Gentblogt

Rollende road show!

woensdag 16 november 2005 22u31 | Wim Backx | 2 reacties
Trefwoorden: bespreking, NTGent, theater.

Wim Backx ging kijken naar ‘ Rollende road Show’ van het NTG. Hier volgt een verslag.

Parijs staat in brand. Frankrijk staat in brand : kat- en muisspel tussen de politie en losgeslagen jongeren. Opgekropte frustraties zoeken een niet te rechtvaardigen uitweg. Maar vanuit het standpunt van die rebellerende jongeren kunnen wij misschien begrip opbrengen voor die mistroostige, uitzichtloze toestand in de randsteden.

Misschien moeten wij durven erkennen dat een bepaalde groep volledig wordt ontkend in onze maatschappij met een bestaan in de rand tot gevolg. Een oplossing moet gezocht en gevonden worden. Maar politie en brandweer kunnen deze niet aanreiken.

Terwijl in Frankrijk de avondklok wordt ingesteld, staan wij in Gent aan de Oude Vismijn voor een toneeltje over agressie, over het groepsgevoel, over groepsdruk, over brutale, wilde, harde fantasieën.

Zo somt een acteur aan het begin van de voorstelling een lijst op van categorieën mensen die hij wel eens in het gezicht wil slaan. Ik moet bekennen, in dat lijstje waren een aantal personen die ook ik wel eens een muilpeer wil verkopen. Mensen met een te grote bemoeizucht bijvoorbeeld die u een terechtwijzing naroepen als u nog snel door het rode licht fietst. Meestal blijft mijn reactie beperkt tot een vloek, een wegwuifgebaar of een shitvinger. Maar heel af en toe komt bij mij die gedachte op dat ik die persoon voluit in het gezicht wil slaan. Die gedachte kan ik evenwel nog net onderdrukken. Wat zou er gebeuren als al die gedachten niet worden onderdrukt? Wat zou er gebeuren als al die remmingen wegvallen? Hoe komt het dat mensen die gedachten toch weten weg te drukken? Hoe komt het dat mensen niet toegeven aan die agressie? Zouden wij dat mogen toeschrijven aan de beschaving, aan onze opvoeding? Zouden wij niet toegeven omdat ons is geleerd dat het niet hoort?

De acteurs van de ‘Rollende Road Show’ beschrijven ook hun wilde fantasieën: een verkrachtingsscène achter de gemeentelijke loketten, het onverwacht neerslaan van een racefietser met een honkbalknuppel en het neerknallen van vervelende ‘macho’ mannetjes in een café. Het wordt ons verteld in geuren en kleuren. Zoals met een loden pijp voluit iemand de tanden uitslaan maar toch verdergaan, tot aan het achterhoofd, eerst de tanden, dan het zachte vlees en zo door tot achteren. Alle details worden ons verteld. Het geweld wordt niet verhuld. Het lijkt een film van Quentin Tarantino. Het geweld wordt zo overduidelijk naar voor gebracht dat het bijna lachwekkend wordt. Je voelt je een beetje ongemakkelijk. Want het hoort toch niet om te lachen. Dat gevoel heb je ook in de scène tussen Andrea en Sven. Andrea vliegt Sven in de armen. In het begin zitten we vrij gerust te lachen. Maar de situatie loopt uit de hand. Het publiek aarzelt wat te doen. Sommigen blijven gniffelen. Anderen zuchten. Mijn buurman is verontwaardigd en zegt tussen zijn tanden door dat dit toch niet kan. Toch reageert niemand net zoals in het echte leven. Want wie bepaalt wanneer te ver echt té ver is? Wie bepaalt wanneer plezier overgaat in agressie?

Wunderbaum toont tot slot ook het gevaar van ‘de groep’, wat er gebeurt als een groep een zondebok uitpikt, wat er gebeurt als groepsdruk ontaardt. De nare, akelige gevolgen van die druk: de een steekt de ander aan, dwingt de andere nog verder te gaan in het vernederen. De zondebok ondergaat terwijl de anderen elkaar aanmoedigen, elkaar verder duwen in een wel erg gevaarlijk ‘spelletje’.

Ik heb mij geamuseerd. Alhoewel de term ‘amusement’ moeilijk valt te rijmen met het thema van deze voorstelling. Dat goede gevoel werd dan nog eens versterkt door die fantastische muziek. Lange tijd geleden dat ik nog zo een intense, drijvende muziek heb gehoord. Mijn voeten gingen spontaan dansen. Ik wou die dansvloer op, wou meelopen met die actrices, die achter op de scène springend stonden te wuiven. Het was leuk die hits van vroeger terug te horen: “Popmuzic” van M. “Upside down” van Vanessa.

Rollende Road Show van Wunderbaum. Een totaalspektakel, dat mag gezien worden. Ik zou bijna zeggen ‘moet gezien worden’. Maar dat klinkt dan weer een beetje te agressief. En ik heb gisteren gezien tot welke ontsporingen agressie kan leiden.

De voorstelling is niet meer te zien in Gent wel begin december nog in Antwerpen. Meer info: NTG en Wim Backx

© 2005 GENTBLOGT VZW