Ignace Van der Kelen werd helemaal lyrisch bij het zien van de Martino-by-Night. Ignace schreef ons: “ Moet je naar Cuba gaan om de jaren 60-70 te doen herleven? In Gent kan het ook! Hier vergeet men de jaren, de eeuwig durende jeugd. Smakelijk!”
» Meer foto's in het foto van de dag-archief.
© 2005 GENTBLOGT VZW
Dit is een artikel op Gentblogt. Het werd door Ignace geschreven en op maandag 29 augustus 2005 om 0:01 gepubliceerd in Foto van de dag, met de titel Martino-by-Night.
Het kreeg de volgende trefwoorden mee: drinken, eten, martino.
U kan hier op dit ogenblik niet op reageren.
Ontvang de artikels van Gentblogt en de reacties erop automatisch via RSS. (wat is RSS?)
RSS
Mooie foto… maar om het Havana in Gent te doen herleven heb je meer nodig dat rood licht en wat latijns aandoende sfeer en tekst. Laten we het houden zoals het is, Gent is Gent, Cuba is Cuba :-)
Maar desalniettemin. Wel een mooie foto.
mmmm. cheese egg.
de Martino.. al veel over gehoord, legendarisch als ik het mag geloven. maar kan iemand me het adres es meegeven, want weet dit fenomeen eigenlijk niet zijn (sorry, ben geen native gentenaar) bedankt
@lode : Vlaanderenstraat. Als ge richtng stad komt is het de linkerkant voor de Zuidstationstraat. Smakelijk !
Dastheater stelde den “Martino” nog in het daglicht, twee jaar terug, alhoewel ik vind dat je er voor de echte sfeer zelf moet zijn.
Ik voel ook een licht Cubaans sfeertje bij Pablo’s en hun tortillias hmmmm
kijk zie. De martino was één van de eerste eethuisjes die we hier ooit hebben besproken:
http://gent.blogt.be/2005/02/17/martino
En je kan er niet naast de rode lichtjes kijken, iets voor ” de martino” dan als je uit Iris haar richting komt.
Is het nu waar of niet dat de Martinosandwich stamt uit de Martino ? Dit om “French Fries” toestanden te vermijden .
@cedric. Het verhaal zoals ik het gehoord heb is dat een aantal mannen tegen sluitingstijd naar de martino kwamen en een “zeer pikant broodje” vroegen. De uitbater had dan alles wat hij vond dat enigszins kruidig was samengegooid (tabasco, mosterd, ansjovis, ui,..) en blijkbaar beviel het heel erg. De mannen bestelden direct daarna een tweede broodje. En ze zijn dat broodje blijven serveren.
Of het waar is, weet ik niet. Maar het is wel een leuk verhaal…
@i dat verhaal heb ik nog onlangs op de radio gehoord maar in welke stad (‘t was wel in Vlaanderenen en de Antwerpenaren zullen ook wel zeggen dat het in hun stad was) zei men er niet bij; feit is dat die bewuste zaak “martino” heette, maar er zijn veel koeien die blaren heten, zeggen ze hier in Gent.
@haha Marc, maar ik verander al eens van richting hoor !
@ Iris.. blaren met een kleine of grote “b”? :-) LOL
@frederik, ge moogt kiezen, ik ken ook “irissen” met kleine i :-)
@ Iris… ik kies roosjes met een kleine rrrrr die in mijn oren grommen ‘s morgens terwijl de koffie staat te geuren :-)
Enfin, we zitten al in French Fries polemieken als ik het goed begrijp. Ik heb het altijd eigenaardig gevonden dat recepten niet beschermd zijn door auteursrechten. Niet dat ik er rouwig om ben (ik zie mij vervolgd worden door SABAM omdat ik een Martino eet zonder de auteursrechten te hebben betaald ) maar als een tijdschrift een eigen foto publiceert van een gebouw van Horta bv. (straatkant) zit SABAM ze al op de hielen. De logica ontbreekt soms.
@ cedric: Kennis beheren is 1 van de lastige dingen die er bestaan. Beroepsmatig spreek ik uit ervaring ;-)
In de Martino in de tijd van vader Nowe stond dikwijls zijn schoonbroer die heelwat uit Katanga kon vertellen.
Hoewel ik wel graag naar de Martino ging, had ik toch meer de neiging de sandwichbar de “Rond Point” te kiezen. Bij meneer en madame Loridan. Een ex- danseuse diende daar in haar oudere dagen op. Ze was gekend voor haar harmonieuse hese stem. Thuis gekomen moest ge dan uw kleren drie dagen lang buiten hangen om de ajuingeur te verdrijven.
@ Jean-Marie: weet jij soms wie het geheim kent van de ‘hamburger special’ die men vroeger opdiende in de ‘Rond Point’. Subliem! Misschien dat die jonge mensen die kort voor het failissement de sandwichtbar openhielden ergens anders een zaak hebben geopend met diezelfde heerlijke gerechten. Indien dat zo zou zijn wil ik er enkele km voor omrijden. Beter dan al die ‘smosch’ op die arme zachte broodjes van tegenwoordig.
ik ken het geheim. ik ben de zoon van jean de eigenaar gedurende 20 jaar
En…?
Bestaat er intussen een andere zaak die de ‘hamburger special’zoals in de Rond Point opdiend?
@ Iedereen en andere: is het nie Leuridan ipv Loridan?
greets
De koeien heten Blaar ipv blaren.
@ Armand.. aangenaam … ik noem Frederik
…
LOL LOL LOL.. sorry kon het nie laten LOL
@Armand, ik ken ook koeien die Sien, Bella, Gaby, Lotje, Kamiel (neen dat is ne stier) enz….heten :-)
@ Iris.. je bent de bekendste koe vergeten: Margaritte!!
Je weet toch wel wie ik bedoel he ;-)
Frederik
@frederik, ahja, die van Fernandel hé! Die films zou ik nog eens willen terug zien.
Iris, als je naar Bahrain komt.. ik heb “die films” hier allemaal op DVD :-d
trouwens… nog niemand ingegaan op mijn uitnodiging he ! ahah
Misschien moet ik eens afkomen om meer over koeien te leren :)
@ Cedric.. alle dieren.. behalve varkens… die vind je hier niet direct.
Eerder werd al heel wat gespeculeerd over het verhaal achter het ontstaan van het “broodje martino”. Naar de interpretatie van Arne Sierens ging het inderdaad om enkele mannen die “something realy hot and spicy” vroegen. aangezien ze nogal donkerhuidig waren, en de vader een enorme racist bleek, gooide hij maar alles wat engiszins pikant leek tussen dat broodje in de hoop hen uit de zaak te jagen. zij echter, konden dat zootje heus wel smaken en opperden: “very good! another one!” En die avond verkocht hij er zes, een jaar later 600 per dag…
@evelyne: zo is de Raymond hé. maar hij is er wel mee, met zijn 600 martino’s… hij zit nu in spanje met een serieuze depressie en hielen-prépare. Over een muurke gesprongen in den donker, ge kent dat, niet gezien dat het daarachter ne meterenhalf naar beneden was, KRAK op zijn hielen.
Hielen zijn serieus!
Ik ben momenteel in een discussie verwikkeld met mijn vriendin en volledige schoonfamilie, over de exacte datum van het ontstaan van het broodje Martino.
Kan iemand ons uit deze discussie helpen?
Eén van de grootste mysteries van de vorige eeuw: wie heeft de martino uitgevonden. Ik ben zeker dat het in Gent was, maar wie? Vader Nowe of nonkel Loridan? (Leudidan?) Monsieur is ongeveer een jaar geleden overleden, Madame leeft nog.
IK weet echt niet wie die recept van de “Hamburger special” kan overbrengen, misschien de zaak voerder van “Genisol” es vragen, ik geloof dat hij in zijn studententijd daar en studentenjob had.
De datum zou 1938 moeten zijn.
Ik heb daarjuist Pascaline (van de Martino ) aan de lijn gehad. Het was in 55 en het was haar vader, Nowe, die het heeft ‘uitgevonden’. En als jullie meer willen weten: één adres: de Martino!
Dat heeft de familie Nowe inderdaad altijd gezegd.
600 per dag! Hoeveel runderen zijn dat?
deju ik heb de discussie verloren, ik dacht dat het eind 19e eeuw was… . Kan daar geen historische mouw aangepast worden?
Tussen het einde van 19de eeuw en 1955 is er minder veranderd dan tussen 1955 en 2005 op sommige gebieden. Daarbij: er bestaan lange mouwen en korte mouwen.
Allez Tim, in 1899 kwam er een arme Italiaanse immigrant naar Gent, een zekere Martino Benvenucci. Hij had via ebay een goedkoop ticket bemachtigd van de Red Star Line (Antwerpen-New York) om daar zijn geluk te beproeven. Vermits hij geen dooie lire bezat brak hij ‘s avonds binnen in de toenmalige snackbar ” chez ‘l allemand” (die toen in de buurt van het Zuidstation lag). Hij werd ontdekt door de mooie dochter van de uitbater die de arme jongeman vlug een sandwich bereidde met wat er nog restte van de vorige dag. Vermits zij zijn honger overschatte bleven er de volgende dag nog broodjes over. De vroege klanten bleken die te smaken en toen ze aan Claudine Nowé de naam vroegen kon ze enkel op de naam van die bevallige vreemdeling komen : de Martino was geboren. De heer Benvenucci kwam om toen hij terugkwam van een bezoek aan zij thuisland . Zijn schip de “Titanic” zonk toen het op een ijsberg liep. Hij zou het overleefd hebben indien hij niet vruchteloos Leonardo Di Caprio ( een andere beloftevolle Italiaanse immigrant ) poogde te redden.
@Cedric. Als je dat verhaal aan Yves zou voorleggen dan zou je nogal een ‘muuke’ kunnen krijgen! In iedere geval: goed gevonden! E none vero, e bjien trouvato. Zoiets.
Het gaat hier wel om de familie NOË ipv nowe…en het IS in gent uitgevonden…laat daar geen twijfel over bestaan.
Sorry aan de families “Noë” en “Nowe”.
De Martino is the best … en daarmee eind of discussion !!!!!
geef mij maar de zoon. jow x
Sorry maar die is van mij!!!! jow x
ik ben de zoon,
het is echt door mijn grootvader uitgevonden!!
wie wil er mij?? yow
En vertel het nu eens echt Guillaume ! Wat is het verhaal van de Martino ? En en publiceer het op Wikipedia please….
Al diene zever hierboven …. Ik wil nen toast Pascaline (veel beter dan ne martino). Voor de insiders: De coca is in de martino wel 5 frank goeiekoper dan bij Frituur Geert te Erpe-Mere …. (volgens onze maat Guy).
martino….ze zijn gewoon een unicum in gent.
Voor mij kunnen jullie allemaal op die titanic gaan zitten en ik hoop dat die zinkt op het moment da’ k in de martino met nen dikke dure koka ,nen echten onvervalsten verse martino “alla pascaline” ga opsmullen.
….en er is nog plaats in mijnen hof want het begrip “DE MARTINO”
verdient een standbeeld..en da mag in mijn hof staan al ze in gent géén plaats méér vinden.
Bovendien gaat ge niet veel zotten vinden die zoveel jaren hun sociaal,privaat ..kortom hun bestaan (la vit(d)a) opofferen om zo’n meesterwerk van barmhartigheid ,de hongerigen spijzen,te
kunnen verwezelijken….
Kortom gasten, internetters….als ge da allemaal beter kunt met uwen zever ,begin er zelf aan en doe beter.Maar hou me zeker
op de hoogte en’ k wens jullie zeker alle succes toe !
ciao
g
ps:bij mij niet komen want de koka is te duur
in mineur toch wel, italia forever,
zo zonder goekope coka, damn!
don’t be a f*ckin’ loser to me…
ciao
m
Pili-pili, tabasco, cayennepeper, augurken, zout, ketchup, worchestersaus en gesnipperde ui op een broodje préparé: wie verbrandt zijn smaakpapillen niet aan deze pikante combinatie? De sandwich klinkt echter exotischer dan hij in werkelijkheid is.
,,Ik smeerde de eerste martino in mijn sandwichbar aan het De Coninckplein. Het broodje martino is een Antwerpse uitvinding”, claimt Albert De Hert (83) zijn culinair experiment.
,,Het is jammer dat anderen beweren dat het broodje hun uitvinding is, maar ik weet maar al te goed wanneer ik de eerste martino heb gemaakt”, zegt Albert De Hert, die nu restaurant Ciro’s aan de Amerikalei uitbaat.
In 1951 in sandwichbar Quick, op het ogenblik dat het De Coninckplein het uitgaansmekka van Antwerpen was, maakte Albert het eerste broodje martino. Even smakelijk als zijn broodje vertelt De Hert het verhaal van zijn martino, die zijn naam dankt aan voetballer Theo Maertens. Beide heren kenden elkaar dankzij hun gemeenschappelijke passie: het voetbal.
Twee voetbalvrienden
,,Theo speelde bij Antwerp en ik bij Berchem Sport. Samen speelden we in de ploeg ‘Entente Anversoise’ dat de beste spelers van Antwerpen groepeerde voor internationale wedstrijden. We speelden in die tijd op hoog niveau.”
Desondanks bleken de sportmannen ook in het Antwerpse nachtleven geen onbekenden, zij het onder een Italiaans pseudoniem. ,,Italiaanse liederen en orkesten waren begin jaren vijftig erg populair. Het was toen modieus om namen te ‘veritalianiseren’ door een o of een i toe te voegen. Zo kwam het dat de mensen ons Alberto en Martino noemden.”
Naast zijn voetbalactiviteiten baatte De Hert met succes sandwichbar Quick uit, geopend tot in de vroegere uurtjes. ,,Aan de lopende band verkochten we broodjes, voor nog geen tien frank. Natuurlijk kregen we meer dan eens beschonken feestgangers over de vloer die de avond wilden afsluiten met een lekkere hap. Eén van hen was Theo Maertens. Hij kwam hier binnen met flinke honger en een stuk in zijn kraag en bestelde een broodje préparé ‘met alles wat er in huis te vinden is’. Dat bleek pili-pili, tabasco, cayennepeper, augurken, zout, ketchup, worchestersaus en gesnipperde ui. Het nieuwe broodje viel in de smaak en een dronkelap riep: ‘doe mij maar hetzelfde als de Martino’. Dat was het begin van een traditie.”
Geen patent
Albert De Hert heeft nooit een patent genomen op zijn broodje. ,,Ik hoef er geen geld aan te verdienen. Het is alleen spijtig dat mijn verhaal in twijfel wordt getrokken.”
Of hij nog andere culinaire hoogstandjes op zijn palmares heeft? ,,Ik werk al meer dan een halve eeuw in de horeca, dus ik heb wel wat met eten. De sandwichbar is inmiddels gesloten en in mijn restaurant verkoop ik geen broodjes. Maar ik blijf creatief. Mijn nieuwste experiment heet de ‘Antonio’, een combinatie van toastjes met vlees en vis. Al zal er binnenkort wel iemand opduiken die Antonio heet en het gerecht opeist”, grapt De Hert.
Maw het is dus helemaal niet van Gent afkomstig !
maw : Antwerpenaren kunnen het toch altijd beter ….. met under groot bakkes zeker ….
Nooit van historische kritiek gehoord ? Dat Albert maar eens met bewijzen komt aandraven. Anders doodgewoon Antwerps gezwans.
De combinatie Albert Maertens en de roepnaam Martino levert niet het minste resultaat op bij een google search. Wel het artikel (2005) uit het volk dat hier overgenomen werd. Vraagje aan die mijnheer De Hert : waarom verduidelijk je niet het succes in de volgende jaren ? Waarom werd uw snackbar niet genoemd naar uw meest gekende broodje ?
Ga eens langs bij meneer De Hert en ge zult zien dat er daar verschillende dingen te verkrijgen zijn die ge nergens anders kan krijgen.
Dat bewijst geenszins dat hij de Martino ontworpen heeft. Indien vader Noë nog leefde was deze discussie interessant geweest, maar nu iets claimen op de rug van een dode is al te gemakkelijk.
Ik krijg er in ieder geval honger van.
gisteren bijna mijn gist en suiker en vleesvrij dieet gebroken om toch nog es naar de Martino te kunnen gaan.
Ik weet waar ik het ga vieren als ik terug naar een normaler regime overschakel!!!! martino rules! Cheeseburger met fietjes. woeja!!!
Zeg, wanneer gaat de martino weer open? Ik ben ier wel al 10 kilo afgevallen hé.
De Martino is nog altijd in ruwbouwfase met een container voor de deur.
het spijt me dierbare gentse vrienden, maar de martino is van a’pen. er al gegeten toen de meeste van jullie nog niet geboren waren: stationskwartier in 1958. toen was het al een florissante zaak, “de martino”, met 30 tafels. de naam van het broodje kwam gewoon van een pizza, gewoon uit het noorden van italie, waar men ongeveer er alles opgooit. in tegenstelling met italianen, die de eenvoud hoog in het vaandel dragen, soms door armoe, wou de vlaming zo veel mogelijk: dat is de martino.
ik daag jullie uit: waar in italie kan je “martino” eten! rauw gehakt, met die temperatuur, al van voedselvergiftiging gehoord?, dan dingen die totaal niet italaans zijn.
vraagt het varken voer, je geeft het!
in gent eet ik minstens twee keer per week een martino, wie weet de beste trog?
Sorry, Rony , uw argumentatie voldoet niet. Pascaline vermeldt 1955 (voor de Gentse Martino) en niet 1958. Als de Martino in Antwerpen pizza serveerde met die naam , waarom dan verwarring scheppen met een gelijknamig broodje ? Bij een karakterstudie van de uitbaters van de Antwerpse martino blijkt al gauw dat je ze in de categorie fantasten en grootspraak kan rangschikken. Overigens komt uw versie niet overeen met wat Albert De Hert (van de Antwerpse Martino ) in het eerder gepubliceerde interview beweerde.
De oplossing is simpel : check het handelsregister.Indien er tijdens de jaren 50 in Gent een snackbar bestond met de naam “Martino” , terwijl er in Antwerpen enkel sprake is van een “Quick” is het duidelijk wie de meeste aanspraken kan laten gelden.
Breaking news : there is no such thing as a pizza martino. Dat ding bestaat gewoon niet (google search). Het is overigens wonderbaarlijk dat je je de naam nog herinnert van een broodje dat je 50 jaar geleden genuttigd hebt. Je vroeg een uitdaging en ik aanvaard die…
ik zeg gewoon dat er in de stationsbuurt van a.pen, in 1957, ik ben op 02.02.57, naar belgie gekomen, een nogal belangrijke gebeurtenis in mijn leven, en daarom onthouden, een broodjeszaak was: de martino. naast de tientallen verschillende, was hun broodje met rundsgehakt en de rest van de ingredienten, waar bij hen ook anjovis bijkwam, hun bekenste en duurste, en dat was dan ook “ne martino”. mijn moeder met antwerpse roots beweerde dat ze die zaak “al van voor de oorlog” kende. dat kan kloppen omdat de uitbaatster, een kennis van haar oom dan weer was, die als beenhouwer er het vlees leverde. en dat was zeker voor de oorlog.
wat die pizza betreft. die martino was een italiaan die dacht pizza’s te kunnen verkopen, dat lukte niet: vlamingen liepen niet, zoals italianen, met zo’n stuk pannekoek buiten. hij is dan overgeschakeld naar stokbrood, wat bij de gegoede burger (frans) wel in de smaak viel. trouwens in 57 ging je daar geen broodjes afhalen, maar ter plaatse “consumeren”. je at dan ook met mes en vork. dat hij dus eerst een pizza martino had, om dan over te gaan naar een broodje martino lijkt me aanvaardbaar. elke kok heeft wel iets op de kaart staan met zijn naam.
90% van de pizza’s die je in vlaanderen voorgeschoteld krijgt, bestaan niet in italie.
vraag me niet de geboortedatum van mijn kinderen, mijn eigen telefoonnummer, mijn bankcode, zelf de namen van mijn leerlingen, maar ik wist beter dan wie dan ook hun familiale toestand,: die onthou ik niet. nooit gekund. maar de smaak van dat ijsje van “strohut” in keulen, dat ik kreeg toen op 5jarige leeftijd mijn amandelen waren getrokken: perfect. ik kan me zo de zaak voor de geest halen, de tram die we namen, het weer, zelfs het “compekke” dat mijn moeder aan had. de smaak van zuring, toen was ik volgens mijn ouders 2jaar: ik moet er maar aan denken, en mijn smaakpapillen reageren. raar. ik heb dat ook met geuren. ik zou dus een perfecte wijnproever kunnen zijn, moest ik de namen maar kunnen onthouden :)
dat er een belletje gaat rinkelen als ik martino hoor, en daarbij nog de smaak kan oproepen is voor mij normaal. niks wonderbaarlijk.
nog iets. dan ga ik stoppen, want anders kan ik beter een eigen blog opstarten.
ben ik een(1) keer ergens geweest, geen enkele taxichaufeur zal nog rondrijden om me meer te doen betalen. soms denken ze dat hier, want die langneus weet toch niets, tot ik hen de weg wijs. ik weet beter de weg in wenzhou dan mijn vrouw, maar ken geen enkele straatnaam. eens een restaurant of vrienden bezocht, foutloos ga ik naartoe. hier ligt een stadsplan van gent onder mijn tokkelspul, gewoon om te kunnen volgen.
hoogpoort, even kijken, en dan weet ik zelf waar de putten in de straat liggen. ik weet mijn weg in gent heel goed, weet waar ik iets kan kopen, bezoeken, maar namen? dat weet ik niet.stom en vervelend.
dat is voor alle plaatsen in de wereld zo, die ik bezocht heb. en dat zijn er een pak. geen namen, geen data, maar geuren en kleuren, smaken, menselijk contact des te meer. daarom kan ik hier leven, terend op die rijkdom van ervaringen.
rony gij kunt ook een eindje zeveren eh maat!
@johny,
heb je daar echt twee jaar voor nodig gehad om dat te ontdekken?
toen zat ik al een tijd “in den vreemde” en een gevoel van heimwee is me niet vreemd. :)
De Award voor de beste QUOTE van het jaar 2010 wordt toegekend aan johny kartonny:
rony gij kunt ook een eindje zeveren eh maat!
Tweede prijs aan een zekere rony coekaerts voor zijn reactie 4 maanden nadien:
@johny,
heb je daar echt twee jaar voor nodig gehad om dat te ontdekken?
Souvenir
http://gentblogt5.webs.com/Martino%20IM003129.JPG
http://gentblogt5.webs.com/Martino%20IM003130.JPG