Gentblogt

Keys / The smile of your face (of: hoe Lena en i. hun grenzen verlegden)

vrijdag 3 maart 2006 15u56 | Lena en i. | 3 reacties
Trefwoorden: Ontroerend-Goed, theater.

i. gaat naar Keys

Ik vertelde het al in de voorbeschouwing vorige week: twee jaar geleden durfde ik niet naar “The Smile of your Face” wegens te bang. Ik ben niet zo wild van mensen, en al zeker niet van mensen die ik niet goed ken op een plaats waar ik zelf geen controle heb over de dingen. Het concept “mijn intieme ruimte” is me niet vreemd en draagt voor mij de nadruk op “mijn”: dat betekent dat ik niemand binnen die cirkel duld, behalve een paar mensen die ik echt vertrouw.
The Smile of your face werd aangekondigd als “individueel belevingstheater” en in die omschrijving voelde ik de bui al duidelijk hangen. Voeg daarbij geruchten over een blinddoek en een rolstoel en u begrijpt dat deze jongedame bedankte voor een ritje in de Ontroerend Goed-performance. Achteraf had ik daar wel wat spijt van, zo verkondigde ik frequent. Ik had het graag gedaan, maar jammer genoeg speelde het niet meer. Anders: direct. Nooit had ik verwacht dat ik op een dag deze grote woorden zou moeten omzetten in daden, omdat “de Smile” zou herhaald worden ter ere van het vijfjarig bestaan. Ik ben echter een vrouw van mijn woord, dus ik besloot het parcours af te leggen. Jammer genoeg ben ik ook een trage vrouw, dus waren de tickets al uitverkocht eens ik mijn moed had bijeengeraapt. Zo jammer, zeg.

Gelukkig (!) voor mij ging deze week Keys in première. Individueel belevingstheater, jawel. Of zo u wil: van hetzelfde laken een broek. En gelukkig (!) was er bij Keys wel nog plaats.
En zo komt het dat ik om 22.50h gisterenavond bij een vreemde jongedame in een lift stapte in de Minard om gedurende een klein half uur de grenzen van mijn intieme ruimte af te tasten en te laten doorbreken. Ik ga hier niet vertellen wat er gebeurt, daarvoor is de beleving te individueel en zou het omschrijven van het parcours de dingen te veel verpesten voor zij die het alsnog willen proberen.
Ik kan u wel mijn gevoel omschrijven, en de evolutie van dat gevoel. Eerst was ik bijzonder giechelachtig en zeer ongemakkelijk. En met zeer ongemakkelijk bedoel ik “pijnlijk krampachtig aan het zoeken naar een uitweg”. Na een vijftal minuten had ik echter mijn eigen manier van omgaan met de performance gevonden: ik deed alsof het een levensecht computerspel was. En ik zat er middenin. En ik moest er zien uit te geraken. Die houding hielp me alvast doorheen de stukken die ik moeilijk vond.
Verder heb ik ook dingen gemerkt aan mezelf die ik niet had verwacht: zo voel ik me meer op mijn gemak naarmate het donkerder is. Als mensen mij niet kunnen zien en ik hen niet, dan voelt dat blijkbaar veilig aan in mijn hoofd. Ik ben een raar kind, denk ik dan.

De acteurs in deze perfomance zorgen dat je als deelnemer geen bedreigend gevoel krijgt en zorgen op ieder moment goed voor “hun publiek”. Ondanks deze fijne gewaarwording (het is allemaal niet zo erg) was ik opgelucht toen ik buiten kwam . En tegelijkertijd ook wel een beetje trots op mezelf omdat ik had gedurfd.

Lena gaat naar The smile of your face

In tegenstelling tot i. had ik wel nog kaartjes voor The Smile. Ik was nog nooit naar een voorstelling van Ontroerend Goed geweest maar omdat ze het al 5 jaar goed doen in Gent, besloot ik toch eens te gaan. Ik vond al snel twee vrienden bereid om mee te gaan en zij boekten de kaartjes voor mij. 22.10, 22.15 en 22.20u. Héu? Wat voor iets was dat? Ik wist dus van toeten of blazen, gelijk wij hier ook wel eens zeggen. Belevingstheater? Nooit van gehoord!

Veel kan en mag ik er ook niet van vertellen. Anders is de fun er af. Je wordt in een rolstoel geduwd, je krijgt een blinddoek op en je handen worden zacht vastgebonden. Je geeft antwoord op een aantal vreemde en intieme vragen. En vanaf dan begint er een vreemd spektakel. Er gebeurt vanalles, maar je weet niet precies wat. Je weet ook helemaal niet wat je ermee aanmoet.

Net als i. word ik niet zo graag beknuffeld door vreemde mensen, zeker als ik ze dan nog niet kan zien ook. Ik hield me de hele tijd voor dat ik me moest ontspannen en dat ik het allemaal moest ondergaan. Maar ik bleef ergens toch in een kramp hangen. Ik denk dat ze al gemakkelijker mensen in hun voorstelling hadden. Ontspannen zijn is misschien niet mijn sterkste kant. Ik ben een ramp voor de gemiddelde masseur. En ook ik was eigenlijk wel blij dat het allemaal achter de rug was.

Ik weet ook niet precies wat ik daar nu van vond. Vond ik dit goed of vond ik dit slecht? Laat ons zeggen dat dit niet echt mijn ding is. Ik ben niet meteen geneigd om ook naar Keys te gaan. Maar vernieuwend is het wel. Dat alleszins. En er zijn ongetwijfeld mensen die zoiets geweldig vinden.

© 2006 GENTBLOGT VZW