Gentblogt

Bij mij deed de naam Sven Eeckman al een belletje rinkelen, maar echt visualiseren kon ik niet. Zelfs niet toen hij op het podium verscheen kon ik niet met zekerheid zeggen of dat die man was die ik een jaar geleden in de Capitole op de een of andere talentenjacht had beziggezien.

Na enkele grappen wist ik het wel, dit had ik al gezien. De vriendelijke allochtonenmoppen, de schijtende meisjes op de wc, ik had het gevoel dat de man bijna compleet dezelfde show opvoerde als een jaar geleden.

Van vernieuwing was er dus niet echt sprake.

Maar ik heb wel goed gelachen. Gelach uit de zaal werkt soms aanstekelijk en ik was gekomen om te lachen. Op het werk lach ik voornamelijk zuur-groen en enkel met de eigen miserie en nog harder met de miserie van een ander. Nee ik wilde nu eens echt lachen voor de lol. 

Hij slaagde erin me aan het lachen te brengen. Op de goedkope manier dat wel, pis en kak-humor en de betere toogpraat, dat gaat er bij mij altijd wel in als zoete broodjes. Al ben ik geen liefhebber van zoete broodjes.

Na een luchtig halfuurtje hield Sven het dan ook voor bekeken.

Sven Eeckman’s optreden was uitstekend gebracht, zonder pretentie of “den interloktueel” uit te hangen, zat vol rake observaties en goed materiaal, de timing was nagenoeg perfect, en de overgrote meerderheid van het publiek was volledig mee.

Deze set van een half uurtje voelde veel meer “af” aan dan de term “try-out” liet vermoeden, en is ongetwijfeld uit te breiden tot een avondvullend programma om op een breed publiek los te laten, in de zaal of op TV. 

 Eén technisch commentaar is misschien dat de overgang tussen de verschillende “tableaus” soms wat te abrupt aanvoelde: verhaal, slokje drinken, nieuw verhaal. Maar dat is gewoon een kwestie van op een ander moment drinken.

Het was wel, vrees ik, niets voor mij. Ik persoonlijk vond het te gemakkelijk, te weinig gelaagd, te veel één/vtm en niet, eum, intelligent genoeg, zo je wilt. Ik ben ook hoegenaamd niet van politieke correctheid te beschuldigen, maar ik voelde me toch een beetje ongemakkelijk over de verhouding lachen met migranten/lachen met Vlaams Blokkers.

Mijn persoonlijke opinie daarnaast gelaten was het met andere woorden een uitstekend optreden.

Na een pauze was het de beurt aan Gunthertje Lamoot, die via een videoboodschap zijn blijde intrede aankondigde. Voor de eerste maal viel het woord “fuckers!” zijn strijdkreet als je’t mij vraagt. Ik had ‘m nog maar één keer aan het werk gezien, als presentator van diezeflde talentenjacht ongeveer een jaar geleden. Hilarisch vond ik ‘m toen of wilde ik indruk maken op mijn toenmalige date?

Ik vond dat Gunther langzaam op gang kwam. Zijn typische droge trage stijl. Pointloze moppen. Zijn trademark is dat er soms maar halve pointes te vinden zijn in zijn moppen als het al de bedoeling is dat de verderdenkende toeschouwer een pointe moet zoeken.

Na een tijdje kwam ie volledig los, of kwam ik los? Want zijn stijl was minder vinnig en brutaal dan ik van hem had verwacht.

Minder bijtend, minder grof, minder on the egde. maar plezant! vooral plezant en amusant!

Zeker zijn quasi-geïmproviseerde babbeltjes tussen verschillende sketches door, vond ik heel naturel en geslaagd.

Zijn hilarische kwis-muziekscore was één van zijn originele hoogtepunten. Twee vrijwilligsters uit het publiek moesten het met mekaar opnemen. Eén van de speelsters had helaas niet door hoe de simpele spelregels in mekaar zaten, maar dat kon geen afbreuk doen aan de pret.

Hij eindigde(*) met een veelbelovende preek citerend uit een bijbelachtig iets, maar het eindigde een beetje in een pointloos gebazel, wat me engizins ontgoochelde.

Na een over het algemeen heel amusante show verdween de scarrekop van het podium.

Mijn avond was alvast geslaagd!

Gunter Lamoot daarentegen is wel helemaal mijn goesting. Waarschuwing dus: subjectiviteit!

Ik had hem nog maar een kwartiertje of zo gezien, met fez en quasi zonder woorden, en toén vond ik hem al goed. De voorstellingen van gisteren… ‘t was niet gelogen wat hij schreef in zijn gefilmde aankodiging: pure genius.

Het duurde zo’n twee uur, en ik had het gevoel dat hij voor hetzelfde geld vijf uur had kunnen doorgaan, zonder me ook maar een moment te verliezen.

De eenvoud waarmee alles gebeurde, de moeiteloze vanzelfsprekendheid, de ongelooflijke luxe van bijvoorbeeld met een stapel rekwisieten toe te komen en er daar maar een paar van te gebruiken—en één dan nog zuiver per toeval!

We kregen, voor zover ik meen te begrijpen, een staalkaart van de afgelopen paar jaar Lamoot, wellicht aangevuld met heelder lappen improvisatie.

Van wat ik er al van gehoord had, had ik me verwacht aan woeste avant garde, maar we kregen gisteren een buitengemeen gedisciplineerder en gecontroleerde Lamoot te zien, met een perfect gedoseerde afwisseling fysieke en verbale humor, grappen, situaties, muziek, poëzie, nonsens, hilariteit, enfin, eum, vanalles dus.

Ter illustratie: er zat een kwis in de voorstelling. Eén van de twee deelneemsters had de spelregels niet door. Het zou zó eenvoudig geweest zijn om de zaal plat te krijgen door die dame genadeloos af te maken. Lamoot deed dat niet maar liet haar in haar waardigheid, zelfs al kwam daardoor potentieel zijn hele routine in gevaar: mooi.

Gunter Lamoot speelt buiten categorie: voor mij zit hij in de wereldtop.