Gentblogt

Uitgelezen

zondag 29 mei 2005 18u49 | jm | 7 reacties
Trefwoorden: uitgelezen, Vooruit.

Uitzonderlijk veel volk in de Vooruit voor de laatste Uitgelezen van het seizoen. Zou het dan toch waar zijn dat literatuur in de lift zit? Of zou het alleen maar waar zijn voor getetter over de letteren? Of speelt de aanwezigheid van een paar literaire BV’s mee? Je kon er deze keer opnieuw Erwin Mortier en vriendje tegen het lijf lopen en ja, de helaas onvermijdelijke Luc de Vos was ook van de partij en dan weet je meteen dat zijn vriendin niet ver is. Luc heeft zijn engelbewaarder gevonden om het maar es vriendelijk te formuleren.
Ik herinner me nog de Uitgelezens van een tijd geleden. Tafeltjes met enkele stoelen in zowat een derde van de zaal. Leuk, gezellig, een hoog cafégehalte. Nauwelijks nog iets daarvan. Geen lage tafeltjes meer, maar dichte rijen stoelen tot voorbij de helft van de zaal en zelfs dat was niet genoeg. Er werden snel nog wat rijen bijgebouwd.

De afwisseling in het panel is een goede zaak. Een vaste kern rond moderator Fien Sabbe en telkens een paar frisse geluiden. Nieuw was Phara de Aguirre. Ik moet toegeven dat ze me in levende lijve veel meer aansprak dan het tv-beeld dat me van lang geleden nog bijstond. Of het professionele misvorming was of gewoon haar slechte karakter, weet ik niet, maar ze tackelde Jos Geysels een paar keer feilloos en nog leuker was dat hij geen antwoord had. Zo, u weet meteen waar mijn ongetwijfeld zwaar seksistisch gekleurde voorkeur lag vanavond. Al hoorde ik Bent van Looy ook graag aan. Hij vertelde heel verfrissend over zijn leeservaringen, zonder onnodig intellectueel geposeer. Daar durft Jos Geysels zich wel eens aan te bezondigen, maar het blijft toch een plezier om naar hem te luisteren. Net als naar Anna Luyten, altijd correct en enthousiast.

Er werd uitzonderlijk lang over de drie boeken doorgeboomd. Dat waren De schaduw van de wind van Carlos Ruiz Zafón, Los van Tom Naegels en Hoe ik nu leef van Meg Rosoff. Alleen Naegels had ik al gelezen. Ik volg literatuur met een paar hink-stapsprongen achterstand. Over Zafón had ik een paar enthousiaste recensies gelezen, maar het panel bleek een flink stuk kritischer. Geysels vond het ‘geen boek om over na te denken’, wat me een wat eng criterium lijkt om literatuur aan af te meten. Hij ergerde zich aan de geringe aanwezigheid van de Spaanse burgeroorlog in het boek. Hij kon zich niet voorstellen dat dit voor de personages niet een veel ingrijpender effect zou hebben. Daar was Van Looy het niet mee eens. Hij kon heel goed begrijpen dat de oorlog voor vele mensen niet veel meer is dan een decor waarin hun eigen problemen op de voorgrond blijven. Van hem komt ook de mooiste typering van dit boek ‘een DVD-box van papier’. Phara, bijgetreden door Anna Luyten, gaf ons een excuus om meteen een vliegtuig naar Barcelona te nemen, want Zafón moest je gewoon lezen waar het zich had afgespeeld.
Over Los waren Anna en Bent het meest kritisch. Terecht. Uitleggerig, goed bedoeld maar niet echt overtuigend, zo klonk het. Phara had het over de ‘broze overtuigingen’ waar het boek over ging.
Hoe ik nu leef van Meg Rosoff viel bij iedereen in de smaak. Jeugdliteratuur voor volwassenen, vol beelden die je nooit meer loslaten.

De panelleden gaven nog commentaar bij hun lievelingsboek als aanvulling op de vakantieleestips van de redactie. Phara vermeldde Een schitterend gebrek van Arthur Japin, wat ik kan beamen: lezen!, maar ze koos uiteindelijk voor Eduardo Galeano, Het boek der omhelzingen. De stukjes die ze voorlas maakten me in elk geval erg nieuwsgierig. Bent van Looy haalde de oude Wolkers boven met De walgvogel, Anna koos voor (de nieuwe versie) van het verzameld werk van Leonard Nolens. Nolens is een belangrijke dichter, maar er zijn er in Vlaanderen wel meer die helaas veel minder media-aandacht krijgen. Jos besprak kort Empire Falls van Richard Russo, al was het toch niet helemaal zijn lievelingsboek.

Ook Luc de Vos mocht nog even opdraven en commentaar geven bij enkele foto’s van zijn reis naar New York. Wat hij op zijn typisch gespeeld onhandige knullige manier deed. Eén keertje wil dat inspelen op onze sympathie voor de onhandige, stuntelende Vlaming wel werken, maar trop is te veel. Laat Luk maar even in de studio verdwijnen, misschien komt daar ooit iets interessants uit, maar bespaar ons zijn eeuwig eendere gelul.
DJ van dienst was Wim Willaert, die vooral opviel met twee gezongen teksten van Lanoye. Ze werden krachtig gebracht in een West-Vlaams gekleurd idioom, niet dat dit veel meerwaarde had, maar dit vogeltje bekt blijkbaar niet anders.

Info:

Dit was de laatste “Uitgelezen” van het seizoen. Vanaf oktober begint men opnieuw, en daar leest u hier ten gepaste tijde ongetwijfeld meer over.

© 2005 GENTBLOGT VZW