RSSGent: Mijn kleine wereld
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben geen blogjunkie. In de favorietenbox van mijn laptop zitten slechts 2 Vlaamse blogs waar ik af en toe eens een oog op smijt. Die van Gentenaar Patrick De Witte, ofte (pdw) , omdat de mens verdomd grappig en cassant is en we een gemeenschappelijke boon voor Bill Hicks hebben. En die van Blokwatch omdat, euh… Nou ja, ik ging het niet te véél over politiek hebben.
Stadsblogs blijf ik voornamelijk associëren met grote metropolen als New York. Toegegeven, mijn verslaving aan het wedervaren van columniste Carrie Bradshaw in Sex And The City is daar niet geheel vreemd aan. Na 9/11 zijn de NYblogs als paddestoelen uit de grond geschoten. Sommige daarvan zijn ronduit hilarisch, zoals Overheard in NY: vreemde, grappige, absurde conversaties van ‘gewone’ NY’ers die door professionele luistervinken verzameld worden. Een van mijn favorieten van de laatste weken was deze:
Girl 1: Did you see Lisa’s London trip pictures?
Guy: No.
Girl 1: She actually had a double chin in some of the pics.
Girl 2: That’s great!
- Overheard in Union Square.
Maar goed, ik moet het niet over NY maar over Gent hebben. (Hoewel, een ‘Gehoord in Gent’-sectie zou niet misstaan op Gent.blogt. Misschien een tip voor de redactie?)
Gent is met zijn 230.000 inwoners duidelijk geen slapeloze anonieme metropool. Wat dan wel? Vraag dát aan 10 Gentaars en je krijgt 10 verschillende antwoorden. De een vindt het een dorp, de ander een overroepen provinciegehucht en nogal wat enthousiastelingen houden het op grootstad met uitstraling én culturele wereldklasse. Aan u de keuze.
Persoonlijk hou ik van de contrasten. De mierenhoop van mensen bij het eerste terrasjesweer en tijdens de Gentse Feesten enerzijds. De spookachtige stille momenten in deze stad anderzijds. Zoals die dode week na de Feesten, wanneer je telkens weer dezelfde beduusde toeristengezichten ziet die maar niet begrijpen waar al dat volk ineens naar toe gevlucht is. Opgeveegd door Ivago, zeggen we dan. Of in het laagtij van een koude winternacht, wanneer je moederziel alleen door het centrum kan dwalen. Geen mens, geen hond, geen auto te bekennen.
Anoniem, zo u dat al zou wensen, is onze Arteveldestad al helemaal niet. Zeg nu zelf, hoeveel Gentenaars slagen er in om op zaterdagmiddag de gehele Veldstraat te doorkruisen en géén kennissen, vrienden of collega’s tegen het lijf te lopen? Het ons-kent-ons gehalte is hier een danig uit de kluiten gewassen beestje. U heeft vast wel eens gehoord van de kleine wereld hypothese. Die stelt dat iedereen, waar ook ter wereld, via slechts zes andere personen met elkaar kan verbonden worden. Volgens mijn overtuiging zijn die tussenschakels in Gent welgeteld te herleiden tot … één. Misschien moet een gretige thesisstudent Communicatiewetenschappen zich dáár maar eens over buigen, het resultaat zou best grappig kunnen wezen.
Maar u hoort het, ook voor mij – de minst patriottische Vlaming/Belg te land, ter zee en in de lucht – heeft Gent die speciale, moeilijk te omschrijven, feel. Misschien ligt het aan haar roemrucht verleden. Of aan de combinatie van adembenemende architecturale pareltjes en stadsgezichten naast verwerpelijke gedrochten als het Urbis-complex, afbraak en de nimmer uit het stadsbeeld verdwijnende stellages. Aan haar uitermate gediversifieerd cultureel en sociaal landschap. Haar no-nonsense mentaliteit. Of misschien is het louter de simpele charme dat als je maar lang genoeg ergens woont, er op den duur geen straatsteen meer overblijft waar niet een of ander verhaal aan vastkleeft.
Groeten uit Gent,
C.
© 2005 GENTBLOGT VZW
Had verwacht dat hier veel reakties zouden op komen. Niet dus. Maar ik vind het een heel mooi stukje. Doet goed.
En over die week na de feesten…dat is het meest fantastische moment om in Gent te lopen. Al de kleine straatjes tussen ‘t Rabot en ‘t centrum waar je, handen op de rug, slenterend in weemoed verzonken denkt, dat is hier allemaal van mij.