Gentblogt

Comedy Zone 2006, dag 4 (a)

zaterdag 4 februari 2006 16u18 | Michel Vuijlsteke | 3 reacties
Trefwoorden: comedy, comedy-zone, Henk-Rijckaert, Minard, Piet-Depraitere.

Ik moest vroeger weg vrijdagavond, dus u krijgt een bespreking in schuifjes: van mij de try-outs van Piet Depraitere en Henk Rijckaert, en van een fijne collega krijgt u te horen hoe Het Zesde Metaal was.

Piet Depraitere, in een vorig leven Etienne met het Open Verhemelte, bracht “Le Petit Marseillais (versie 2.0)”. Ik heb er de website van Comedy Zone even op nageslagen, en daar wordt het omschreven als “een voorstelling in wording”.

Dat was ook mijn gevoel.

De Praitere begon bijzonder understated. Hij gaf een heel onzekere indruk—of misschien is dat wel de act, maar in ieder geval: vanop het balkon waar ik zat heb ik tot een heel eind in de set niet meteen veel reactie in de zaal gezien. Versta me niet verkeerd: er zaten wel goeie stukken in, maar ze werden hoegenaamd niet “verkocht”. 

Het kwam pas op dreef naar het midden van de set toe, als De Praitere iets (eigenlijk: véél) assertiever werd. En als we een, ahem, ander aspect van zijn persoonlijkheid zagen. Geen Etienne, maar zijn innerlijke Duitser, als het ware. En daar zag ik het potentieel voor een goeie voorstelling.

Ik weet er het fijne niet van, maar het leek op een heel (héél) erg vroege try-out. Ik durf er dan ook zonder meer informatie niet te veel over zeggen, misschien doe ik wel het equivalent van een film beoordelen op rushes van de eerste week.

In ieder geval vond ik de voorstelling zoals ze vrijdag was nog hoegenaamd niet klaar voor consumptie—op één aspect na: de finale. Daar moet geen letter aan veranderd worden, dat was bijzonder goed.

Henk Rijckaert: een ander paar mouwen.

Ik had hem, op vijf minuutjes in Hoe?Zo! op televisie, nog nooit zien optreden, maar wat hij vrijdag deed was grote klasse.

Kijk, dit is het verschil: Gunter Lamoot donderdag, dat was helemaal mijn soort humor maar niet altijd even toegankelijk. Sven Eeckman donderdag, dat was zeer toegankelijke humor maar niet voor mij.

Henk Rijckaert was fantastisch zonder meer.

Hij vertelde vrijdag een verhaal over hondjes. Hoe hij zijn vader zo ver krijgt dat hij een hond koopt, en hoe zijn hond uiteindelijk komt weg te vallen. Van alles wat ik deze week gezien heb, vond ik dit de meest afgewerkte show.

Dat wil niet zeggen dat de voorstelling àf was: sommige overgangen waren wel erg bruusk, en ik had het gevoel dat we te weinig te weten kwamen over het onderwerp. Maar wat ik zag is een voorstelling die erom vraagt avondvullend te zijn, en die mits nog een klein halfuurtje erbij, op een bijzonder eenzame hoogte terecht zal komen.

Rijckaert had op elk ogenblik zijn publiek helemaal mee. Hij slaagde er niet alleen in om ons onder tafel te krijgen van het lachen maar daarnaast (en soms tegelijkertijd, faut le faire) slaagde hij er in om de zaal, mezelf incluis, tot tranen toe te ontroeren.

Het was woord en beeld en muziek en zang, en werkelijk élk aspect van wat hij deed, was uitstekend: van de inhoud over de vorm, van de mimiek over de typeringen, en van het gitaarspel en de zang tot de belichting en de techniek.

Ik weet niet waar stand-up eindigt en cabaret begint. Het heeft ook niet zoveel zin om er een label op te plakken: dit was uitstekende comedy. Als Henk Rijckaert zó ver staat en we spreken nog maar over een try-out, kan ik niet wachten om het eindresultaat te zien.

En dan mag dat meteen ook heel het taalgebied rond.

© 2006 GENTBLOGT VZW