RSSAchter de schermen van het filmfestival
Lena deed een dikke week geleden een oproep aan de lezers van Gent.blogt: “Ook altijd nieuwsgierig hoe het er achter de schermen van Grote Evenementen aan toe gaat? Wil je wel eens weten wat er gebeurt achter de schermen van het filmfestival? Wel, dan is er nu zondag (16 oktober) een rondleiding exclusief voor de lezers van Gent.blogt !”
Daar konden we natuurlijk niet aan weerstaan en zo kwam het dat we samen met 10 ‘uitverkorenen’ een kijkje mochten nemen in de interne keuken van het filmfestival. We werden op sleeptouw genomen onder de deskundige begeleiding van Wim De Witte. Wim is de programmator van het filmfestival en weet als geen ander hoe het eraan toegaat gedurende die twee hectische weken. Tijdens deze twaalfdaagse worden ruim 150 langspeelfilms vertoond, waarvan Wim De Witte het overgrote deel zelf heeft gezien.
En ook goedgekeurd? ,,Min of meer. Ik ben eindverantwoordelijk voor de selectie, maar dat wil niet zeggen dat het honderd procent mijn smaak is. Wij bieden een zo ruim mogelijk programma aan zonder al te eigenzinnige persoonlijke keuzes.”
We staken van wal met een rondleiding in het enorme ‘tentendorp’ met verschillende zalen en bars waar een heleboel genodigden kunnen plaatsnemen. Zo’n enorm tentendorp is nodig vermits op de openingsavond meer dan 1500 mensen naar dezelfde film komen kijken en ze daarna allemaal van een natje en een droogje moeten worden voorzien.
De Witte: “Hoewel we er al jaren voor ijveren, beschikken we in Gent niet over een echt grote zaal. Om al die genodigden op de première-avond te ontvangen, zetten we de mensen in verschillende zalen en laten we de film simultaan vertonen. Daarom hebben we soms zeven kopieën nodig van de openingsfilm, mét ondertitels. Wat voor een distributeur niet altijd evident is. Daarnaast beschikt Gent niet over een locatie met een grote filmzaal voor meer dan 1000 mensen én een ruimte waar we achteraf evenveel mensen kunnen ontvangen op een receptie. De catering is in handen van een Gents bedrijf: Coeur d’Artichaut, net zoals vorig jaar.”
Nadat we van onze verbazing waren bekomen (“Al die zalen – en zo groot – en hier heeft prins Laurent nog gelopen, ha !”) gingen we helemaal achterin het Kinepoliscomplex het gebouw bezoeken waar het ‘zenuwcentrum’ ligt van het filmfestival. De spanning liep er zo van de muren af: telefoons, faxen, een drukte van jewelste om de films op tijd in de zalen te krijgen. Wim vertelt ons enkele anekdotes:
“Pakjeskoerier FedEx levert wel binnen de 24 uur, maar dat geldt niet voor Aziatische landen. Soms doet de douane moeilijk, soms de koerier zelf. Ooit weigerde FedEx ons het Zweedse tienerdrama Fucking Ã…mÃ¥l te brengen, denkend dat het om porno ging. Uiteindelijk werd hij onder een onschuldigere titel verscheept en raakte hij toch nog in Gent.”
We hadden verwacht dat de films op een ultrageheime en super-beveiligde locatie zouden liggen, maar niets is minder waar. Die locatie verklappen we lekker niet en volgens onze gids liggen ze daar ook maar hooguit 24 uur.
Nadien werden we meegetroond naar een – sedert dit jaar – nieuwe locatie voor het filmfestival: De Cirk in de Zebrastraat. Daar bevindt zich het perscentrum, kunnen journalisten filmpjes gaan bekijken en surfen. Ook voor het gewone plebs valt er iets te beleven: je kunt er naar een tentoonstelling gaan kijken van onder meer Patti Smith en Daniel Johnston.
(Lucien Casteels bromde – toen hij de foto’s van Patti Smith zag: “Hier leer je, hoe je het niet moet doen”… Lachen!)
Maar we zouden je nog meer aanraden om het knappe festivalrestaurant uit te proberen. Het Pakhuis heeft er gedurende het Filmfestival de keuken ingepalmd en in een prachtige setting kun je er heerlijke gerechten proeven.
Als kers op de taart mochten we binnen in de projectiekamer van Kinepolis. Wie had gedacht dat iedere zaal zijn aparte ‘kamer’ heeft, heeft het verkeerd voor. Die ‘kamer’ is eigenlijk een grote, donkere, lange gang over de hele lengte van het gebouw waar alle projectoren op enkele meters van elkaar staan.
Het is er pikkedonker en warm als in een sauna. Het grote voordeel van die lange gang is dat men één film in meerdere zalen kan laten zien door de filmband langs transportbanden in de projectiekamer naar de projectoren van de verschillende zalen te brengen. Eén film kan dus simultaan in verschillende zalen te zien zijn. Controle over de verschillende zalen gebeurd op één centrale plaats:
Als er wat in de zalen misloopt dan kunnen de operatoren dat onmiddellijk op een klein scherm zien en bijsturen.
De films zitten in meerdere dozen en worden in een zijkamer van de projectiekamer tot ̩̩n film samen geplakt (montage) en daarna op grote plateaus gelegd die naast de projectoren staan. Soms komt een film gewoon binnen op (een gewone, ordinaire Рpuh) videocassette. Dan zit iedereen eigenlijk in een heel grote woonkamer naar een video-tje te kijken.
De komende jaren zal filmprojectie stilaan iets minder complex worden, dankzij de komst van de digitale kopijen. Momenteel beschikt de Gentse Kinepolisvestiging over twee digitale projectoren. Het grote publiek kon eerder reeds films als Shrek (I of II – daar zijn we nog niet helemaal uit, vermits Kinepolis pas sinds twee jaar die projectoren in gebruik heeft genomen) in volle digitale glorie bewonderen en ter gelegenheid van het filmfestival werden de twee projectoren ingezet bij de openingsfilm Merry Christmas. Meteen de eerste maal dat het filmfestival met digitale kopijen aan de slag ging. “Het is een evolutie die zich al een tijdje aankondigt”, vertelt Wim De Witte ons. “Momenteel hebben producenten nog niet altijd de middelen om digitaal te werken of zijn ze bevreesd voor piraterij. De toekomst ligt in elk geval bij deze werkwijze en bij de doorstraling van films per satelliet. We hebben het meegemaakt dat een digitale film in première werd ‘begeleid’ door een hoogstpersoonlijk body-guard en er twee mannetjes in de zaal zaten om toe te zien of er niemand met een handcamera een illegale opname aan het maken was tijdens de vertoning!”
Als toetje (nog ééntje: we werden echt in de watten gelegd die dag) konden de 10 ‘uitverkorenen’ op kosten van het filmfestival de competitiefilm ‘The three burials of Melquiades Estrada’ in het de Capitole bijwonen. Deze film is het regiedebuut van Tommy Lee Jones, de man die we vooral kennen als hoofdrolspeler in Men in Black. Geen science fiction echter ditmaal, maar wel een grappige western new style met als scriptschrijven Guillermo Arriaga (scenarist van Amores Perros en 21 Grams). Meer over de film lees je hier.
Met dank aan Wim de Witte voor de uitgebreide rondleiding en zijn antwoorden op de vele vragen. Deze post is een primeur voor Gent.blogt. Het werd door drie mensen ‘quasi’ simultaan geschreven zonder elkaar te zien. De techniek staat inderdaad voor niets! De foto’s zijn van Lucien Casteels en Huug.
© 2005 GENTBLOGT VZW