RSSCloser
Met de Oscars nog vers in het geheugen, kozen we deze week voor Closer. De film viel zondag buiten de prijzen, maar met beloftes zoals, “een grappige kijk op moderne relaties” alsook ” een erotisch geladen verhaal over liefde, eenzaamheid en verraad”, is niks mis dachten wij.
De film is gebaseerd op een toneelstuk van Patrick Marber. Zowel in Londen als in New York werd het stuk een bestseller. De film werd geregisseerd door Mike Nichols, die we onder meer kennen van oude films zoals “The Graduate” en “Who’s afraid of Virginia Woolf”.
Deze film wordt gedragen door 4 grote namen: Jude Law, Natalie Portman, Julia Roberts and Clive Owen. Law speelt Dan, een schrijver van overlijdens berichtjes; Portman is Alice, een Amerikaanse ex-stripper die net New-York ontvluchtte na een mislukte relatie; Roberts speelt Anna, een Amerikaanse fotografe; Owen kruipt in de huid van Larry, een dermatoloog.
Een film over relaties waar iedereen een relatie heeft/krijgt met iedereen. In het begin verraste de vertel structuur, en komen er een paar interessante relatie wendingen. Er wordt jammer genoeg een beetje overdreven met het springen van ik-zie-je-wel-graag naar dan-toch-weer-niet momenten. Op het einde van de film bleef ik met een gevoel van onzekerheid en ongeloofwaardigheid achter. Misschien is hier de overstap van toneel naar film niet helemaal gelukt. Ik kan mij inbeelden dat een dergelijk plot beter tot zijn recht komt op een podium.
De acteurs zijn goed, het is geen toeval dat zowel Clive Owen als Natalie Portman meervoudig genomineerd werden voor hun prestaties. De film wordt gedragen door een erg mooie soundtrack. Het viel mij pas bij het schrijven van deze tekst op dat er veel nummers geplukt zijn uit Mozart’s “Cosi fan tutte”. Vooral het nummer “The Blower’s Daughter” (cant take my eyes off of you) van Damien Rice blijft in je hoofd plakken. De film daarentegen ben je zo weer vergeten.
© 2005 GENTBLOGT VZW
Heb deze film een maand geleden gezien en raar maar bij mij is de film blijven hangen en niet de muziek. ‘k ga dus dringend de soundtrack eens beluisteren. Wat ik zo geweldig vond aan deze prent is eigenlijjk het on-amerikaanse, de spitse dialogen die dikwijls als een geweervuur op ons kijkers worden losgelaten.
Het is een romantische comedie en tegelijk is er het een drama over de onafwendbaarheid van dingen wat het ook een thriller maakt. En dan zijn daar ook de acteursprestaties, zoals bij zovele amerikaanse films tillen deze zelfs de meest banale films tot grotere hoogte. Ik heb ontzettend genoten van Closer ook omwille van de sensualiteit. Zal zeker de DVD kopen.
Ben benieuwd of iemand hier ook Birth gaat bespreken, wil daar graag ook eens wat meneingen over horen!? (draait hij nog in Gent?)
vind persoonlijk “closer” een hele geslaagde film… inderdaad, hij eindigt niet zoals de meeste hollywood-prenten, maar da’s net een van de charmes… zoals reeds gemeld hierboven is de soundtrack een pareltje… heel passende songs die op net de juiste momenten te horen zijn – er is over nagedacht ;-) – verder vind ik dit vooral een filmpje om op een laat uur mee te pikken, op een uur waar je eventjes alles vergeet, en je jezelf gewoonweg een stuk kan identificeren met 1 van de 4 personages (want geef toe, er schuilt in elk van ons wel een klein beetje van elk personage) – clive owen had de oscar moeten winnen… het is schandalig dat deze film nergens in de prijzen viel – zo zie je maar weer dat oscar zijn trend naar het populairdere genre toch fel aanhoudt… – en Guy… wat Birth betreft… viel mij persoonlijk zwaar tegen, totaal overroepen in de pers vind ik… film komt niet op gang en eindigt op moment dat je denkt, “nu begint het”… elk zijn eigen smaak natuurlijk, maar ik had moeite om niet in slaap te vallen…
Mijn egien review zal ik hier maar in de reacties zetten:
“CLOSER” Een treffende titel voor deze film die neerkomt op vier zielen die dicht bij elkaar komen. Fysiek en mentaal tot elkaar worden aangetrokken. Soms te dicht. Twee mannen en twee vrouwen, die elkaar eerder toevallig en door spelingen van het lot tegen het lijf lopen en meteen met elkaar verweven worden. De vrouwen en de mannen beginnen een relatie met elkaar en met elkaars partner.
De film maakt sprongen in de tijd. De dialogen openen hun geesten voor hetgeen dat ze vrezen.
De liefde van de een voor de partner van de ander. Sex is
alomtegenwoordig. niet in het beeld maar in de geesten en de woorden van de personages. Enkele prachtige scenes met licht komische inslag zijn schitterend in beeld gebracht en geacteerd. De fotografie geeft de zoekende geesten een menselijk gelaat. Zij spreken uit wat sommigen mensen misschien alleen in hun duistere diepte nauwelijks durven denken.
Het is geen typische Julia Roberts-film. Al is Julia hier uitstekend gecast. Nee, ik zou zeggen het is een Nathalie Portman-film. Ijzersterke vertolking van deze fascinerende jonge actrice in een speelse, op het eerste zicht onschuldige kinderlijk ogende rol, maar de femme fatale waar beide mannelijke hoofdrolspeleres zich hard op verkijken. Jude Law zit in één van zijn betere rollen, desperate seeking for love, gefascineerd door “Alice”(Portman) die hem uit zijn cocoon brengt. Ik hem ‘m nog niet veel aan ‘twerk gezien, maar hier komt toch wel een goeie acteur naar
boven. Hij evenaart hier zijn rol in “the Talented mr Ripley”, maar
belicht een veel persoonlijker zijde. Integenstelling tot het vehicel
‘sky captain and the world of tomorrow’ waar hij als actieheld nauwelijks kon tonen wat hij waard was.
Clive Owen als ietwat geperverteerde dermatoloog overtuigt
enorm, zeker in de ietwat intensere scenes waar zijn blik tussen lust en wanhoop drijft en het zweet op zijn gelaat parelt.
Soms vroeg ik me echter af waartoe de film zou leiden. Bepaalde dialogen kon ik niet heel goed vatten of ontging me de betekenis gedeeltelijk. Niettemin dit “romantisch drama” om het wat minder poetisch uit te drukken is zeker geen typische Hollywoodproductie. Nathalie Portman debuteerde in “Leon” van Luc Besson. In “Heat” als dochter van Robert de Niro kan ik
me haar niet meer herinneren. Als Princes Amidala desdebeter. Damn I’m desperately in love with Portman…Where’s this “love”? I can’t see it, I can’t touch it, I can’t feel it! I can’t hear it. I can hear some words, but I can’t do anything with your easy words.
Jeronimo
Volgens mij is, na dit, van Bambost aan vervanging toe bij één, twee en drie.