RSSCourtisane
Een goede wind had toegangsbewijzen voor de opening van courtisane binnengewaaid bij een vriend, en het was alweer een halve eeuw geleden dat ik nog eens van cultuur had gedaan, dus ik had maar een half woord nodig.
Helaas. ‘t Is allemaal niet meteen verlopen zoals gepland.
Het begon ermee dat we eigenlijk, als we heel eerlijk waren, liever naar Star Wars waren gaan kijken dan naar iets cultureel verantwoord. Maar aangezien die film niet uitkomt tot volgende week (aan 8 euro dan nog!) en dat er bij nader inzien eigenlijk niets speelde in de Decascoop, zaten we met een dilemma.
Iets gaan eten, en dan naar de opening van het festival voor kortfilm, video en nieuwe media gaan? Of naar de opening gaan, en dan iets gaan eten? En wat was de opening eigenlijk? Wij naar de Vooruit. Blijkt dat de opening drie filmvoorstellingen zijn, en een performance, en speeches. En dat ze begon om 21u30. Het was toen 18u.
We moeten alletwee vroeg op, en tot een stuk in de nacht aan cultuur doen zagen we niet zitten. Maar aan de andere kan had ik al beloofd hier iets neer te poten over Courtisane. Gelukkig! was er een voor-openings-voorstelling van 18u30 tot 20u: een blok van vijf kortfilms rond het thema “inclusion” in de cyclus we agree to disagree.
De films worden vertoond in de dansstudio, voor de gelegenheid omgetoverd tot een bijna gezellige filmzaal: vóór de gewone filmstoelen staan een heleboel verschillende woonkamerzetels, en de hele zaal baadt in een knus rood licht. Het programmaboekje wist ons over het “inclusion”-verhaal te vertellen
De grens tussen ‘normaal’ en ‘afwijkend’ laten vervagen, twijels omarmen. Een vormentaal waarmee je ‘de ander’ tracht te verstaan.
…van dat typisch kunstjargonees waar we niet meteen zoveel verder mee zijn. De films zelf dan maar:
- Babae (2004) van de Filippijnse Sigrid Andrea Barnardo. In twintig minuten wordt zo’n twintig jaar van het leven van twee vrouwen verteld. Ténenkrullend. Een gemiste kans, ook: er zitten mooie beelden in, maar ze worden maar een fractie van een seconde getoond. De acteurs zijn bij momenten ronduit slecht—hoe die ene flauw valt! hoe die andere reageert!—en op een moment of drie, vier komt er plots een “getuigenis” van een “echte” mens volledig uit de lucht vallen. Soms gaat alles zó snel dat je niet meer weet wat er gebeurt (tiens? zijn we echt tien jaar verder?), en op andere momenten lijkt het alsof de film zich al ùren voortsleept. En het einde is behalve compleet onrealistisch ook nog eens compleet onverwacht en afgehaspeld. Nee, niet zo goed dus.
- Life on Mars (2003) van Isabelle Nouzha (BE). “Een grotesk universum van gewelddadige wezen in duistere decors”—vertaling: maak een film, overbelicht, of net te donker, smijt de spoel in een modderbad, bekras, en projecteer ze dan. Of nog: haal alle mogelijke filters boven in de video-editeerprogramma. Life on Mars is een film zonder expliciet verhaal, en de beeldkwaliteit is meestal (bewust) zó slecht, met dubbele beelden en solarisatie en krassen en “verkeerde” belichting dat wat je ziet meer suggestie is dan echt tonen. En de soundtrack is een aaneenschakeling van ruis, haperende platen, iele krijsen en andere onmuzikale geluiden.
Ik kan me inbeelden dat een groot deel van het publiek zich heeft zitten doodergeren, maar ik vond het wel wijs: Un chien andalou meets dokter Mengele meets Nosferatu. Het zou me overigens niet verbazen als het vol zou zitten met beelden uit echte nachtmerries van de auteur: een naakte (bijna) geëxecuteerde (?) man dia aan een draad bengelt, een vrouw met twee opengekerfde tepelloze borsten, een soort concentratiekampdokter die zijn slachtoffers iets in de oogbollen inspuit, een ontlichaamd gebit, … groovy.
- Alice (2005) door Thom Vander Beken (BE). Vijf vrouwen spreken over hun leven en werk in de psychiatrische instelling in Sleidinge. Een interessante documentaire, mooi gefilmd ook. Intiem op het pijnlijke af soms. Maar wel goed, en ook goed gefilmd. Op twee scènes na, waar het lijkt of een (sorry) bà rslecht acterende vrouw de Alice in Wonderland uit de titel naspeelt.
- The Domestic (2003) van Sean Martin Reynard (GE). “Maar allez, mag ik echt niet bij u slapen?” “Niets van, ge zijt zat en ge stinkt naar het overgeefsel!” “Pleaaaase!” “Nee! Ju, naar beneden, op de canapé!” “Allez dan…”
Dat was het. Niet meer of niet minder. Compleet pointless als je ‘t mij vraagt.
- Half-Weg (2004) van Jan De Kegel (BE). Voor mij veruit de beste van de vijf films. Ik ben blij dat ik pas achteraf gekeken heb wat het programmaboekje erover te zeggen heeft, want uiteindelijk kun je ervan maken war je wilt. Bijzonder goed gefilmd, door het hoofdpersonage (95% van de tijd in beeld) zeer goed geacteerd (die andere 5% zie ik graag door de vingers), en bijna magisch-realistisch.
De moed ontbrak ons om te blijven voor de opening tot aan de receptie.
Zoals bij elk filmfestival, is met 60 of zo kortfilms de kans wel héél erg groot dat er tussen het koren nogal wat kaf zit. Maar daar staat tegenover dat zelfs de slechtste film op minder dan een half uur gedaan is.
Als ik moet afgaan op de oogst van deze ene sessie—drie films op vijf goed tot zeer goed (mischien toevallig de drie uit België?)—krijg ik, tegen alle verwachtingen in, zin om naar een paar andere zittingen te gaan.
Dat kan nog tot 15 mei, in de Vooruit. Deze vijf films, en al was het voor de tweede en de laatste van harte aangeraden, worden herhaald op zaterdag om 17u30 en op zondag om 14u.
Info: courtisane 12-15 mei 2005
Vooruit – Gent
COURTisane vzw en Vooruit
i.s.m. (K-RAA-K)3
© 2005 GENTBLOGT VZW
Ik vind dit een beetje een vreemde bespreking. De recensent heeft er duidelijk geen zin in:
Het begon ermee dat we eigenlijk, als we heel eerlijk waren, liever naar Star Wars waren gaan kijken dan naar iets cultureel verantwoord.
We moeten alletwee vroeg op, en tot een stuk in de nacht aan cultuur doen zagen we niet zitten. Maar aan de andere kan had ik al beloofd hier iets neer te poten over Courtisane.
Ik moet er even aan wennen. Het lijkt mij raar dat een evenement besproken wordt door iemand die er geen interesse in heeft (en soms zelfs een beetje laagdunkend doet over “kunstzinnigen”).
Maar in feite zou ik niet mogen neuten. Want dit is een blog. En een blog impliceert dat de nadruk ligt op de persoonlijke ervaringen van de auteur.
Toch wringt het schoentje. Want Gent.blogt ligt op de grens tussen “blog” en “nieuwssite”. Als ik eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat ik Gent.blogt lees als een nieuwssite. Misschien is dat mijn eigen schuld, maar ik denk niet dat ik de enige ben. Gent.blogt is namelijk de facto de enige en de beste nieuwsbron op het internet over Gent. En dan verwacht ik (min of meer) objectieve stukken. Wat ik meestal ook krijg, want ik heb niets dan lof over Gent.blogt. Van mij mag het ook subjectief zijn, als het duidelijk is dat het en “blog”-entry is.
Uit dit stuk kan je echter afleiden dat de auteur een beetje in de rol van “journalist” gekropen is. Hij schrijft dat hij speciaal voor gent.blogt naar Courtisane is geweest. Is dit dan nog een “blog” (beschrijving van ervaringen) of een nieuwsstukje in opdracht?
Maar ik ben zelf natuurlijk allesbehalve objectief :-) Want het is waarschijnlijk al duidelijk geworden dat ik kortfilms fantastisch vind en Courtisane is voor mij dan ook een godsgeschenk. Want waar kan je tegenwoordig nog een mooie selectie kortfilms zien in een leuk kader?
Uiteindelijk was ik gewoon in mijn gat gebeten omdat de recensie zo negatief begon. Maar misschien was dat niet gebeurd indien het duidelijk een “blog”-entry was.
Fot the record: ik ben genen “kunstzinnigen” :-)
Sorry voor het negatieve begin.
Ik ben nochtans geëindigd met “Als ik moet afgaan op de oogst van deze ene sessie—drie films op vijf goed tot zeer goed (mischien toevallig de drie uit België?)—krijg ik, tegen alle verwachtingen in, zin om naar een paar andere zittingen te gaan.”
Ik kan gerust journalistiek schrijven ook als het moet hoor, maar ik dacht nu echt dat er Gent.blogt.be stond, en niet Gent.journalistiekt.be :)
Alleszins bedankt voor de lovende woorden over gent.blogt, Fons!
Hallo,
Kunnen jullie mij de coördinaten van Sarah Vanaght, filmmaakster en winnares van de Courtisaneprijs doorsturen?
Grtjs,
Ludo Renders.
Probeer hier eens.
info@courtisane.be
of hier.
sarah@vanagt.com