Gentblogt

Munich

dinsdag 7 februari 2006 14u00 | Wouter | 1 reactie
Trefwoorden: bespreking, Decascoop.

Steven Spielberg heeft zich met Munich opnieuw aan een historisch thema met politieke lading gewaagd. Sinds Schindler’s List weten we dat hij dergelijke onderwerpen met de nodige omzichtigheid kan behandelen, maar ditmaal was het toch uitkijken hoe een Amerikaanse jood met deze problematiek zou omspringen. Voorzichtig zo bleek.

Munich neemt ons mee op sleeptouw met een commando (ex-)Mossad-agenten, die de opdracht krijgen om de mensen achter de aanslagen tijdens de Olympische Spelen in 1972 te liquideren. Tijdens een felle opening zien we wat er destijds in Munchen gebeurde en even onstaat de vrees dat dit gevoelige thema te snel in een ‘goed vs. kwaad’-tegenstelling zal verdrinken. Niets daarvan, na de reconstructie trekken we spoorslags naar het Midden-Oosten om kennis te maken met de Mossad-manschappen. De centrale figuur is Avner (Eric Bana; Troy, Finding Nemo), die voor deze opdracht zijn hoogzwangere vrouw achterlaat. Voor wie er nog aan twijfelde: sympathiseren met ‘de goeie’ of ‘de slechte’ is hier amper aan de orde. Aan Bana’s zijde vinden we een stel fijne acteurs als Matthieu Kassovitz (uit Amélie Poulain), Daniel Craig (de nieuwe 007), Ciaran Hinds (Caesar uit de tv-reeks Rome) en de iets minder bekende Hanns Zischler.

Ondanks de eenvoud van de verhaallijn, die loopt langs de namen op het lijstje van het Mossad-commando, slaagt Spielberg erin om zijn prent gedurende meer dan 2 uur spannend te houden. Net wanneer de kijker de zin in nog eens een handvol aanslagen ontgaat, dompelt Munich zich volledig onder in de gevoelswereld van Avner. Behalve een pakkend relaas van de tragedie van Munchen 1972 en van de daaropvolgende spiraal van geweld is deze film een uiterst geslaagde introspectie geworden. Spielberg gaat niet zozeer op zoek naar wat nu precies gebeurd is in de maanden en jaren na de gijzeling, maar wel naar wat de opdracht doet met Avner, zijn gezin en zijn companen.

Dat de regisseur voor die aanpak kiest, is op zich geen verrassing. Spielberg speelt op zeker, zoveel is duidelijk. De man is Amerikaan en jood en gezien de context van het Israëlisch-Palestijns conflict zijn dat twee zwaar geladen stukjes indentiteit. Munich brengt een bonte mix van standpunten samen over het conflict in het algemeen en over de gijzeling en de nasleep ervan in het bijzonder, maar in the end is onpartijdigheid troef. Veel recensenten haalden het feiten dat Spielberg geen partij kiest aan als een minpunt van deze verder intelligente politieke prent, maar mij heeft het allerminst gestoord. Ondanks de vaststelling dat de getoonde gebeurtenissen niet berusten op de exacte feiten (gesteld dat die al te achterhalen zouden zijn), maar eerder op hoe het zou kunnen gelopen zijn, slaagt Munich erin te documenteren in plaats van zich bezig te houden met een kamp te kiezen. En dat strekt Spielberg tot eer. Hij omzeilt kliffen als de beslissing van Golda Meir om wat in Muchen gebeurde te vergelden (Meir: “Iedere maatschappij moet soms compromissen sluiten met haar eigen waarden. Vergeet de vrede voorlopig. We moeten hen laten zien dat we sterk zijn.”) en slaagt er zo in om vrij helder de tegenstellingen tussen Israëli en Palestijnen uit te werken. Het oordeel laat hij aan de kijker, al dringt zich na afloop slechts één conclusie en één woord zich op.
De conclusie: dertig jaar later is het water nog minstens even diep. Het woord: zinloosheid.

Gezien in Kinepolis, Gent

© 2006 GENTBLOGT VZW