RSSInferno
Er hing iets in de lucht, gisterenmiddag. De warmte van de voorbije week drukte op alles en iedereen, en kon niet weg door het dikke pak wolken dat aan de hemel hing. Een dreigende sfeer maakte zich meester van de Universiteitstraat. De echte slag moest nog beginnen, maar de hitte had vele studenten afgemat, terwijl ze zich door een zeshonderd pagina’s dikke cursus over procedureregelen hadden geworsteld. Het was zoals Hannibal die met zijn olifanten en soldaten de Alpen overstak: sommigen waren al gesneuveld, velen waren de uitputting nabij. En het ergste moest nog komen.
Aasgieren cirkelden boven de faculteit, terwijl jakhalzen zich tot na de strijd verschansten. De studenten namen met een bang hart plaats in hun auditorium. De meesten hadden alles geleerd en toch beklijfde een gevoel van onzekerheid hen. Het toepassen van de regels van het Burgerlijk Procesrecht is soms een moeilijke oefening. De rest van de tijd is het ronduit onmogelijk. Velen hoopte op enkele eerder theoretische vragen om alsnog aan de 10 op 20 te raken.
Het was 13u34 toen ze hun examenbundel omdraaiden. Wat ze toen te zien kregen, bezorgde hen het gevoel dat men in december 1941 in Pearl Harbor moet hebben gehad: verbijstering en zware verwondingen, door een onverwacht bommentapijt. Uren zwoegden ze, velen raakten niet tot op het einde van de 17 pagina’s.
Toen de tijd op was, maakten de stofwolken van de strijd plaats voor de geur van bloed. Hier waren slachtoffers gevallen. Verslagenheid werd vermengd met revanchisme. Na elk ander examen staan studenten hun antwoorden te vergelijken en vloeken ze als ze ontdekken dat ze een fout hebben gemaakt. Deze keer was er niet eens iemand die wist wà t überhaupt het juiste antwoord was.
Later op de avond ontvingen alle studenten een e-mail van de prof: “Iemand onder jullie vond het, na afloop van het examen van 14 juni ll., nodig een krachtterm naar één van mijn assistenten te slingeren.†Hoezeer ik ook vind dat zoiets niet kan, verrast ben ik er niet door. Het is tekenend voor de sfeer die er hing.
Al 39 universitaire examens heb ik afgelegd en aan geen enkel heb ik langer geleerd dan aan dat van gisteren. De drie uur en half waarop we probeerden de vragen te beantwoorden waren een hel. Sommige examens kan je zonder schroom omschrijven als ‘a walk int the park’. Het verhaal dat ik je nu heb geschetst, toont je de andere kant van het spectrum. Laten we hopen dat de puntenschade beperkt blijft.
© 2006 GENTBLOGT VZW
heu, dergelijke genocide heb ik eigenlijk nooit meegemaakt in mijnen tijd…likt uw wonden en slijpt uw wapenen voor de volgende veldslag, of ligt u apegapend te wachten op de genadeslag?
De meeste mensen die ik hoor vinden het demotiverend. Ikzelf ben er eigenlijk alleen maar strijdlustiger door geworden. Bring it on! :-)
Doet me denken aan een vergelijkbaar examen in de richting Moraalwetenschappen (ik herinner me vaag dat er ergens eind jaren ’90 een artikel in Schamper was waaruit moest blijken dat het aantal geslaagde studenten in eerste zittijd in de eerste kan. -als ik het me goed herinner- in die richting iets van een 28% ging, waarmee het alle andere studierichtingen het nakijken gaf qua procentueel aantal gebuisden. Of dat aan de matige motivatie of aan de moeilijke examens lag, laat ik aan jullie verbeelding over. Maar bon, ik dwaal af): het examen Ethica I van prof. Commers had in die richting ook zo’n reputatie, en ik vermoed dat hij daar stilletjes vanbinnen nog van genoot ook!
Op voorhand heeft Commers een debatronde geopend tijdens één van zijn colleges, en de studenten besloten met grote meerderheid voor een Openboek-examen te gaan. Gemakkelijke hap, dachten ze. Dà t viel dus even tegen.
Open boek, 2 uur denktijd (vooral schrijftijd: véél te veel vragen om erbij te kunnen nadenken), en voor heel wat studenten blijkbaar ook best moeilijk: heb me laten vertellen dat er in eerste zit voor dat examen maar 6 of 7 studenten geslaagd waren van de eerste kan moraalwetenschap en filosofie samen (in die tijd een 70 à 80, ik weet het allemaal niet zo goed meer). Of dat waar is, heb ik nooit kunnen achterhalen, maar aan de bedrukte en zuchtende gezichten rondom mij die wanhopig door hun cursus – of hun boeken, want die mocht men ook meebrengen – aan het bladeren waren, zou het me alleszins niet verbazen.
Volgens de laatste berichten is het examen nu echter weer simpelweg blok- en dus papegaaiwerk. Jammer, want dat examen lag me wel.
En hou ons op de hoogte van je examen, Jonas!
@ Jonas: Ik heb in de derde licentie rechten in ̩̩n of ander keuzevak ooit geleerd dat vanuit pedagogisch standpunt op een examen Рnemen we even aan niet in het eerste jaar Рde gemiddelde student 10/20 moet kunnen halen. Ligt het slaagcijfer te laag, dan zijn er dixit de prof twee mogelijke oorzaken:
a) de vragen waren te moeilijk en niet representatief
b) de cursus werd verkeerd aangebracht
Gene stress Jonas, ik heb ook ooit het examen burgerlijk procesrecht afgelegd en uiteindelijk valt het wel allemaal goed mee hoor..bij te slechte resultaten worden de punten wel opgetrokken!!
Veel succes met de blok!!
burgerlijk procesrecht? in leuven heette dat gerechtelijk recht…
idd een van de drie enige buizen die ik ooit in mijn studentencarrière heb gehad (naast filosofie en verbintenissenrecht). meer keuzevragen…ik kan nooit kiezen…de kl**thommels
nu in ieder geval keep the flame burning! ;-)
Ook aan de Blandijnberg is niet alles koek en ei hoor.
Toen ik er nog studeerde, hadden we Geschiedenis van de Klassieke Oudheid van Professor Devreker. En wees maar zeker dat die zijn naam niet gestolen had. De lessen waren zo saai dat niemand naar de les kwam, maar op het examen; ja dan wreekte hij zich.
Het verhaal ging/gaat de ronde dat Professor Devreker alle examens op één hoop verzamelde, ze samen van de trap smeet, en wie bovenaan lag kreeg 20/20, wie net daaronder lag 19/20 en ga zo maar door.
Je kan je dus inbeelden dat de meerderheid gebuisd was.
En dan was er nog Professor Millis in de eerste kan. Wie ook maar één schrijffout schreef, kon het al schudden. Maar hij was dan wel zo eerlijk om dit minstens 10 keer te zeggen. Een gewaarschuwd man, …
Tja, ik heb ook nog examens gehad waarop iedereen verslagen buitenkwam. Maar dat gaf mij juist moed, want als niemand het gekunnen had, dan betekent dit toch dat het gewoon onmogelijke vragen waren. En d’er moeten toch studenten doorgelaten worden. De punten achteraf waren dan meestal bijzonder merkwaardig hoog in vergelijking met het verslagen gevoel na het examen. Dus geef de moed niet op!
Mijn eerste ervaring met universitaire examens dateert van de ingangsexamens wiskunde aan de ingenieurswetenschappen van 1988. Al mijn klasgenoten van de (katholieke) middelbare school gingen naar Leuven, en ik zat als enige (nog volledig groen achter de oren) op de examenbanken in Gent.
Toen ik na de examens meeluisterde naar een groepje dat examenvragen en oplossingen aan het bespreken was, sloeg de schrik me om het hart: ze hadden totaal andere oplossingen dan ik! Ik dacht: foert, dan word ik maar geen ingenieur en ik bekeek voor de rest van de week mijn cursussen niet meer. Ik deed wel nog mee aan de examens omdat ik niet aan mijn ouders wilde vertellen dat ik het opgaf.
Tijdens de proclamatie hoorde ik tot mijn grote verrassing mijn naam noemen bij de geslaagden. Bleek dat er, om spieken te vermijden, verschillende versies van de vragen verdeeld werden. Mijn antwoorden waren dus toch zo slecht nog niet ;-)
Ethica I, waar zijn de tijden… Ik heb die vijfhonderd pagina’s wel uithet hoofd moeten blokken, en dat was toch ook behoorlijk zwaar. Door ziekte had ik het dan ook nog op dezelfde dag als Psychologie. Wat was ik blij dat het daarna vakantie was!
Mooi artikel Jonas, een treffende weergave van het sfeertje dat er hing. Dat geroep naar die assistent was natuurlijk niet goed te praten, maar een student zou voor minder gefrustreerd zijn. Benieuwd welke scheldpartijen en straatgevechten de proclamatie en feedback gaan opleveren… :-p
Wat Devreker betreft doen er vooral veel verhalen de ronde. Iedereen is vooraf zo bang voor een buis dat het achteraf of meevalt of men heeft zich laten ontmoedigen. Uiteindelijk vond ik het een normaal examen. De truc is de studentencursus Klassieke Oudheid te studeren en geen geld te spenderen aan de officiële cursus. Dat hij niet altijd vriendelijk is en geen prof van de 21e eeuw (nogal autoritaire relatie met zijn studenten), dat is juist.
Uiteindelijk zijn er de buispunten om er door te geraken. Milis was dan weer een schat. Van alle vakken in mijn universitaire loopbaan is er geen enkele waarvan ik er nu in mijn laatste jaar nog zoveel van herinner. Hij was een schitterende verteller en liet je geen lijsten met verdragen blokken (al waren die er in de Middeleeuwen minder). Hij wou je gewoon een/zijn visie op de Middeleeuwse maatschappij geven, soms kon ik me tussen tijdgenoten wanen.
Iedereen heeft wel zijn vak(ken) waar hij niet door geraakte, spijtig genoeg zijn er dan geen wilde verhalen om het te vergoelijken.
jonas, bedankt voor je mooie, lyrische omschrijving van de beproeving die we doormaakten!!
Ik heb dit semester ook les gehad van Johny de Vreker.
Nu tegenwoordig verbeteren de assistenten het examen, hij mag het volgens mij niet eens meer verbeteren.
Studentencursus is prima, zolang ze maar geen vraag stellen uit de Late Oudheid. (en er werd overal verkondigd, de kans dat hij iets uit de late oudheid vraagt is uiterst miniem).
Wat wordt er op het examen gevraagd : de late oudheid, gevolg : massale pro forma… hehehe. De kans dat ik erdoor ben acht ik klein, maar er is een heel klein beetje hoop, en ja anders is er nog altijd een 2de zit…