Gentblogt

Comedy Zone 2006, dag 2

donderdag 2 februari 2006 16u09 | Michel Vuijlsteke | 8 reacties
Trefwoorden: comedy, comedy-zone, Gili, Joost-Vandecasteele, Minard.

Deze had u nog tegoed: het verslag van dag twee van Comedy Zone.

Zoals maandag ook vandaag een try-out en een “echt” optreden, en ook zoals maandag een gemengde bevalling. De try-out betrof “Ruis” door Joost Vandecasteele, en Gili bracht een bijna onherkenbaar herwerkte versie van een voorstelling waarmee hij eind vorig jaar in première ging.

Om te beginnen, dat we dat al meteen achter de rug hebben, en ook wel omdat het misschien alleen voor mij van tegenstekeghem was: in beide acts kwam ik grappen tegen die ik de afgelopen jaren nét iets te veel in mijn mailbox gekregen heb van flauwe internetplezanten. Dat vond ik niet fijn.

Maar goed. Ten gronde.

Joost Vandecasteele is schrijver-regisseur-acteur bij Abattoir Fermé, dezelfde stal waaruit vorig jaar Tine Van den Wyngaert vorig jaar een fel gesmaakte passage op Comedy Zone liet optekenen. Vandecasteele’s optreden begon bij wijze van inleiding—hij wees er meer dan eens op dat het optreden eigenlijk nog niet begonnen was—met een min of meer standaard stand-uproutine waarin hij de actualiteit aan bod liet komen.

Daarna ging hij over op een bij wijze van spreken meer algemeen toepasbaar deel, waar hij het had over de grote klassiekers: sex, dood, televisie, de wereld dus. Het is een try-out eigen natuurlijk, maar het was allemaal wat oneven: bijzonder goede stukken werden afgewisseld met een aantal acuut pijnlijke momenten.

Het is moeilijk een oordeel te vellen over iets dergelijks. Ik denk dat als je dat doet, je al een zeker rapport met je publiek moet hebben. Ter illustratie: Geert Hoste kan een zaal binnenstappen, stil staan in het midden van het podium, even zwijgen, en dan “Prins Filip.” poneren. De zaal gaat gegarandeerd plat. Omdat je weet wat er te verwachten is, je weet wat het hele kader is, en je hebt eigenlijk ook nog alle andere voorstellingen van Hoste in je achterhoofd.

Hier lag dat moeilijker, toch voor zover ik dat kon inschatten. Vandecasteele had weinig of geen oogcontact met het publiek en kwam op mij althans bij tijden nerveus en onzeker over. Hij was ook voortdurend, niet aflatend, heel erg boos. Daar is niets tegen natuurlijk, maar soms leek het alsog hij ook boos was op het publiek, en dat kwam op mij niet altijd even sympathiek over.

Maar laat dat alles u geen verkeerde ideeën geven: Vandecasteele ging hoegenaamd niet voor de gemakkelijke lach, “Ruis” kan uiteraard nog wat polijstwerk gebruiken, maar ik heb me geen moment verveeld, het was vaak bijzonder grappig en ik kan me inbeelden dat hier iets Zeer Goed uit kan groeien.

Highlights? De in feite wel uitstekende lichaamsbeheersing misschien—ook fysieke humor werd niet geschuwd. Het stuk met de komiek uit vervlogen tijden. De vergelijking van een stripteaseuse met een ober in een restaurant. Van mij mag hij die alvast allemaal behouden, zijn contact met het publiek wat opblinken, de boosheid bij tijden een beetje dimmen, en dan kom ik graag nog eens kijken. Met vrienden en familie.

Gili, na de pauze, was een heel ander verhaal. Om te beginnen zou ik er zó met vrienden en familie, met kinderen en al ook, naartoe trekken. Niet dat het een voorstelling voor kinderen was, maar omdat het echt goed was, en ik me het hele optreden veilig gevoeld heb, alsof we met de hele zaal in goeie handen waren en dat er niets kon mis lopen.

Niet dat er niets mis liep, wel integendeel: de voorstelling was blijkbaar dermate ingrijpend door elkaar gesmeten sinds de vorige keer, dat Gili bij meer dan veel overgangen op een spiekbriefje moest gaan kijken, en dat kwam de samenhang uiteraard niet ten goede. Ook met een aantal rekwisieten (de dwangbuis, en de westvlaamse stamvader van de computer), liep het een beetje de mist in.

Maar dat is eigenlijk naast de kwestie: wist ik niet beter, ik had kunnen denken dat het erom gedaan was. En een vergelijking met Tommy Cooper is dan zelfs niet eens misplaatst.

Het was ontroerend, het was grappig, de goocheltruuks waren goed, we hebben met de hele zaal een vakmens aan het werk gezien. Er was, even nadenken, buikspreken, iets met lichtjes, balonnenplooien, illusie, gedachtenlezen, kaarttruuks, misleiding, een ontsnapping uit een dwangbuis, en het spreekwoordelijke veel meer—geaccentueerd met een minimalistische lichtregie en overgoten met een wel bijzonder goede geluidsregie.

De show vlóóg voorbij, en had voor mijn part nog een uur langer mogen duren.

Meer, zoals men zegt, hoeft dat niet te zijn.

© 2006 GENTBLOGT VZW