RSS13 tzameti
Dit debuut van de Georgisch-Franse Gela Babluani kaapte prijzen weg in zowel Venetië als op het Sundance festival. En absoluut terecht ook. Met deze originele en ijzersterke thriller treedt de jonge cineast in de voetsporen van zijn vader, Temur, die in 1933 een gouden beer in ontvangst mocht nemen voor The sun of the wakeful.
Sébastien, een 22 jarige dakwerker (rol voor de jongere -hele mooie- broer van Gela, George) leeft samen met zijn familie op een armoedig appartementje in Frankrijk. Hij heeft een klus aan een oude villa aan het strand. Wanneer zijn werkgever, een oude verslaafde man, het loodje legt, stuit Sébastien toevallig op een brief. Hierin zitten enkel een treinticket en een hotelreservatie. Maar omdat hij gesprekken heeft opgevangen in het huis, weet hij dat deze brief te maken heeft met een ultieme poging van de oude man om een smak geld te verdienen. En geld kan deze jongen ook hard gebruiken. Hij besluit dus de plek van de man in te nemen en gaat op pad.
Over het verhaal kan ik verder helaas niet zo heel veel kwijt, aangezien dat een groot deel van het kijkplezier zou vergallen. Ik kan enkel zeggen dat deze donkere thriller een absolute aanrader is.
In recensies her en der wordt nogal eens gerefereerd aan Tarantino, maar eveneens aan C’est arrivé prez de chez vous en Calvaire. Volgens mij leunt de sfeer eerder aan bij de laatste twee. Die sfeer is inktzwart, beklemmend en het geweld is brutaal aanwezig. Als kijker krijg je eigenlijk geen enkele achtergrond, de personages worden niet uitgediept, je weet niets van hun geschiedenis, hun drijfveren, waarom de dingen gaan zoals ze gaan. Desondanks wordt je meegesleurd, vat je sympathie op voor het hoofdpersonage en daal je samen met hem af in deze bizarre wereld.
De film is in zwart wit gedraaid en bevat enkele scènes die een mens niet licht vergeet. Zoals de talrijke close-ups van boosaardige karakterkoppen, waarbij het dan een leuk weetje is dat sommige toebehoren aan cipiers of bajesklanten…
Deze film bezorgt je anderhalf uur puur cinemaplezier, waarna ik alleszins opgelucht was dat de afdaling in de hel afgelopen was.
13 tzameti, te zien in Studio Skoop, Sint Annaplein 63.
© 2006 GENTBLOGT VZW
De opgefokte “master of ceremony” is onvergetelijk en kansberekening krijgt plots een heel andere dimensie. Allen gaan zien!
Harde maar goede film in Studio Skoop over “het leven zelve”. De film is een langgerekte metafoor (beeldtaal met geringe lijntjes schitterende muziek) over de waarde van een (mensen)leven. Bovendien historisch (het Romeinse dobbelen om Christus’ kleed) en actueel (de eindeloze spelletjes op tv, internet …). Wat beklijft en bijblijft zijn niet alleen de wapens maar vooral de gezichten (“Pitfaces”?). Ook de absurde scène met de zwaarlijvigste speler (die het vege lijf uiteindelijk kan redden) die dankbaar op een stoel mag plaatsnemen, is een pakkend beeld. In de recensie mis ik de verwijzing naar een andere beklemmende film , volgens mij gesitueerd in de Amerikaanse jaren 30: They shoot horses, don’t they?