RSSOdeGand 2005: een impressie
Het festival van Vlaanderen ging zaterdag officieel van start met OdeGand. Dankzij een sterk uitgekiende campagne kon die dag qua menigte gerust de vergelijking met een doorsnee Gentse feestendag aan. Ook het voorspelde druilerige weer bleef grotendeels uit, waardoor het volk ogenschijnlijk bleef toestromen. We pikten enkele concerten mee.
1. De delen
La Tipica. Argentijnse tango van de bovenste plank in het Capitole. Een uitermate gezellig, intiem optreden – ondanks de weinig gevulde grote zaal. Stop Gotan Project terug in de schuif, want the real deal is weer helemaal in.
Jef Neve Trio. Vlotte, energieke, en bij momenten ontroerende jazz mét pretentie – en verdomd goed. Jef Neve liet zich aan zijn piano helemaal gaan, en ook Piet Verbist en Teun Verbruggen hadden er zichtbaar lol in. Een groot nadeel was echter de locatie: het zaaltje in het conservatorium leek meer op een auditorium dan op een concertzaal. Te veel licht, een deur die open bleef, mensen die voortdurend binnen en buiten glipten… Jazz en ongezelligheid/afstandelijkheid gaan niet samen.
Jordi Savall en familie. Sinds een vriend ons Savalls cd Les voix humaines geleend heeft, zijn we fan. Deze keer speelde Jordi Savall in de overvolle Sint-Baafskathedraal niet solo, al lag zijn echtgenote Montserrat Figueras blijkbaar met een allergie aan de stembanden ziek in bed. Zijn beroemde viola da gamba bewaarde Savall voor het eerste deel van het concert, dat we ook beduidend beter vonden dan het tweede. Zoon en dochter hebben allebei een prachtige stem, maar de techniek scheen te primeren boven het gevoel. Onze hoge verwachtingen kon Savall jammer genoeg niet inlossen: het was de ideale achtergrondmuziek voor een gezellige avond thuis met vrienden, maar niet echt om naar te luisteren en van te genieten.
Weapons of Sound. Deze Britse junk funk percussiegroep, die in de Groenzaal speelde, vonden we geniaal. Hun instrumenten zijn stuk voor stuk gemaakt met gerecycleerd straatafval, voorzien van kleurrijke graffiti. Het zijn meesters in ambiance, in interactie, en in commerce. Op een bepaald moment nodigde de frontman het publiek uit om vooraan te komen dansen, en beloofde hij een exemplaar van hun cd aan de beste danser. Nog geen vijf seconden later liep de eerste jonge durfal naar voren, en volgden veel andere kinderen zijn voorbeeld. Dit alles ontaardde in een feest voor jong en oud.
Wim Mertens. De Gras- en de Korenlei barstten ‘s avonds uit hun voegen. Het populaire klassiek werd door de massa goed onthaald. Het nummer “Struggle for pleasure” was een verrassing, maar de hoofdsponsor speelde dat handig in zijn voordeel toen “Ook Base brengt mensen samen” op het grote scherm verscheen. Goed gevonden, al was één keer voldoende geweest. Jammer dat het tegen elven al aardig koud werd, anders had het concert wat ons betreft nog langer mogen duren. Het geslaagde afsluitende vuurwerk achteraf zorgde alweer voor veel o’s en a’s.
2. Het geheel
Met OdeGand hebben we al bij al een vrij aangename dag beleefd. De cultuurmarkt is een fijn idee, de stad broeide van het leven, en we hebben leuke concerten gezien. Niettemin waren er volgens ons een paar minpunten.
Het participatieprobleem. Door de relatief hoge kostprijs was OdeGand er niet voor iedereen, en bereikte het wellicht voornamelijk mensen die sowieso al culturele evenementen bezoeken.
Het luxeprobleem. Te veel van alles. Door de neiging van organisatoren om telkens opnieuw hun dag zo vol mogelijk te proppen, bereiken ze voor nogal wat mensen een tegengesteld effect: wrevel in plaats van ontspanning. We hebben het niet alleen over “kiezen is verliezen”, maar ook over de stress om op tijd van het ene naar het volgende optreden te geraken. Zo wordt het moeilijk om ten volle van een concert te genieten. Onze mening: de concerten vroeger op de dag laten beginnen en meer spreiden, of het (gigantische) aanbod verminderen.
© 2005 GENTBLOGT VZW
Heb door omstandigheden enkel naar Wim Mertens kunnen kijken. Vond het optreden zeker niet slecht maar een uur is toch te kort voor zo een veelzijdige artiest. Maar toch chapeau!
Jammer genoeg heb ik die avond weer al eens meegemaakt dat mensen heel onverdraagzaam kunnen zijn ten opzichte van elkaar. Dus bedankt aan de heer voor mij die het nodig vond om mij uit te maken voor een onnozel wicht die duidelijk alleen maar afgezakt was naar de Graslei om wat herrie te maken. En dat omdat ik het volgens hem gewaagd had om zijn rust te verstoren door achter hem te gaan staan en eventjes iets te zeggen tegen mijn compagnon.
Het was een geslaagde avond maar dat voorval (die dan toch nog het vollledige concert heeft aangesleept) zette toch een domper op de avond.
@linusje: wie was het meest onverdraagzaam: hij die het lawaai niet duldt als er stilte moet zijn, of hij die stilte vraagt als het stil zou moeten zijn. Onverdraamzaamheid kan dus in twee richtingen beoordeeld worden.
Stilte mag je verwachten tijdens een zaalconcert- maar toch niet tijdens een openlucht-concert op de Graslei …
Ik vond Savall en familie wel meer dan de moeite : technische beheersing (Savall is wereldtop op gamba) gekoppeld aan emotievolle uitvoering. Dit in tegenstelling tot Weser-renaissance dat mij lelijk tegenviel (20 muzikanten en zangers op dat podium maar stukken saaier dan Savall).
Verder zag ik La Tipica (id. zeer leuk concert) en B’Rock; ook goed, zij het voor de liefhebbers (aria’s van Händel zijn niet direct mijn favoriete oude muziek). Volgende keer blijf ik minder lang in de Bijloke rondhangen. Ode Gand is ideaal om wat nieuws te ontdekken, in mijn geval was dat die zalige Argentijnse tango.