RSSGentdicht: de allereerste editie
Gentdicht is een initiatief van een zestal studenten van de Katholieke Hogeschool Mechelen, een marketing opdracht. Ze hebben het zichzelf beslist niet gemakkelijk gemaakt door poëzie als uitgangspunt te nemen. Niet alleen zijn er andere onderwerpen waarmee je makkelijker mensen te hoop laat lopen, de studenten hadden bovendien nog eens het weer tegen. Zaterdagmiddag viel er overal in het stadscentrum wat te beleven, maar wind en regen waren meedogenloze spelbrekers. Terwijl An met fototoestel in aanslag het centrum afschuimde, trok JM naar de droge zolder van het poëziecentrum.
JM: Burgemeester Beke (net zoals ikzelf met de fiets, ondanks het gure weer) opende de manifestatie met een gedicht van Bertolt Brecht (waar hadden we het nog gehoord –misschien tijd om eens een andere bundel open te slaan?).
Xavier Roelens startte de middag met een mooi vers. Hij zong een aantal van zijn gedichten, niet meteen een geslaagd experiment. De gedichten waren wel degelijk muzikaal, maar de muziek was vrij elementair en de teksten behoorlijk mager. Dat zou een constante worden bij veel van de poëzie die we te horen kregen: meer naar performance gericht dan op literaire kwaliteit.
Bruno Neuville was de leraar die de opdracht had gegeven, maar eigenlijk had hij hier zelf niets te zoeken. Zijn korte gedichten bleven erg clichématig en die clichés werden verder niet creatief opengetrokken.
David Troch mocht even het podium voor het Poëziecentrum op, wat niet alleen af en toe behoorlijke poëzie, maar ook meer regen opleverde! Terug naar de zolder, waar Eva Cox een aantal knappe prozagedichten voor droeg. Sober, verstild maar efficiënt. Ook Peter Kluppels bracht het er lang niet slecht vanaf. Er zaten enkele sterke regels in zijn eenvoudig voorgelezen poëzie, maar het geheel was toch vaak te expliciet en te uitgesponnen. De middag werd afgesloten met de jazz-poëtici, een aangename versmelting van muziek en poëzie.
An liep overdag in het centrum, vergezeld van een camera. Was Gent dicht? Neen, Gent was niet toe, eerder het tegenovergestelde. Gent stond open voor alles wat poëtisch en lyrisch was die middag.
Het programma overdag was –ondanks de bitterheid van het Belgische weertje– de moeite om voor uit je luie zetel te komen. Maar een mens kan niet álle goeie dingen in ons stadje bespreken dus heb ik er maar een aantal uit gekozen.
Mijn favoriete was absoluut de Trammelan die op de Kouter stond. Dit is een kleine grappige caravan waar een lieve dame van de organisatie me enthousiast vroeg of ik geen zin had om een performance mee te maken. Uiteraard stemde dit mijn creatieve brein gunstig, dus hijste ik mezelf dit karretje op. Groot en aangenaam was mijn verrassing om aldaar 2 kanjers van pinguins te ontmoeten! De een was nog muzikaal ook –had zijn synthesizer bij– en de andere vertelde hun opmerkelijk verhaal met veel animo. Ik voelde onmiddellijk een onmetelijke sympathie bij deze gevogelde heren.
De grootste pinguin vertelde dat het toch wel godgeklaagd was dat zij niet konden vliegen. Het werd dan nog erger toen zij Londen binnenvielen en de enige mens die kan vliegen ontmoetten: Peter Pan! De tranen prikten in mijn gevoelige ogen bij het medeleven voor onze gevleugelde vrienden. Maar sterk als zij waren, eindigden deze heren van de Koalatheaterbende hun verhaal op een filosofische en lyrische manier: het is niet al kommer en kwel in deze wereld. Het is niét omdat zij een ‘gebrekje’ hebben dat zij niet evenwaardig zijn! Uch, of flapper, An heeft gesproken…
Mijn volgende stap was die van het mooie maar chaotische prinsessenbed dat op de Groentenmarkt stond. Oh heil, oh heil, daar was aldaar een lakei die voor de mooie-blonde-krullenprinses moest zorgen. Maar foei, prinses, gij zijt toch wakker en uw lakei heeft dit niet door! Want ja, zo was het ook wel. Het tafereeltje speelde zich af in een denkbeeldig bos waar een prinses –in een quasi– diepe slaap was en zich gretig liet bedienen door haar onwetende lakei. Vooral de kinderen vonden het een leuk verhaaltje aangezien de prinses stiekem wakker was en grofweg met de lakei zijn voeten aan het spelen was. Realiteit, is het werkelijkheid? Wie weet… in sprookjes ligt dikwijls een harde grond van waarheid.
In het kleine gedichtenwinkeltje Lotte aan de Ottogracht kun je allerlei leuke geschenkjes kopen. Achteraan het pand zaten een heerschap en een dichterlijke dame. Vooral de poëtische mijnheer, de heer Ignace van Ingelgom, bracht een soort taalrap, een aaneenschakeling van woorden die op elkaar rijmen. Hij zag er een beetje uit als een kruising tussen een goochelaar en een bekende Antwerpse cineast met zijn rode sjaal rond zijn hals. Het was best nog wel “geestig” om hem bezig te zien, rad van tong was hij alleszins wél.
JM: Meer performances ’s avonds in de (uitverkochte) gezellige foyer van de theaterzaal in de Vooruit. Sammy Deburggraeve mocht openen. Hij deed dat met veel podiumprésence en veelal slappe teksten die dichter bij goedkoop cabaret dan bij poëzie aanleunden. Het is overigens een constante bij nagenoeg alle performers: de twee belangrijkste poëtische stijlkenmerken zijn het rijm en de herhaling. Soms werkt dat prima, soms blijft het heel slapjes, ook al wordt er luid geschreeuwd.
Sacha De Backer was vooral sterk in nonsensversjes. Met Darling Britney stond een heuse band op het podium ‘op de grens tussen punk, poëzie en levenslied’. Dat zegt vrij goed waar het om gaat. Af en toe viel er een snijdende regel te horen.
Kristien Hemmerechts las gedichten van wijlen Herman de Coninck voor. Niet zijn bekendste en niet altijd zijn sterkste, maar gedichten waar ze om allerlei redenen van hield. Adriaan van den Hoof las vrij prozaïsche teksten voor van Jess De Gruyter.
De avond werd afgesloten door twee stevige performers. Vooral Rita de Pita is een imponerende verschijning en beschikte zonder meer over de sterkste teksten. Ze put o.a. inspiratie uit de middeleeuwse poëzie, en beschrijft als enige een breed spectrum en brengt haar teksten met bijzonder veel overtuiging en aplomb. Bij Jee Kast is de muziek minstens zo belangrijk als de teksten. Die laatste zijn mager, eens te meer verhaaltjes met een paar eenvoudige stilistische versieringen.
Het was de eerste editie van Gentdicht, en wat bleek, het was een succesvol evenement. Jammer van dat weer, er was zeker meer volk komen opdagen hadden ze wat geluk gehad op dit vlak. Maar niet geklaagd: volgende keer (nog) beter.
© 2006 GENTBLOGT VZW