RSSBijgelovig?
Aangezien mijn laffe collega-studenten hier op Gentblogt het niet aandurven, zal ik het dan zelf maar even hebben over één van de laatste studententaboes: bijgeloof.
Toen ik maandag geconfronteerd werd met de vier blauwe bics van één van de coolste madammen uit mijn jaar, heb ik maar es stilgestaan bij mezelf ook.
Ik heb namelijk lange tijd gedacht dat ik daar niet aan meedeed, bijgeloof was niks voor mij. Nog nooit heb ik immers de grond van het auditorium waar mijn examen in doorging, aangeraakt om daarna vlug een kruisteken te slaan. Ik zie het nochtans heden ten dage veel voetballers doen op het WK alvorens ze het veld betreden.
Ik moet bij elk examen ook wel minstens drie vrijwilligers hebben die een kaarsje voor mij branden. Niet dat ik daarom vraag. Vreemd genoeg ben ik echter wel meer op mijn gemak, wetende dat er mensen aan mij denken. En branden ze geen kaarsje dan laten ze mij smsgewijs wel weten dat ik overheers in hun gedachten. Die dingen categoriseer ik wel niet onder mijn eigen bijgeloof maar onder het bijgeloof van iemand anders.
Zelf zweer ik immers bij mijn twee gele balpennen, mijn latje, mijn plastic potlood met gommetje, mijn flesje water en mijn zakdoekjes. Niks abnormaals aan eigenlijk. Een stoere chick like me laat haar zwakke kantjes natuurlijk niet zomaar in het openbaar zien…
Undercover in mijn rugzak verschuilen zich namelijk Teletubbie Po en mijn oranje stressbal. Beiden zijn al jaren mijn trouwe compagnons wanneer er moet gepresteerd worden. Ik ben nog altijd iets te gegeneerd om ze ook op mijn bankje in mijn nabijheid te plaatsen tijdens het examen. Voorts verbergt er zich in de donkere regionen van mijn onderste lichaamshelft een geluksonderbroek van jewelste. Zonder die onderbroek voel ik mij vreselijk naakt.
Ik ben dus ook een trouwe volgeling van het bijgeloof, helaas.
Maar het valt eigenlijk allemaal nog wel mee bij mij. Ik heb namelijk al jongedames zien vechten om een plaatsje aan de buitenzijde van de rij. Die persoon die weigerde om op bruin papier te schrijven, heeft volgens mij ook wel een serieuze slag van de molen gehad. Ooit heb ik zelfs eens iemand terug naar haar kot zien crossen omdat ze haar rekenmachine vergeten was, te weten dat je absoluut geen rekenmachine nodig had voor dat examen.
Bijgeloof is zoals “de hand aan zichzelf slaanâ€â€¦ Bijna iedereen doet het maar er is niemand die dat ook rechtuit zal toegeven.
Ik sta trouwens altijd open voor nieuwe ervaringen. Mocht er iemand dus nog iets weten dat helpt, ik kan het aanstaande dinsdag nog een laatste keer uitproberen.
© 2006 GENTBLOGT VZW
Ik had eerst “de hand aan zichzelf slaan” geïnterpreteerd als “zelfdoding”, wat mij toch wel even in mijn haar deed krabben.
Verder geen tips voor jou, wegens echt en totaal niet bijgelovig.
Naar het schijnt brengt het schrijven van een interessant stukje proza geluk. Probeer het eens volgende week…
Och zeg, ik kan mij inbeelden dat de dagelijkse beslommeringen van een student in examentijd niet interessant zijn…
Hier op Gentblogt vallen echter zodanig veel diverse zaken te lezen dat werkelijk niets je verplicht om mijn prietpraat te lezen.
En voor het geval dat ik uw vermomd compliment met cynisme heb verwisseld, mijn excuses.
@L: misschien moet je dat ook maar eens proberen in Schamper…
ik vind dit geen prietpraat, maar ik word dan ook zelf als een prietprater beschouwd door sommige lezers :s lol
van bijgeloof had ik eigenlijk geen last tijdens de examens, zelfs niet als ik goed nadenk…
al werden er ook voor mij kaarsjes gebrand.
god hebbe mijn ziel.
Leuk stukje. Ik herinner me dat een medestudente altijd, maar dan ook altijd, dezelfde trui droeg. Zelfs in hartje zomer, in een aula waarvan de ramen op de zuidkant uitkeken… Ze mocht haar bijgeloof houden!
“De hand aan zichzelf slaan” ALS bijgeloof, een nog moeilijker taboe om te doorbreken…