Gentblogt

Zeetanden, waterwolven

woensdag 4 mei 2005 7u45 | Lyne | 2 reacties
Trefwoorden: kindertheater, theater, time-festival.

Tijdens het afgelopen Timefestival werd het grauwe sopje aan de Minnemeers -merk op: hoe wilder de avondlijke feestjes in het meetingpoint, hoe vuiler het water ‘s ochtends- op kleurrijke wijze opgevrolijkt door de creatievelingen van Studio Orka. Een flink aantal kinderen tussen zeven en tien scheepten zich dagelijks in op de drijvende installatie Watertanden en Zeewolven voor een deinend waterverhaal. Martine Decroos en Philippe van de Velde, aka Studio Orka, zijn geen groentjes in het vak: eerder creëerden zijn voor Kopergietery Villamour -over de rechten van het kind in het gezin- en as we speak toert Doolhoofd -een belevingstentoonstelling over emoties- door Vlaanderen en Nederland.

Ook Watertanden en zeewolven is ontegensprekelijk een belevenis: het aantrekken van de zwemvestjes, scheep gaan in een boot van de waterscouts, de aankomst in het drijvende hemelbed… op zich al anders dan anders, en een heel avontuur. De vormgeving van de drijvende bedjes (rond het grote hemelbed dobberen enkele kleinere exemplaren) getuigt -zoals gewoonlijk, voor wie de Orka’s kent- van een bijzonder rijke verbeeldingskracht: het zijn kleurrijke pareltjes waarop de figuren uit het verhaal op humoristische wijze tot leven komen. Of wat dacht je van een schaatsend schaap, een eland met zweetvoeten of een afgunstige reiger? Alles is minutieus en met grote tederheid ontworpen. Nadat Kapitein Peter Holvoet-Hanssen, baas van slaapschip, de kinderen aan boord heeft geholpen, kijkt hij een beetje bezorgd. De man zit met een probleem: hij krijgt zijn vrouw (Noëlla Elpers) niet meer wakker. Mevrouw Holvoet-Hanssen ligt inderdaad parmantig te slapen in een hoekje van het bed. Zij kan enkel uit haar diepe dromen gewekt worden door het noemen van een aantal geuren, die de kinderen zelf verzinnen. En kijk: wanneer een meisje stilletjes ‘cocos’ fluistert, ontwaakt Noëlla gapend uit haar droomwereld. Zij vertelt de kinderen wat zij gedroomd heeft: het schaap, de eland en de reiger op de bedjes spelen daarin een grote rol. Het wordt allemaal nogal spannend wanneer kinderen en dieren belaagd worden door een échte haai. Alleen geuren kunnen hen redden, en Holvoet-Hanssen laat de kinderen zélf redeneren om tot de juiste reddingsactie over te gaan.

De bijzondere locatie en de prachtig ontworpen setting prikkelen de verbeelding tot het uiterste, het is dan ook zonde dat het verhaal dit in mindere mate doet. Dat ligt enerzijds aan de structuur van de tekst, die -ondanks een aantal inventieve wendingen- te veel berust op herhaling (‘Ik droomde dat…’) en anderzijds is het oneindig jammer dat hij niet spontaan verteld wordt, maar afgelezen uit een boek. Holvoet-Hanssen zorgt met enkele grappige opmerkingen en vraagjes tussendoor voor wat deining in de vertelling, iets waar Noëlla Jespers minder in slaagt. Op een gegeven moment worden de zaken dan wél weer vrij complex, maar dan is de aandacht van de kinderen al een tijdje zoek. Dat zij op het einde zelf actief mogen ingrijpen is dan wel weer een mooie afsluiter.

Deze magische installatie verdient een even magische vertelling. Kent iemand een goede schrijver?

© 2005 GENTBLOGT VZW