te gebruiken voor iets meer significant in mijn leven.
Ergens in de garage staat er een grote pot met aarde. Tussen pmd en resten opgedroogde verf. De planten die het einde van Gentblogt niet gehaald hebben krijgen daar hun laatste bestemming. Uitgedroogd en Verrot vinden elkaar in een aarden paradijs. Ze zullen het zich wel anders hebben voorgesteld dat einde. Eervoller misschien. Zeker de na de lente waarin ze in volle glorie kleur gaven aan een stukje voortuin in het Gentse.
De lichtinval is pover, de warmte afwezig. Sinds kort is er een scheutje door de zwarte aarde gebroken en bij gebrek aan huisdier heeft dit fris sprietje groen mijn liefde gewonnen. “Je bent een gewillig slachtoffer van de liefde”, liet ik mij ooit vertellen.
Het nieuwe plantje geeft betekenis aan een streepje avond wanneer mijn zoontje gaan slapen is en mijn vriendin les aan het geven is aan iets ijverigere types dan mezelf die ook de weekavonden nuttig willen invullen. Aan mij is er geen cursus, zelfs geen squashraket verloren gegaan. Ze doen maar en daarbij het brengt hier brood op de plank.
De stengel heeft drie groene blaadjes en elke dag neem ik een aantal maal een kijkje of er al iets nieuws aan het gebeuren is in die pot. Ik vermoed dat het een azalea is, maar zou er mijn hand niet voor in het vuur steken.
Eigenlijk weet ik niet zoveel van planten.
Denk niet dat ik niets anders te doen heb, maar die avonden alleen als thuiswacht geven mij de vrijheid om die tijd naar eigen believen in te vullen zonder ik mij daarover moet verantwoorden tegenover mijn vriendin. Zolang de afwas gedaan is en de kleine zijn pyjama niet achterstevoren aanheeft, laat ze me wel met rust.
Gentblogt houdt er dus blijkbaar mee op, het is te zeggen, er zal niets nieuws meer bijkomen, maar de blog blijft online. Gewoon niet meer groeien. Zijn. Besta je dan wel nog? Is er nergens een dienst die een uitbestede taak van het ministerie moet uitvoeren en daar ontiegelijk veel subsidies voor krijgt om zulke excessen aan webwindstilte een halt toe te roepen? Heeft iemand dat wel gecontroleerd op de redactie? Zijn we zeker van onze zaak?
Komt er iemand op elke derde woensdag van de maand, gezonden door een dienstenchequebedrijf, het virtuele stof verwijderen van de website? Retourneert die dan ook de onafgeleverde post en commentaren naar de afzenders? Waarschijnlijk passeert ze nog snel langs de post na haar werk om zich van die taak te kwijten, om tijdig de kinderen van school te halen.
Naschoolse opvang betalen is namelijk geen sinecure met dat loon.
Het zou me al zeker niet verwonderen dat de website wat gelig wordt na een tijd. Ben ik nu echt de enige die zich zorgen maakt? Is er hier überhaupt zelfs nog iemand?
“Hallo?
…. hallo….?â€
Ik denk dat ik nog even blijf om de meterstanden door te geven wanneer overijverige ambtenaren, die op weekavonden waarschijnlijk Spaans volgen, daar om zouden vragen. Ik hou wel de wacht. Als ik er even niet ben, wacht dan even. Ik ben dan waarschijnlijk even het nieuwe leven in mijn garage aan het bewonderen.
Ik blijf nog even, al is het maar om mijn eigen schrijfsels eindeloos te herlezen en mezelf zo een goed gevoel te geven mocht uiteindelijk blijken dat ik aan een of ander onkruid weken aan een stuk mijn liefde heb geschonken.
© 2015 GENTBLOGT VZW