RSSS.M.A.K.: “Sexy Maatschappelijke Actuele Kunst”
Op vrijdag 7 april openden respectievelijk 3 gelijktijdig lopende tentoonstellingen in het SMAK, met werk van Ives Maes, Benoît Platéus en Jennifer Allora & Guillermo Calzadilla. Pas op, de hedendaagse kunstenaars worden origineler; het gaat hier over composteerbare landmijnen, trompetten in de uitlaat van een brommertje en conversaties met vreemde mensen …
Het werk van Ives Maes; “The Greenery Line” zoekt de controverse rond de landmijn op. Voor bijna een derde van de wereld blijven landmijnen, ook na de oorlog, een sluipend gevaar. Veel slachtoffers worden gemaakt na de oorlog, en velen hiervan zijn kinderen. De gemiddelde kost van een landmijn ligt tussen de 3 en 30 dollar. Wil men deze verwijderen moet men tussen de 300 en 1000 dollar neertellen. Je kan je voorstellen dat de overheden van die landen niet happig zijn om deze mijnen massaal te verwijderen. Nét omtrent deze problematiek bedacht Ives Maes een composteerbare landmijn: “SIMON anti-personnel landmines”. 
SIMON is een composteerbare landmijn, bestaande uit biologisch polyester en organisch materiaal (hars, hennep en pigment). De springlading blijft wel origineel. Wat is nu de bedoeling van deze samenstelling? De landmijn degradeert na een tijd tot water en compost waardoor de lading onschadelijk gemaakt wordt. Voor Ives Maes betekent dit een ethisch verantwoord en mensvriendelijk wapen, in hoeverre een wapen mensvriendelijk kan genoemd worden uiteraard. Ontmijning – en de bijhorende kosten – behoren hiermee tot het verleden, en het uitgespaarde geld kan ingezet worden voor ontwikkelingshulp. Hiermee wil Ives Maes niet alleen een alternatieve oplossing bieden voor deze problematiek maar ook nadruk leggen op het engagement dat kunst kan bieden.
Het volgende kunstenaarsduo Jennifer Allora & Guillermo Calzadilla werken sinds 1995 samen. In hun werk verbinden ze elementen uit verschillende culturen en concepten. Vanuit hun achtergrond bieden zij een eigen kijk op gangbare urbane, economische, politieke, esthetische en historische systemen. Zij communiceren hun visie door hun sculpturen, fotografie, performance en film. Nu in het SMAK kan je 2 films gaan bekijken “Returning a Sound” uit 2004 en “Amphibious (Login-Logout)” uit 2005.
“Returning a Sound” werd gefilmd op Vieques, een klein eiland naast Puerto Rico waar de VS gedurende 60 jaar oefeningen uitvoerden met militaire bombardementen. De inwoners ondervonden hier niet veel goeds van uiteraard; vervuiling, lawaai en gezondheidsproblemen. De bombardementen eindigen in mei 2003, en dit filmpje werd het jaar daarop gedraaid. Het is een beetje een grappig filmpje. Je ziet een jongeman op een brommertje – met een trompet in zijn uitlaat – rustig dravend door het prachtige landschap. Dit poëtisch beeld laat een gevoel van vrijheid na, en heeft aldus veel te maken met de sociale geschiedenis van dit eiland.
“Amphibious (Login-Logout)” uit 2005 werd opgenomen in de Pearl rivierdelta in China en volgt een groep schildpadden die op een houten stam gezet zijn en door de stroming meedrijven. Ook hier weer speelt politiek en economie mee. Je hebt enerzijds de traagheid van de schildpadden en de stroming – wat het kapitaal en de arbeid van de zeehaven symboliseert – maar dit geweven in het snelle spel van zee en land; import en export activiteiten.
In het kader van “Recollecting Landscapes” zag ik op het eerste verdiep een werk van Dora Garcia. Je ziet een “collage” van portretten en enerzijds een aantal televisie’s waarop je filmpjes ziet afspelen. Een vaak voorkomend thema van haar werk zijn de psyche van de mens en zijn gedrag. Een soort performance van Garcia is “Sfinx”. Een jonge vrouw is de hoofrolspeelster die tussen verschillende museumbezoekers iemand zoekt die 3 vragen correct kan beantwoorden. De personen die antwoorden worden gefotografeerd en het zijn deze foto’s die de collage vormen die je hier naast ziet. Ook videobeelden van mensen die zij observeert horen bij haar fascinatie voor haar omgeving. Zij bestudeert het gedrag van de mensen rondom haar en legt dit vast op tape, op papier of in tekst.
En als allerlaatste mijn favoriet, en nog wel specifiek omwille van de kleur: ORANJE!
Dit werk van Franky DC; een hele collage en opstelling van voorwerpen – hoofdzakelijk of gedeeltelijk – in de kleur oranje, is gewoon een leuk retro-werk. Maar het is wel de bedoeling van de kunstenaar om zijn kijk op dingen en mensen weer te geven. Hierbij voegt hij toe en neemt hij weg. Zo ook bij deze verzameling oranje objecten.
Meer info over deze “smakkerds” te vinden op www.smak.be
© 2006 GENTBLOGT VZW
Die landmijnborden werken perfect in de stad, creëren grote vertwijfeling bij toevallige passanten.
zijn die in het SMAK ook te koop, als multipel?
zou mooi staan bij mij in de tuin, in het land dat het mijnen is.
Een stukje conceptuele kunst in jouw achtertuin? Moet kunnen maar zal een duur koopje worden in dit geval vrees ik …
edities in het SMAK zijn per definitie niet echt duur.
ooit zijn er multipels (in vrij beperkte oplages) van Beuys, Panamarenko, Richter……aangeboden aan zeer redelijke prijzen.
@Eric en An: maak je geen zorgen.
Ik heb ooit eens in mijn zotte jaren in een ‘pelouze’ drie bloemperkjes gemaakt.
Het eerst was gevormd met witte bloemen die het woord ‘geel’ vormden. Daarnaast plantjes met blauwe bloemen die het woord ‘rood’ vormden. In het derde perkje stonden plantjes met gele bloemen die het woord ‘wit’ vormden. Het was gewoon een inval, maar de vraag is nu of dat ook kunst is.
Volgens mij maken we gewoon onze eigen leefwereld. maar als het tot in het SMAK geraakt is het kunst. Had ik er destijds mijn broodwinning van gemaakt : wie weet?
Da’s de eeuwige vraag; wat is kunst en wat is het niet? Ach ja, ik veronderstel dat we realistisch moeten zijn en als je zelf de neiging hebt om met iets naar buiten te komen, en je wil er je brood mee verdienen én je krijgt een galeriehouder of museumdirecteur zo ver om je werk te tonen, dan zullen we het gemakshalve maar kunst noemen zeker? Maar ook dat is zo individueel, ik heb al veel dingen gezien die ik helemaal de moeite niet vond … maar anderen vonden dat wél, so …
ja GuidoVP
bij kunstenaars gaan die “zotte jaren” gewoon nooit over.
“ik kan dat ook” kennen we.
Het gewoon ook doen en blijven doen en blijven doen en blijven doen en blijven doen………
dat is wat anders
Eric, je kan zo’n landmijnbord toch zelf maken, kan toch niet moeilijk zijn, ‘t is gemakkelijk.