Hommage aan Bram Vermeulen
Het zag er heel beloftevol uit. Een aantal namen om u tegen te zeggen. In het orkest zaten Jan Hautekiet (toetsen), Roy Bakker (percussie), Peter Wassenaar (bassen), Wigbert Van Lierde (gitaar & zang) en verder zongen en speelden Katarina Vermeulen, Eva De Roover & Gerry De Mol, Fay Lovsky, Mich Walschaerts (ja, van Kommil Foo), Roland en Maarten van Roozendaal mee. Het ging een beetje aarzelend van start en echt veel sfeer kreeg de band er niet in. St-Jabobs was nochtans behoorlijk volgelopen.
Maarten van Roozendaal bleef met zijn interpretaties dicht bij Bram Vermeulen. Dat zorgde alvast voor enige herkenbaarheid. Fay Lovsky zocht het in eigen, ingetogen versies en zong de al iets tragere nummers nog een stuk trager. Roland in het Nederlands (met een heel herkenbare Gentse ‘r’) horen zingen is sowieso een rare belevenis. Eigenlijk was het meer declameren dat hij deed, te nadrukkelijk, te duidelijk nog niet thuis in de teksten. Dat verbeterde wel na een paar nummers. Mich Walschaerts deed het meer dan behoorlijk en ook Eva De Roover was oké zonder meer. De grote ontgoocheling was Brams dochter Katarina. Die maakte van Brams nummers echte smartlappen. Er zit natuurlijk af & toe een tikkeltje meligheid in Brams teksten, maar als hij dat zong kreeg dat een heel eigen accent, soms cynisch, maar altijd doorleefd. Daar bleef helaas niets van over. Alle accenten werden weggegumd en alles werd door een Borsato-mangel gehaald. Mooi gezongen dat wel. Gruwelijk mooi.
Ik hoorde in lang vervlogen tijden Vermeulen nog als deel van Neerlands Hoop in Bange Dagen, en veel later een aantal keren solo of met een kleine band, en het moet gezegd dat hij een zaal moeiteloos in de ban kon krijgen. Dat het gisteren op geen enkel ogenblik is gelukt is misschien de echte hommage aan Bram Vermeulen.
Info
Hommage aan Bram Vermeulen
Nog op 25 juli op Sint-Jacobs
Erna op tournee in Vlaanderen & Nederland
© 2005 GENTBLOGT VZW
Vergelijken is hier niet de bedoeling, beste i. vandaar het woord “hommage”.
Dochter Katarina viel nochtans zeer in de smaak, zo te horen rondom ons, en laat haar aub haar manier om haar “papa” te eren, het publiek had er echt geen moeite mee.
Integendeel, er heerste samenhorigheid in vrolijkheid en in stil genieten.
het is niet i. ! het is j. die dit schreef…
we moeten misschien es iets doen aan die nicknames.
Sorry, ik dacht al dat is niet die positief ingestelde i.
Ik zag dat extra piepklein “staartje” van j. niet ;-)