Gentblogt

Uitgelezen: pijn doet zeer

woensdag 18 januari 2006 18u00 | jm | 5 reacties
Trefwoorden: boek, literatuur, uitgelezen, Vooruit.

Opnieuw een overvolle Balzaal voor de pijn-editie van Uitgelezen. Passend. Ik was er deze keer ruim te vroeg, zodat ik toch nog ergens in de eerste zaalhelft een plaatsje kon vinden. Wie even later kwam, moest achteraan aanschuiven. De verzamelde body heat zorgde voor tropische temperaturen. Of hoorde dit bij de pijnbeleving?
Annelies Verbeke had een duobaan. Ze mocht de spits afbijten met een brief naar Hector Malot over zijn evergreen Alleen op de wereld. Zoals wel vaker ging die brief over veel, behalve over het boek zelf. Dat kwam pas aan het einde echt aan bod. Nalezen kunt u het vandaag in De Morgen. De podcast kunt u opnieuw beluisteren via de site van Vooruit. Voorts mocht ze ook muziek draaien tijdens de pauze. Meer muziek was er door Wim Willaert en Wim Opbrouck. De eerste Wim zong gedichten van Tom Lanoye en Jotie T’Hooft. Dat hij die in het West-Vlaams te berde bracht, getuigt in het beste geval van gemakzucht. Winst voor deze teksten: nihil — ik druk me beleefd uit. De tweede Wim zorgde wel voor een paar expressieve afsluiters, maar dan zat de avond er op.

Tussendoor was er veel aandacht voor de pijnboeken. De geschiedenis van de liefde van Nicole Krauss werd door het panel eenparig goed onthaald. Geen gemakkelijke lectuur, zo bleek, door de diverse verhaallijnen. Maar dat vond Anna Luyten als doorgewinterd panellid geen probleem: mooi om een boek te lezen dat veel van je vraagt. Ze vond het lijden ‘warm’, Wim Opbrouck had het over troostende, herkenbare pijn. Lieve Blancquaert vond dat de tijdloosheid zeer goed wordt weergegeven. Jos Geysels vond het boek heel ontroerend, maar niet sentimenteel. Het proza van de auteur is heel poëtisch, je merkt dat een dichteres aan het woord is. Jos dacht dat het boek toch erg geconstrueerd was, en het einde viel hem een tikkeltje tegen. Fien Sabbe sloot af met de vraag of kunst helpt bij pijn of lijden. Ja, zei Wim, het gaat om echt mooie personages. Juist, maar niet echt realistische, poneerde Lieve Blancquaert.

Even eenparig, maar dan negatief, was het panel over Arnon Grunbergs De techniek van het lijden. Alleen Anna Luyten zorgde voor wat tegenwind. Opbrouck maakte korte metten met Grunberg die hij een geniale zagevent noemde en dit boekje omschreef als een bijsluiter bij het medicijn van het lijden. Bij het boekje hoort ook nog een dvd, door Geysels afgedaan als afschuwelijk.

Opnieuw eenparigheid over Pijn van Helmut Krausser. Opbrouck noemde het een prachtig boek, dat zeer diep gaat tot in het perverse toe en dat lekker schaamteloos emotioneel is. Lieve Blancquaert vond het een echt mannenboek dat las als een thriller. Jos Geysels nuanceerde die uitspraak. Het boek is geschreven met een fileermes, in kale, korte zinnen. Het balanceert tussen normaal gedrag en obsessie en perversie. Kortom, zei hij luid, hij geeft er een ruk aan. Anna Luyten vond het dan weer een heel filosofisch boek over hartstocht en de zoektocht naar echte intimiteit. En…, het eerste fantastische penopauzeboek.

Na de pauze waarin foto’s van Stephan Vanfleteren genomen in het Guislain Museum werden getoond, was het tijd voor de aanraders. Opbrouck koos voor De waarnemer van Wim Kayzer: zalf voor de ziel. Anna Luyten ging voor non-fictie met Bombay mateloze stad van Suketu Metha. Lieve Blancqaert was nog altijd razend enthousiast over Het leven van Pi van Yann Martel. Jos Geysels ten slotte brak een lans voor het nieuwe boek van Stefan Brijs, De Engelenmaker.
Traditiegetrouw werden er weer een tiental toehoorders gelukkig gemaakt met een boekje uit de filosofiereeks van de Morgen en eentje met het hele pakket.

© 2006 GENTBLOGT VZW