Gentblogt

NTGent gekraakt

vrijdag 6 mei 2005 12u59 | Lyne | 1 reactie
Trefwoorden: NTGent, theater.

Met een aantal teleurstellende producties in het achterhoofd (Boreas, Darger) toch het Timefestival nog afgesloten met een fijne ervaring. Het parcours doorheen het NTGent op het St-Baafsplein voerde i. en mezelf van de diepste kelder naar de hoogste zolder van het theater, en daartussenin lagen lugubere, ontspannende of aangrijpende ontdekkingen. En route dus, voor een kleine tocht door een groot huis.

Statie 1. Twee smilende NTGent-hostessen begeleiden ons naar de zolderverdieping waar Ben Benaouisse commentaar belooft te leveren op de hedendaagse actualiteit en dans. In een ruimte bezaaid met krantenknipsels uit dag- en weekbladen –sommige voorzien van handgeschreven commentaar- neemt het publiek plaats op een aantal stoelen, opgesteld in de vorm van een jodenster. In één enkele spot, die als een eenzame maan op de zwarte vloer oplicht, verschijnt Benaouisse. “Une petite danse pour garder la forme”, is het enige wat hij zegt, waarop hij een choreografische boksmatch met zichzelf inzet. De liefelijke pianomuziek op de achtergrond ironiseert de strijddans, zijn verwrongen, wanhopige gezicht glimt van het zweet. Plots verschijnt een Michael Jackson-hoed op zijn hoofd, Benaouisse geeft zichzelf billenkoek. Het is een knipoog die nauwelijks nog een glimlach oproept. Dit is politieke poëzie, veel krachtiger en overtuigender dan wat Union Suspecte deed met L’Hafa of recentelijk De Queeste met De Queeste. Lichaamstaal = politieke power!

Bij de volgende statie –vraag me niet waar we ons bevinden, in deze wirwar van gangen kan je me makkelijk een week verloren zetten- worden we door onze begeleidsters afgeleverd in een met mist gevulde ruimte, zitbanken tegen de muren. Je kunt er letterlijk geen hand voor ogen zien: een vreemde gewaarwording die de zintuigen scherpt en de geest alert houdt. Je voelt je in de sauna, maar dan zonder vochtigheid. Uit het niets klinken donkere celloklanken op. Het is gek, maar om de één of andere reden had ik blazers verwacht. Misthoorns in de mist? Dat zou erover zijn, toegegeven. De muzikanten zitten op een platform boven ons hoofd, door de dikke nevel lijkt het alsof we helemaal alleen zijn met de muziek. De celli (twee? drie? wie zal het zeggen?) worden in de finale begeleid door menselijk gefluit, wat zorgt voor een fragiel en teder fine. Mooi concert, alleen jammer dat er niet méér werd gedaan met het ‘mistconcept’. Was de inspiratie op?

Dan worden we losgelaten. De hostesjes nemen afscheid, de rest van het parcours kunnen we naar believen en op eigen tempo afleggen. Wat ons onmiddellijk bij de strot grijpt is de eenvoudige maar geniale installatie van César Martinez (Mexico). Zijn Atractores disipativos zijn twee zwarte, woordenloze poppen die naarmate ze gevuld worden met lucht elkaar steviger omhelzen- om daarna, leeglopend, verslappend elkaar terug te verliezen. Telkens opnieuw vinden en weer kwijtraken, is dat niet de essentie van het leven? Ontroerend broos en bijna menselijk: het is alsof je wanhoop bespeurt op de uitdrukkingsloze gezichten wanneer de zwarte armen elkaar noodgedwongen lossen. Prachtig.

Hilarisch zijn dan weer Shaft en Nemo van de Belg Lawrence Malstaff. Reken ons voortaan tot zijn grootste fans, want zijn interactieve installaties zetten ons op een mild-ironische manier te kijk, en zo hebben we het graag. Hij noemt zijn werk “een training in gevoeligheid en openheid voor het onbekende”. In Shaft mogen we eindelijk met de borden gooien: liggend op een bedje kijken we in een verticale buis waarbinnen een volledig servies wervelend wordt opgezogen, om vervolgens kletterend op de glazen onderwand aan stukken te slaan. Brengen scherven geluk? Voor Nemo (inkomhal Groot Huis) nemen we plaats in een glazen bokaal. Vanuit onze luie zetel veroorzaken we met een druk op de knop een gordijn van draaiende isomobolletjes, die ons volgens de verbazingwekkende wetten van de fysica niet raken maar tegen de wanden van de bokaal rond blijven wervelen . Geestig!

Dan dalen we af in de krochten van het onbekende, waar Marijs Boulogne en videokunstenares Julia Clever hun Excavations voortzetten met deel drie: Memories. Wanneer we toekomen is de autopsie op de geborduurde boreling reeds achter de rug: de organen zijn verwijderd, de baby is leeg. De reis langs het menselijke wonder is voorbij. Griezelig genoeg blijkt het kindje in staat van ontbinding te zijn; lange zwarte schimmelschaduwen bedekken het witte borduursel. Nog meer akelige ontdekkingen: bij het betreden van de kelder stoten we onverwachts op de installatie van Johan Simons himself: zonder naam. Laat ons zeggen dat we Fifi of Max al in betere staat hebben gezien. De confrontatie met de dode hond op het grasperkje doet ons snel verderlopen naar Mosgang waar Eric de Volder een gastslaper rustig laat ronken op een bankje. De begeleidende tekst wil ik jullie niet onthouden wegens veel te mooi:

het leven ligt veel dieper dan verwacht
het ligt
als lakens weggeschoven onder een matras
verborgen onder vele lagen grond
is zeker weten dat het denken zich
zoals het water
zich daar door
dus hoger boort en boven komt
daar waar ik zat te wachten en gulzig dronk
weerloos
onopvallend
ondramatisch en machteloos

Genoeg getoefd in dit infernale oord vol rottende baby’s en dode honden. We klimmen naar de theaterzaal, waar we ons vlijen in de zalige Ligbioscoop. De ligmeubels -ik wil ze in mijn huis! nu!- zijn ontworpen door studenten van 3D, en wij tekenen onmiddellijk voor een volledige set. Je kan per twee of per drie in zo’n cocon kruipen, of anders op de kartonnen bedjes plaatsnemen om te staren naar het plafond -waar voor één keer wél iets te zien is. Draadloze koptelefoons zorgen voor klank bij de projectie. Zalig! Het programma is samengesteld door Anouk De Clercq en getuigt van een bijzonder diverse smaak: stomme films uit 1921, interactieve video-games en bevreemdende filmpjes (zoals de “remote-affection” baby) houden ons gekluisterd aan onze cocon. We blijven dan maar, met de gedempte lichtjes van de theaterzaal boven onze hoofden, gelukzalig liggen tot we door de hosts worden buitengegooid. Dat was de laatste avond van het Timefestival: een onverhoopt succes. Time is dood, leve Time!

© 2005 GENTBLOGT VZW