Gentblogt

Labyrinth

maandag 27 februari 2006 21u58 | Peter & O. | 7 reacties
Trefwoorden: kroniek, Muide.

Weet je. Dan realiseer ik me dat het me bijna niet meer lukt om verloren te lopen in deze stad. In Gent. In mezelf. En dat het lijkt alsof ik ronddraai als een eendje op de kermis, maar dan op tramsporen, in een blikken doos, samen met onbekenden. En ik op zoek naar het zoete, donkere gevoel van vervreemding, van anonimiteit, van onwetendheid, dat steeds moeilijker te vinden wordt hoe langer je ergens verblijft. …

Want plots is er geen schrik meer. Alles is vertrouwd. Alles door en door gekend. Een onzichtbare eindstreep.

Dàt dacht ik, tot ik deze 2 foto’s van O. in m’n mailbox kreeg. Twee foto’s die ikzelf ook had durven maken. Dit valt wel meer voor, omdat O. en ik ergens wel een raakvlak hebben in het op zoek gaan naar vervreemding en visuele absurditeit.
In ieder geval. Deze foto’s raken hoekjes van een stadsbewoner-ziel.
Of, hoe menselijkheid en grootstedelijkheid tegen elkaar aanschuren. Dààr enten we de fotografie. Om het monster mee te nemen naar huis, onder de microscoop te leggen, en met méér aandacht nog te gaan bestuderen. De morbiditeit van de vluchtigheid. Ieder zulkse foto is een bidprentje. En ontleent aldus z’n kracht aan dit zeer dramatische gegeven.

Twee foto’s geplukt aan de stadsrand. Het lijken beelden die recht uit één van m’n nachtmerries komen. Een déja vu gevoel… van in nachtmerries waarin de wereld dood en verlaten is, en iedereen op de vlucht, en alles constant van vorm veranderend. In meta-morfose. Geen plaats om te schuilen. Zulke plekken zijn er op de wereld. De hel bestaat.

Als ik naar deze foto’s kijk, dan loop ik verloren. Een geestelijke beweging tussen openheid en geslotenheid. Botsende gevoelens. Mysterie. Lugubere gedachten. Donkerte.

Waar ooit lichamen geademd hebben, geliefkoosd, gestreeld en gepaard hebben, hangt nu een loodzware lucht van verlatenheid.

Een stadsdeel dat wijken moet. Verdwijnen moet. Van de kaart geveegd en vervangen. Een kaart die voortdurend veranderen moet, de nieuwe realiteit volgen, wie kan dat bijhouden? Het territorium is altijd anders dan de kaart. “The map is never ever the territory” …(NLP), …do you feel fear? Verloren in mijn geest. In een gargantuesk universum van spaanderplaat en ratten. Dit staat niet op de kaart. Dit stond zelfs niet op m’n mentale kaart van deze stad. Hoe groot is jouw innerlijke stad ? Kent U alle uithoekjes? Kent U alle troosteloze ‘vergeten straten’, waar nog mensen wonen, maar waar geen mens meer wonen wil. …

De grenzen van de stad rekken zich uit en verleggen zich. De stad is een 8ctopus. Een shape-shiftend organisch groeiend en zwellend wezen.

In zulke gedachten loop ik dan uiteindelijk nog wel eens verloren; mét dat O zo begeerde zoete gevoel van vervreemding…

Concreet: De foto’s zijn genomen op het uiterste topje van de Muide (buurt Windmolen, Luchtballon en Meeuwstraat), de ganse buurt wordt er afgebroken.

© 2006 GENTBLOGT VZW