Gentblogt

Vijf meisjes en een surfer

vrijdag 26 mei 2006 14u00 | Eline Strik | 14 reacties
Trefwoorden: reis.

‘Driving in your car, I never never want to go home’, zingt Morrisey en ik kan niet anders dan het met hem eens zijn terwijl we door de Westhoek rijden. Vijf meisjes van de Blandijn, doodmoe en onderweg naar ons kot.

Andere studenten ontspannen door op café te gaan of de krant te lezen, wij gingen twee dagen uitwaaien in Noord-Frankrijk. Wat was er toepasselijker dan een verblijf bij Cap Blanc Nez nadat we met het indienen van onze thesis de grootste kaap van onze studie hadden genomen? We, daar hoor ik trouwens niet bij, ik zal nog mogen zwoegen in tweede zit. Gelukkig ben ik niet de enige.

Maandagavond ontvouwden Isabelle en Katrien tijdens het eten de snode plannen die ze spontaan hadden gesmeed. Dat Isabelle nog niet zo lang haar rijbewijs heeft, kon ons iets minder deren dan de verontruste ouders. Na een paar uurtjes slaap zaten we in de auto met als bestemming Wissant. Eénmaal in Frankrijk brak de lucht spontaan open, de voorbode van een droge en zonnige reis door het Teletubbielandschap dat de Côte d’Opale is.

Veel volwassener dan de gemiddelde Teletubbiefan gedroegen we ons overigens niet. Tenminste, we gierden voortdurend van het lachen om grappen die de moeite van het navertellen niet waard zijn, en we joelden naar de kitesurfers die grote sprongen door de lucht maakten. Toch kan niets verhullen dat we langzaamaan groot worden. De één heeft een auto, de ander een eigen huis. Twee anderen gaan wellicht binnenkort samenwonen. Alleen ikzelf, toch de oudste van het stel, kan nog weinig volwassen zaken op mijn palmares schrijven.

Sommige clichés over vrouwen op reis kloppen. Zo riepen we inderdaad ’s avonds een geest op, die ons wist te melden dat Joke en ik morgen de loterij zullen winnen. Al schijnt het dat giechelen tijdens het oproepen onbetrouwbare resultaten oplevert. Anderszijds wil ik het idee dat vrouwen onder elkaar het voortdurend over mannen hebben, hierbij naar het rijk der fabelen verwijzen. Niemand van ons voelde de behoefte om haar relatie of seksleven eens uitgebreid te analyseren. We zijn intelligent en zelfstandig, en het andere geslacht krijgt al meer dan genoeg aandacht.

Natuurlijk haalden we op tijd en stond wel onze gsm’s boven om een berichtje naar de buitenwereld te sturen, maar niet te vaak, want dat is duur in het buitenland. We waren dolenthousiast toen we op het strand merkten op een Engels netwerk terecht gekomen te zijn. Maar na de mosselen met friet van de eigenaresse van onze gîte lieten we alle moderne apparatuur zoals gsm’s en vliegers thuis voor een tweede strandwandeling door de schemering. Stel u een kruising tussen ‘La Meglio Gioventu’ en ‘Sex and the City’ voor.

Na met een fles wijn uitgeblazen te hebben in een duinpan, werden we voor het eerst stil. Binnenkort zit het erop, de studie. Niet dat één van ons overweegt nu al een vaste job te zoeken, maar toch. Voor één moment stak het besef dat ik binnenkort de Blandijn voorgoed zal verlaten. Als Morrisey allang zwijgt en we de auto parkeren achter het St.-Pietersplein, denk ik daaraan terug. Ik werp nog maar eens een liefhebbende blik op de Blandijn. Uitwaaien is leuk, maar hier hoor ik thuis.

© 2006 GENTBLOGT VZW