RSSZiek van dood zijn
Dansant teksttheater.
Beetje paradoxaal, niet? Waarschijnlijk bestaat deze term niet eens, maar het is de omschrijving die mij door het hoofd schiet bij het zien van Ziek van dood zijn, naar La Maladie de la Mort van Marguerite Duras. Ziek van dood zijn is een theatrale liaison tussen het jeugdige theatercollectief SkaGeN en de bezadigde ervaring van De Tijd, verpersoonlijkt in de frêlé gestalte van Clara van den Broek en de grijze kop van Johan Van Assche. Tekst en dans, verstand en lijf: Ziek van dood zijn appelleert bij hoogdringendheid aan beide.
In Ziek van Dood zijn vertolken, neen, vertellen Van Assche en van den Broek een tekst van Marguerite Duras. Ze dragen hem voor, in de derde persoon, ze spreken elkaar nauwelijks aan. Ze hebben het over zichzelf en over elkaar als over vreemden, anderen, naamloze figuren die hen niet raken. Deze vertelstijl is symptomatisch voor de thematiek waar Duras het over wil hebben: de onmogelijkheid van liefde tussen man en vrouw, de onoverbrugbare afstand tussen beiden, de vervreemding en eenzaamheid die dit onvermogen tot vereniging met zich meebrengt.
Een man betaalt een vrouw om hem te leren liefhebben, om hem te leren iets te voelen. Nacht na nacht maakt hij gebruik van haar lichaam, maar zij kan enkel constateren dat de ziekte van de dood in hem huist. Zij confronteert hem, de aanwezigheid haar slapende lichaam maakt hem razend, hij reageert met geweld, hij worstelt, hij huilt, hij geeft het op. Liefhebben is voor hem niet weggelegd, of enkel in de vorm van verlies, nog voor het gevoel kan ontluiken. Het contract van de betaalde nachten is ten einde: zij verdwijnt, hij blijft alleen achter met de zwarte zee.
Melodramatisch? Hoogdravend? Statisch? Het had gekund, maar niet wanneer de tekst – in al haar poëtische en cerebrale glorie – in handen is van regisseur Korneel Hamers (SkaGeN). Zelden een sensuelere voorstelling gezien over kilheid. De zinderende spanning tussen van den Broek en de getormenteerde Van Assche zorgt voor een doodstille zaal vanaf de eerste minuut. De regie is een subtiele choreografie, waarin vooral van den Broek uitblinkt. Het kleinste gebaar is betekenisvol: ze danst om Van Assche heen, ze schudt haar haren, ze wentelt haar lichaam, ze bijt en slaat, ze zwijgt – alles is overgave, onderwerping, passie, waardigheid. Enkel in de fysieke interactie, in gevechten en in liefkozingen vinden man en vrouw elkaar – voor even. Om ons de schoonheid van de oorspronkelijke Franse tekst te laten proeven last van den Broek hier en daar een fragment in. Herhalingen, patronen van woorden en uitgesproken ritmes: deze tekst deint als de zwarte zee waarnaar zo vaak verwezen wordt. Las ik maar meer, ik moet meer lezen, ik moet meer Duras lezen, bedenk ik. Tekst en dans, verstand en lijf – of is tekst ook dans, en verstand ook lijf? Ik laat het u weten wanneer ik erachter kom.
Ziek van dood zijn, speelt nog tot en met zaterdag 10 juni en opnieuw van woensdag 14 tot en met zaterdag 17 juni, telkens om 20h en steeds in de Minard. Tickets kosten 15/10 euro en zijn te bestellen bij Vooruit online of telefonisch (09 267 28 28 ).
(Proficiat aan Pieter Ardinois, Cynthia Caluwaert, Griet De Neve, Kris Erauw, en Vincent Van Geel, de winnaars van onze wedstrijd.)
© 2006 GENTBLOGT VZW