RSS‘t Gebed zonder Eind: een klassieker
Het was vele jaartjes geleden dat ik nog in ‘t Gebed zonder eind was geweest. Ik had er goede herinneringen aan: een beperkte, maar originele keuze (een tikkeltje fusion voor dat echt hip werd) en geen poespas zoals dat hoort in een bruin café. Intussen runnen andere mensen de zaak, hoewel op het eerste gezicht alles bij het oude is gebleven.
Voor het menu moet je maar een blik werpen op het centraal opgehangen bord. Die avond kon je als voorgerecht bijvoorbeeld huisgemaakte garnaalkroketten eten (10 €), carpaccio van tonijn of Sint-Jakobsnootjes met gebakken witlof (allebei 11 €). De hoofdgerechten ogen al even klassiek: roodbaarsfilet met puree van broccoli, wortel en pastinaak (17,5), varkenshaasje gemarineerd in rode wijn, hammetje met aardappelgratin, paksoi gevuld met zeewolf met provencaalse groenten en pasta (alles 18,5). Mijn compagnon had maar een kleine honger en bestelde uit de kleine kaart een klassieke macaroni met groenten (8,5). Ik koos voor de vegetarische oosterse groentewok in de variante met scampi’s (17).
Als knabbeltjes vooraf kwam er een schaaltje met nootjes op tafel, een schoteltje met zwarte en groene olijfjes en later ook nog twee toastjes met vissla. We dronken een heel behoorlijke Château Guery, Minervois 2003, die per centimeter werd aangerekend en een halfje spuitwater.
De wokschotel was ruim en lekker met een grote variatie aan oosterse groenten en heel wat scampi’s. De pasta was zoals het hoorde. Zowel bij de reservatie als bij aankomst had ik gemeld dat we nog naar een avondvoorstelling moesten. Geen probleem, werd ons verzekerd. Toch werd het nog een beetje haastwerk: drie kwartier wachten op de schotels is niet kort te noemen. Voor het overige waren we best tevreden met een rekening van nog geen 45 €. De gerechten zijn wat klassieker, wat minder avontuurlijk dan vroeger, maar je krijgt goede kwaliteit tegen een behoorlijke prijs.
De ruimte is klein, als er wat rokers zitten, kan het er erg rokerig worden. Hou ook rekening met lange wachttijden. Reservatie is een must, want er zijn maar een beperkt aantal tafeltjes.
Info
’t Gebed zonder eind
Walpoortstraat 13
9000 Gent
Tel: 09 329 03 97
Open van 17.30 u. tot 22.45 u.
Gesloten: zondag, maandag, feestdagen.
© 2006 GENTBLOGT VZW
de laatste jaren nooit meer binnengeraakt… wegens te druk inderdaad. Je steekt je op de moeite nog te proberen eigenlijk…
Het leven is voor de rappen he :)
provinciaalse groente ?
Uiterst benieuwd.
Provençaals is anders ook lekker…
‘t Gebed roelt nog altijd, ondanks het feit dat Stef in Spanje zit (met een madam die er intussen burgemeester is) en de vroegere kokkin elders in de potten en pannen roert. Met plaatsgebrek eigenlijk nog nooit problemen gehad de laatste tijd.
@evd, conclusie: nooit van het bord afschrijven!
Mja, daar ook al in geen jaren meer geweest. Vroeger daar wekelijks een pint (of 2 :-)) gaan drinken tot sluitingstijd… Sedert de overname dus niet meer binnengeweest, moet dringend eens gebeuren dus… om te checken of dezelfde spirit er nog hangt.
Vind het de moeite niet, ben er onlangs gaan eten met m’n vriendin. Het kan allemaal beter! Het doet raar aan, de sfeer vind ik niet zo super. Er zijn leukere plekjes. Spijtig want het is een super gezellig café. Heb de indruk dat die bazin de boel een beetje te serieus opneemt. Het is tenslotte een klein eetcafé waar het propvol moet zitten om z’n sfeer 100% te behalen, dus ook mensen die rechtstaan tussen de stoelen en tafels. Het mist wat ik verwacht had daar te vinden! Spijtig…
De eerste (en voorlopig enigste) keer dat ik er ben binnengestapt waren er nog 2 tafels vrij. We konden nog eten om half 11 maar het liet inderdaad lang op zich wachten … Die tegenvaller buiten beschouwing gelaten : leuk sfeertje, lekker eten : ik kereweer!
‘t gebed… laat ons eens serieus zijn he. mijn kopje erop dat in hun diepvriezers enkel ijs en fonds aanwezig zijn. Zelf stond ik maar raar te kijken toen ik van het toilet kwam en de uitbater die ook de kok is, lustig verse roomijs zag maken. Hij nodigde me vriendelijk uit om eens te tonen hoe hij zijn ijs bereide, en amai ja hij is lekker daar zal ik al lang niet meer als eerste mijn oordeel over treffen..Ik zag in de keuken ook een grote ketel bruine fond op staan en was inmiddels ook visfumet aan ht bereiden.
Zelf liep ik stages als kok in mooie top-restaurants.
O.a manoir interscaldes, Ter Dycken, Chateau D’hassonville en nog enkele… swat waar ik naar toe wil.
Vertel mij eens waar je een zaak binnenwandeld met de eis lekker te eten én vers én snel buiten te zijn.
Vertel eens domweg… ga maar eens eens onozele steak eten in 10 zaken. Bij hoeveel van de tien zaken word de bearnais vers gemaakt?
Telkens ik daar kom voel ik me als gegoten thuis.
Dini n roger doen dat meer dan goed.
Een eerlijke keuken voor wat je betaald!
Mensen die het beter kunnen …. t gebed sta anders over te nemen hoor”!!
Besef maar eens goed dat als een klant 100 euro betaald dat het geen uiteindelijk op de spaarboek komt maar een tiende is van wat de klant betaald.
Wil je gastronomie dan moet je niet naar een bruine kroeg gaan.
Wat mij betreft een van de beste/eerlijkste keuken van Gent prijs kwaliteit vergeleken.
Ik wens hen nog veel succes
Toen ik in het derde middelbaar zat en we schreven een DT-fout in een verhandeling, was het resultaat onmiddellijk 0 op 10 …
en ikke hep nog nooiets as een dt of lange of korte ij op mijn teloor gehat.
even serieus blijven. een kok is geen taalkundige, net zomin dat een taalkundige een kok is.
en schrijven we allemaal niet eens een fout? ik kan hier de grote bolleboos uithangen en iedereen terechtwijzen, maar doet dat iets af aan de stelling?
kleine letters, kleine gedachten.
of ik nu met dries volledig eens ben, doet heus niet ter zake. ik zou het begot niet weten, want ik moet nog wachten om er eens te gaan eten.
maar reageren op een spraakkundige fout?
wat een vorm van meerderwaardigheidsgevoel zit daar achter?
Natuurlijk maakt iedereen wel eens een fout, en op een fout reageren heeft niets te maken met een meerderwaardigheidsgevoel.
Wat ik duidelijk wil maken is dat er hoe langer hoe onachtzamer met taal omgesprongen wordt. Kijk, taal is een instrument. En bij een instrument horen nu eenmaal regels, of noem het een gebruiksaanwijzing. Net zoals je een gebruiksaanwijzing hebt bij je pc of bij je auto. En iedereen vindt het normaal dat je die dan wel kent.
In de gebruiksaanwijzing van het Nederlands staat nu eenmaal dat de tweede persoon enkelvoud een t op het einde krijgt (behalve als de stam al eindigt op een t, enz …)
Maar al te dikwijls worden taalfouten weggewimpeld onder het mom : ‘als we elkaar maar verstaan’ en glijden we meer en meer af naar die ergerlijke tussentaal : het zogenaamde ‘Oenoemdegijs’ …
Trouwens, wees er maar zeker van dat op de kaart van die geciteerde toprestaurants geen taalfouten te vinden zijn. Men is er zich immers van bewust dat een kaart met taalfouten nefast is voor het imago en de geloofwaardigheid.
mij moet je niet overtuigen.
ik heb nederlands geleerd in de beruchte abn. periode. op mijn elfde. als zestienjarige was ik de tweede op het de gruyter tornooi voor voordracht en welsprekendheid.
maar ik heb altijd problemen gehad met die verdomde dt.regel.
nochtans de spraakkunst ofte gramatica, was noch in latijn, frans, engels en zeker duits, natuurlijk, geen probleem. raar. eigentlijk niet, als ik zo nadenk: ik heb heel de lagere school overgeslagen, en toen ik nederlands leerde, was er al latijn en frans.
die tussentaal is in mijn ogen eerder een probleem bij de gesproken taal, dat is pas aan het verloederen.
het moet niet dat kunstmatig klinkende abn. zijn, liefst niet, gewoon an., maar veel mensen blijken er trots op te zijn dat je vanaf de eerste vijf woorden al weet van waar ze zijn.
gewesttalen, ik hoor ze graag, maar niet overal is het gebruik ervan gepast.
ik heb het grote voordeel dat ik dat nooit gesproken heb.
ik zou liegen: men hoort in duitsland dat ik van keulen ben, zelfs als ik beiers spreek met mijn zus.
als je gesproken taal verzorgd is, ga je ook meer opletten op wat je schrijft.
wens me veel moed. mijn chinese echtgenote en stiefzoon komen in gent nederlands leren. moeten wel.
als abina na vier jaar nog “lepele” zegt, of “takesie”, hou ik mijn hart vast. om te zwijgen van die moeilijke “r”, huig of tongpunt, ze krijgt het er niet uit.
leuk: in shanghai horen ze gewoon bij het bestellen van een pintje, dat ik van wenzhou ben.
hoaau, da yen thao, petunia