RSSWho’s afraid of Virginia Woolf?
We geven het grif toe: we hadden wel een beter moment kunnen uitkiezen dan vorige vrijdag om naar het toneel te gaan. Het was heet, het was zwoel, het was terrasjesweer en de binnenstad baadde in een lome, vrolijke sfeer. Het straatbeeld werd beheerst door sandalen, jurkjes en lachende gezichten. Wij lieten al dat gezomer echter resoluut links liggen en kozen voor een zit van haast drie uur in de Minardschouwburg, voor Who’s afraid of Virginia Woolf van Cie De Koe.
Redenen voor die keuze zijn er genoeg.
Eén. De Koe heeft –sinds de oprichting in 1989- een ijzersterke reputatie opgebouwd: met een enorme diversiteit aan projecten, van intieme voorstellingen over experimentele mediahappenings langs voorstellingen met pas afgestudeerd geweld tot uitgepuurde samenwerkingen met oude rotten in het vak, hebben ze jaren geleden al ons hart veroverd.
Twee. “Who’s afraid of Virginia Woolf?” van Edward Albee (1962) vinden we een fijn toneelstuk. Vooral als je weet dat Albee dit stuk schreef als een kritiek op het beeld van het Amerikaanse gezin in de populaire media, wordt het verhaal van George en Martha erg boeiend om naar te kijken. Hier geen warme, donzige liefde, maar twee verbitterde mensen die hun toevlucht zoeken tot wrede mentale spelletjes en zelf opgetrokken illusies. Omdat mooie dingen altijd een beetje pijn doen.
Drie. Peter Van den Eede. Daar willen we hier niet verder op ingaan, maar neemt u het van ons aan: Peter Van den Eede is een duivels goede reden om een kaartje aan te schaffen.
Vier. Uit de vriendjes en in de media hadden we heel verschillende geluiden gehoord over deze voorstelling: sommigen waren er wild van, anderen gebruikten uitdrukkingen als “Drie uren die ik veel beter had kunnen spenderen”. Wij dus benieuwd en klaar om een geheel eigen mening te vormen.
De Koe tekent met dit stuk de sfeer van de voorstelling al uit nog voor het echte spelen begonnen is: luide muziek als je de zaal binnenkomt en zicht op een rommelig decor maken je meteen nieuwsgierig en brengen het publiek in de juiste stemming. Als dan in de eerste scene Martha (Natali Broods) en George (P. Van Den Eede) eindeloos knoeien met het licht, zijn wij onmiddellijk gecharmeerd.
Wanneer het licht op de scène uiteindelijk echt aangaat, wordt de chaos ten volle duidelijk, een wanorde en overdaad die meteen ook een weergave is van de relatie tussen Martha en George. Tegenover dit oudere, scherpe stel, wordt een jong koppel (Nico Sturm & Karolien De Beck) geplaatst. Eerst in schijnbare onschuld, maar naarmate het verhaal verder vordert blijkt er ook met hen meer aan de hand dan men in eerste instantie dacht.
De personages misbruiken elkaars gevoelens, hakken in op zwakke plekken. Andere scènes zijn dan weer bijzonder grappig en door die slingerbeweging wordt er eigenlijk ook constant een spel met de emoties van het publiek gespeeld.
Dit is een hard stuk, dat bij momenten ronduit pijnlijk is. Momenten waarop het te veel pijn begint te doen echter, worden mooi gecounterd door humor en door het constante bewustmaken “dat het maar toneel is”. Dit is slechts één van de vele contrasten: er is de schommeling tussen liefde en haat, tussen het jonge en het oude koppel, tussen schijn en werkelijkheid. De verkenning van uitersten en het spectrum daartussen maakt dit een constant onderhoudende voorstelling.
Dat wij af en toe zaten te draaien op onze stoel had dan ook niet te maken met niet geboeid zijn door wat op het podium gebeurde, maar vooral door de wel erg ongemakkelijke stoelen en door de warmte in de zaal.
Na bijna drie uur en een daverend applaus konden we die spa bruis en die koele witte wijn dan ook best gebruiken. Vandaag, een week later, zindert “Who’s afraid of Virginia Woolf?” nog steeds na in mijn hoofd. Een mooie referentie dat het echt de moeite was, me dunkt.
Noot:
een andere gent.blogt-schrijfster gaat allerminst akkoord met deze bespreking, vermoed ik.
Mischien volgt er dus nog een wederwoord…
Info:
Cie De Koe gaat vanaf februari 2006 op tournee met “Who’s afraid of Virginia Woolf?”. Speeldata vindt u op www.de koe.be, van zodra ze daar hun website weer aan de praat krijgen, tenminste.
© 2005 GENTBLOGT VZW
Ik heb de voorstelling op ‘n iets minder warme avond gezien (vorige week woensdag) en vond ze iets minder geslaagd. Ik vind “Who’s afraid…” een fantastisch stuk, maar vond het niet zo goed passen bij de droge, absurd-komische aanpak van De Koe. Te veel humor (geslaagd, dat wel), te veel nadruk op de eigen speelstijl, waardoor de snijdende dramatiek van het stuk een beetje verloren ging.
Maar hoe dan ook moet je dit stuk toch gezien hebben. De redenen zijn hierboven al opgesomd. ‘k Zou’t zelf niet beter kunnen zeggen. Knoop vooral i.’s aanbeveling goed in uw oren: Peter Van den Eede is een duivels goede reden om een kaartje aan te schaffen. Voor elk stuk van De Koe waar hij in meespeelt.
Ik heb het stuk ook gezien (ik dacht dat ik mocht mee schrijven) en was er zeker niet wild van.
Om te beginnen vind ik drie uur theater iets van het goede te veel, zeker als er geen pauze voorzien is. En inderdaad, de stoelen zijn daar ook niet geschikt voor, zelf niet voor mensen met korte beentjes zoals wij.
Verder heb ik ondertussen de trucen van Peter Van den Eede wel al gezien. Ik ga al jaren naar al die stukken met Peter en zie hem toch wel iedere keer hetzelfde doen. Misvattingen, woordspelingen, …. Het is iedere keer van dat. Leuk als je de eerste keer gaat, maar jaar na jaar hetzelfde is toch wel wat te veel aan het worden. Kom eens met iets nieuws af, denk ik dan.
De andere acteerprestaties waren nu ook niet echt om laaiend enthousiast over te zijn. De jongeman (namen weet ik effe niet)bleef nog overeind naast Peter Vanden Eede, dat meiske had het veel moeilijker, om te beginnen al om haar accent weg te steken. En Natali Broods? Nou ja, mij kan ze nog steeds niet overtuigen. Volgende keer beter.