Bin Jip

zondag 5 juni 2005 7u59 | jm | 3 reacties
.

Bin Jip (wat leeg huis betekent en dat is veel meer dan het lijkt op het eerste gezicht) is een film die je niet mag missen als je ook maar een beetje van poëzie houdt. De Koreaan Kim Ki-Duk had met Spring, summer, fall, winter and spring al getoond dat hij een meester is in filmische poëzie. Bin Jip is verrassend anders, concieser ook en dus helemaal niet te missen. Zoals in goede poëzie is er nauwelijks een verhaal dat hoeft naverteld en dat toch doen doet de film onrecht aan. Laat je meevoeren door de nagenoeg woordeloze beelden en je ziet en voelt hoe het leven kan zijn: liefde, dood, wreedheid, jaloezie, schoonheid – het is er allemaal. Ook al wordt er nauwelijks gesproken in de film, de regisseur gebruikt toch typisch poëtische figuren als herhaling en visueel rijm waarbij betekenissen net even of soms heel bruusk verschuiven.
Je voelde de intensiteit in de zaal, het publiek had duidelijk genoten, net als ik. Nog in de Sphinx. Doen!

Info:

Bin Jip speelt in Gent in de Sphinx, Sint Michielshelling 3
tel 09 225 60 86

52 53.

© 2005 GENTBLOGT VZW

3 reacties »

  1. Reactie van vs

    inderdaad een poëtisch pareltje. Bij wijlen inderdaad wreed, mar toch ging die wreedheid altijd gepaard met een zekere humor. Héél mooi!

  2. Reactie van iris

    Wij waren zeer enthousiast over Kim Ki-DuK’s “Spring, summer, fall, winter and spring” dat we zeker “Bin Jip” willen zien.
    Hij weet als geen ander de maatschappelijke wreedheden te reduceren tot relativerende inzichten met daarbij de kunst van aanvaarden, loslaten en het creëren van innerlijke rust.
    Wat een verschil met de Amerikaanse stresserende, jachtige films.

  3. Reactie van c

    Hou wel van poëzie, op zijn tijd.
    In elk geval veel meer dan van blitse gestroomlijnde voorspelbare consumptie.
    Toch ontgaat me ten enenmale de poëtische kracht van een golfbal die in een toevallig voorbijrijdende wagen terechtkomt en daar een geliefde zwaar verwondt (doodt?). Als dit een metafoor moet voorstellen van de wreedheden die ons leven treffen, dan mis ik toch de impact hiervan op de hoofdpersonages. Een enkele traan van de dader en een troostend gebaar van zijn vriendin volstaan niet. Kon ik me als mens met de woordenloze ‘helden’ van dit verhaal identificeren, dan lukte dit niet meer vanaf dit moment.
    Ik kijk in elk geval uit naar nog meer van Kim Ki-Duk. Ongelooflijk hoeveel kwaliteit die man heeft voortgebracht in enkele jaren tijd !