Gentblogt

So long, and thanks for all the fish

zondag 15 februari 2015 11u09 | Gudrun | 16 reacties
Trefwoorden: afscheid, Gentblogt.

Wanneer ik dit schrijf, is het effectief 15 februari. De laatste dag van dit blog. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het geen pijn deed, want dat doet het wel.

De voorbije dagen is meermaals mijn gemoed volgeschoten terwijl ik de laatste artikels nalas, redigeerde en inplande. Maar het is mooi geweest, het is goed geweest.

Voor mij begon het blijkbaar ook al ergens in 2005: ik had Gent.blogt aangekondigd gezien in de krant, en was meteen gaan kijken. Niet dat ik ook maar iemand van de initiatiefneemsters kende, bij mijn eerste bijdrage werd er door Huug zelfs getwijfeld of ik een jongen of meisje was. Maar blijkbaar bleef het in mijn achterhoofd spoken, want al gauw begon ik alle fijne zichten te bekijken vanuit Gentblogtstandpunt: zou dit een foto van de dag kunnen worden? De eerste kwam er in september 2005.

Daarna profileerde ik me vooral als bourgondiër: elk restaurant dat ik bezocht, werd meticuleus aan een onderzoek onderworpen om daarna prompt gereviewd te worden. Vraag gerust aan mijn tafelgezelschap: die werden er soms gewoon moe van, van mijn gefotografeer en gedoe. Ik kan het hen niet kwalijk nemen, maar ik wilde gewoon iedereen op de hoogte houden van dat nieuwe restaurantje, die fijne koffiebar, dat leuke eethuis, en dat zonder er ooit voor betaald te worden. Cultuur kwam er uiteraard ook bij, en daar kregen we wel geregeld vrijkaarten voor een van de voorstelling in ruil voor een bespreking. Ik ben stukken gaan bekijken die ik anders nooit zou gezien hebben, er is vooral een wereld aan kindertheater voor me opengegaan, ik heb prachtige balletten gezien, en ik heb intens genoten van de Gentse Feesten, die je met compleet andere ogen gaat bekijken als je er achteraf verslag van maakt, geloof me.

Heb ik er vriendschappen aan overgehouden? Goh, ik maak niet makkelijk vrienden en ik ben ook niet de meest sociale die er is, maar ik denk het wel. Ik heb in elk geval zeer fijne mensen leren kennen, met wie ik gerust uren kon zitten kletsen, of met wie ik op den hotsenbots naar een toneelstuk trok. Gelijkgestemde zielen, dat zijn het vooral. Ik hoop dat ik hen niet zal moeten missen.

Zo rond 2009 begon ik ook al eens occasioneel van planning te doen. Michel had me ooit op een avond in zijn keuken de finesses van het systeem achter de schermen uitgelegd, en met een bang hartje begon ik eraan. Dat bange hartje was nergens voor nodig: alle hulp zat altijd maar een mailtje verwijderd, en iedereen sprong voortdurend bij. Omdat de “grote mensen” van de planning er niet altijd meer tijd voor hadden, nam ik meer en meer de planning op mij. De laatste Gentse Feesten heb ik ze zelfs quasi helemaal gedaan, omdat de vaste planman in de Feesten eigenlijk gewoon moest gaan werken deze keer.
Maar de druk werd groter, en het aantal schrijvers kleiner. Waar het in het begin soms nog schuiven was met de artikels, omdat er anders te veel kwamen op een dag, werd het nu krabben om artikels te krijgen. Iedereen had intussen een veel drukker leven, kinderen, werk, andere hobby’s, en Gentblogt schoof bij menigeen wat meer op het achterplan. Begrijpelijk: ik vond zelf ook niet meer de fut om elk restaurantbezoek te gaan verslaan, hoe hard ik dat ook van plan was. Een oproep voor meer schrijvers leverde niet veel op, helaas, en dus werden het vaak aankondigingen in plaats van verslagen, of persberichten die we wat aanpasten, ook al omdat het vaak aan tijd ontbrak. En dan nog kregen we boze mails van mensen die niet snapten waarom we hun slechtgeschreven, veel te korte en in fotoformaat doorgestuurde aankondiging niet op de site wilden zetten.

Neem daar nog eens de constante stroom aan verzuurde commentaren en zinloze kritieken bij, en het hoefde soms helemaal niet meer. Bij momenten heb ik de handdoek in de ring gegooid: ik had het gehad, en iemand anders kon de planning overnemen. Wat iemand anders dan ook deed, tot ook bij hem/haar de emmer weer vol was, en ik dan toch weer insprong voor een tijd.

We hielden menig redactievergadering over dit probleem, en dachten ganse plannen uit over hoe we alles konden omgooien naar katernen en zo. Maar ook hier ontbrak de tijd, de goesting en de drive (en ook wel bij de meesten de kennis) om dit in praktijk om te zetten, en dus bleven we maar klagen over het gebrek aan artikels, het gedoe bij het plannen, het doorsturen van de tientallen mails in de redactiebox, het aanpassen van de foto’s, de trollen in de commentaren, de eindeloze kritiek …

Toen we een aantal maanden geleden dan ook bewust besloten om er de stekker uit te trekken, was het even slikken. Maar wat we vooral wilden vermijden, was dat Gentblogt verder zou verwateren. Van elke dag een artikel naar een paar in de week, dan meer en meer commerciële artikels, wie weet op een bepaald punt zelfs reclame, en uiteindelijk nog een vergaarbak voor rommel over Gent. Niet dus. We wilden in schoonheid eindigen.

En dus doe ik vandaag voor de laatste keer de planning, overloop ik voor de laatste keer nog even de redactiebox, en geef ik straks het finale woord aan Michel.

Ja, ik ga het keihard missen. Het was de laatste twee jaar een essentieel onderdeel van mijn dag, waar ik elke dag tussen een half uur en een uur instak. Waar mijn hart naar uitging en nog steeds naar uit gaat. Want Gent, da’s mijn stad. Met ongelofelijk fijne mensen, initiatieven, cultuur, plekjes en groen. Het zal wennen worden, zonder Gentblogt. Maar het is mooi geweest. Echt enorm, intens mooi, en ik ben ongelofelijk blij dat ik er al die uren, al dat werk, al die moeite heb ingestoken, net zoals alle anderen van de redactie.

Merci, Gent.

Bedankt. Echt waar.

© 2015 GENTBLOGT VZW