Gentblogt

Flat Earth Society in de Vooruit

vrijdag 16 juni 2006 9u09 | an | 3 reacties
Trefwoorden: bespreking, concert, Vooruit.

Wat zijn mijn desiderata voor een goeie muzikale avond? Een goede locatie, sfeer, welriekende mensen maar bovenal … schitterende jazzy tunes! En dat is nu net wat FES me gisteren gaf. Deze afkorting van Flat Earth Society zegt het bijna: FEEST, en dat het een feestje was op het podium van de mooie concertzaal van de Vooruit gisteren, dát is een understatement.

Deze 14-koppige big band bracht muziek uit hun laatste cd “Psycho Scout” maar tevens uit de voorgaande, simpelweg “FES”. Peter Vermeersch, de man met jarenlange ervaring, staat als een echte leraar voor zijn klas, maar dan wel een die zijn leerlingen de vrije “loop” laat op het podium. Met “vrije loop” bedoel ik dit letterlijk, terwijl ze de songs afwerken lopen muzikanten her en der, van en op het podium, om vanop een afstand naar hun mede-muzikanten te lonken. Eigenlijk lijkt het bijna een repetitie waar we naar kijken, de muzikanten amuseren zich kostelijk en schieten regelmatig in de lach. Als toeschouwer komt dit enorm spontaan over en wie kijkt niet graag naar gelukkige, maar vooral ondeugende mensen?

* Een mini-Gentse-CV van Vermeersch: Gent was de stad die als eerste de primeur kreeg om een stadscomponist aan te duiden. Dit gebeurde in 2004 en guess who it was: Peter Vermeersch him selve. Op Pasen 2005 presenteerde hij in de kiosk van de Kouter de laatste van de 4 composities op een tekst van Tom Lanoye. De man studeerde architectuur aan het Gentse Sint-Lucasinstituut, maar zijn muzikale drang stak later gepassioneerd en gedecideerd de kop op. Hij werkte met verschillende bekende koppen zoals Toots Thielemans, maar produceerde ook oa “Worst Case Scenario” van dEUS en zo ontzettend veel meer…

Maar het belangrijkste was natuurlijk de muziek gisteren. Als mijn oren “oorpapillen” hadden gehad, het had ze enorm gesmaakt, muzikale gastronomie; het mag er wezen!

Eén meisje mocht haar mannetje staan, of zal ik zeggen “zitten”. Ze had nog bijna het zwaarste instrument van de groep op haar gestippelde gerokte schoot: de tuba. Maar dat ze de grote “slak” goed kon hanteren, dat zag je zo. Alleen als ze zich recht hees zag je dat ze soms een beetje moeite had. Maar “chapeau” dat ze koos voor een niet zo evident instrument toen de muzikale microbe haar bekroop.

Mijn lievelingsinstrument; de saxofoon, was 3 maal aanwezig. Drie stoere binken wisselden mekaar perfect af en improviseerden (of leek het maar zo) erop los. Net als alle andere muzikanten trouwens. De accordeonist en een van de trompettisten hadden volgens mij de geest van een aboriginal in zich. De accordeonist slaagde erin vreemde geluiden uit zijn keel te slaken die deden vermoeden naar een wijd uitgestrekt Australisch landschap. Soms leek het ook alsof hij knarsetandde op de microfoon, om dan plotsklaps het geluid van een sirene en robotachtige klanken na te bootsen. Een van de trompettisten maakte met zijn stem, trompet en zijn sourdine (zo’n soort klep die ze met hun hand tegen de “ingang” van de trompet “klapperen”) een wonderbaarlijk vreemd en mysterieus geluid … maar net dit alles, deze bijzondere elementen in combinatie met het samenspel van alle andere instrumenten, maakte dit concert zo speciaal.

Op een gegeven moment zag ik een meisje verschijnen aan de zijkant van het podium. Ik dacht al “een of andere fan” maar niks was minder waar moest ik tot mijn naieve schaamte toegeven. Het meisje bleek een begenadigde jazzstem te bezitten. Ze zong een nummer mee maar met een bijzonder vrouwelijke flair. Haar lichaamstaal vulde dit niet aan, maar als je je ogen sloot … een mooie warme stem.

Toen de band de tonen insloeg van het nummer “Edward, why don’t you play some blues” had ik het vermoeden dat Edward wel een stevige kerel moest zijn. Dit ferm hard bluesy nummer had veel energie te geef. Het nummer “Psycho Scout”, naar de titel van hun nieuwste cd, is zo’n ontzettend goed nummer, dat je je lichaam niet in bedwang kan houden. Wat een schitterend ritme als je de trompetten door elkaar hoort schallen, en de saxofonen die er af en toe hun bijdrage doorheen laten “gelden”. Opzwepend en psychologisch, dat is deze scout wel.
Het nummer “O.P.E.N.E.R” van hun vorige cd “FES” vond Vermeersch wel ontzettend toepasselijk aangezien de avond er bijna opzat (die Vermeersch toch). Het is een nummer dat lichtjes gejaagd is, alsof je iemand in een achtervolgingsscene ziet. Er loopt iemand achter je aan en je denkt: “mijn god, ik moet sneller zijn dan hij”, de adem bijna op. Dat ze soms ook denken aan de sterfelijken bewijst “Hilton’s Heaven”. Dit is een nummer geschreven door Roland (Vermeersch werkt wel meer met Roland), en opgedragen aan wijlen Herman Brood. Naar aanleiding van de zelfmoord van de man werd dit een vrij gelaten nummer met een dreigende ondertoon, helemaal in de sfeer van het moment.

Ik ben geen geoefend jazzkenner (wél een liefhebber), maar deze mengelmoes van verschillende stijlen waarin het jazz-gehalte wel het grootste deel van uitmaakt, spreekt me toch bijzonder aan. Zelfs vanuit het standpunt van een leek is dit een schitterende en bijzonder originele groep. Als je de band nog aan het werk wil zien dan hou je het beste de agenda van de Vooruit in de gaten, want normaal gezien komen ze hun kunnen nog eens tonen op 13 december!

© 2006 GENTBLOGT VZW