Gentblogt

BNRF dag 3: Van moeder Gods geslagen

woensdag 19 juli 2006 2u44 | Peter Decroubele | 5 reacties
Trefwoorden: Blue Note Records Festival, jazz, madredeus.

Nomen est omen. Even wat namen opsommen: Maria Teresa de Almeida Salgueiro Machado, Pedro Aires Ferreira de Almeida Gonçalves Magalhåes, José Afonso dos Reis Peixoto, Fernando Manuel Júdice da Costa en Carlos Maria Pereira Trindade. Bonte namen, zuiderse resonerend, van warm bloed doordrongen. En bovenal Portugees. Dag 5 van het Blue Note-festival lokte het kwintet Madredeus naar Gent. Wellicht de meest commerciële naam van het hele lijstje en dat was er ook aan te zien. Een massa toehoorders, een container mensen voor te weinig zitjes.

De dag opende met Tania Maria en Ed Motta. Ja, er zijn ook mensen die werken tijdens de Gentse Feesten en ik ben er één van. Dus die heb ik gemist. Gelukkig werken mijn satellieten en mijn informanten continu, dus heb ik vernomen dat Tania Maria de ideale opener was, met een cocktail van Latino songs. Niet wereldverheffend, niet bijster origineel, maar goed als opwarmer. Zondermeer. Ed Motta warmde voort op, kreeg het publiek mee in zijn muzikaal palet. Ook zondermeer.

En dan kwam Madredeus. Vaak verkeerdelijk toegewezen in het vakje “fado”. Ja zo zijn ze begonnen en fado is nu eenmaal zo Portugees als Belpop Belgisch is. Gaandeweg is de groep rond mooie Maria Teresa (verdomd, die zuiderse vrouwen hebben toch altijd dat tikkeltje meer, dat pigmentje extra, de “krote”-factor erbij) geëvolueerd naar een pseudo-symfonisch orkest(je) dat zich bekwaamde in ijle klanken, hemelse zang, repetitieve ondertonen en melomane melancholiek. Zowat alle vijf zijn ze ook klassiek geschoold en dat heeft zo zijn erupties. Met veel succes als gevolg en miljoenen platen die op de toonbanken van platenboeren werden gesleten en versleten. Neen, mijnheer en mevrouw, voor de kluiten moeten die mensen het niet meer doen.

Wat ze aan de Bijloke brachten, was een koekje van het veel beproefde deeg, een menu dat eigenlijk vooraf bekend was, een zuiders soepje vol kwaliteit, maar zonder verrassingen. Ja, de muziek is vertederend, doet nadenken, laat mijmeren en verplicht tot stilte. Zeer wel, zeer goed, maar mag het iets meer swingen, Maria Teresa? Na vijf nummers heb je eigenlijk de dwarsdoorsnede van het hele concert gehoord. Leuk voor de harde fans, maar op den duur déjà entendu voor de goegemeente. Ja, het is mooi, het is professioneel, het is vakwerk en het klinkt als de soundtrack bij een terrasje in de Algarve, glaasje wijn of port, een lekkere dame naast je en kletsen tot de zucht naar seks is verdwenen. Net dat laatste typeert. De zin om het adorerend kwakje achter te laten was er niet, het was eigenlijk iets te clean. Bij momenten krijg je het warm van Madredeus, maar verdorie, moeder Gods, ik wil het ook wel eens koud hebben in deze hete tijden. En die freeze bezorgde Maria Teresa me niet. Jammer. Bovendien, ik -als exponent van het brede publiek- bleef op mijn honger, “O Pastor” kwam niet. Neen, ik was niet de enige die dat jammer vond.

Nadien kwam Mariza het podium op. Neen, opnieuw. Nadien schreed Mariza het podium op. Bol van persoonlijkheid, met volle rok en een afgebleekt kapsel pakte ze het publiek koud. Je werd er warm van. Uitstraling te koop. En stembanden te veel. Wat een kracht, wat een klok, wat een geluid. Vreemd genoeg stierf de stem van de dame weg toen ze het publiek gewoon toesprak. Een mens moet woekeren met zijn of haar krachten op momenten dat het telt, zeker? Mariza, sinds haar doortocht enkele jaren geleden op Dranouter Folkfestival een hit geworden bij ons (en ook een lesbo-icoon), haalde uit. Toverde met drama. Sprenkelde met bombast. Haalde teder adem. En zong de emoties uit haar keel.

Nu, ik moet zeggen, ook na vijf nummers van haar heb ik het truukje door. Is de peper geproefd. En gesmaakt. En goed bevonden. En toen voelde ik een dipje bij het publiek. De energie, bij bosjes afgevuurd van in het begin, was de tent uitgevlucht. Maar opgeven is een zonde, zou Briek Schotte gezegd hebben. En Mariza bleef goochelen met kracht en finesse, met stamina en tendresse. Een tijdslimiet had ze duidelijk niet afgesproken en het publiek smaakte, lepelde, likte en verzwolg haar kunstjes. Dit is een grote madam. Met stijl. Met vuur. Met –zo je wil- kloten. En net die ballen miste ik bij Madredeus. Mooi werk! (en dat van iemand die niet echt geboren is voor fado en varianten)

Nog even over de randfenomenen: geweldige site, lekker eten, gezellig kader, stijlvol gedaan, maar… Zonde dat zoveel mensen die hun ticket duur hadden betaald de tent niet meer in konden. En dan krijg je een volk dat mort. Terecht. Zeker als mijnheer en mevrouw VIP ellendig traag inschuiven, amper applaudisseren, ja, zelfs gelaten toekijken. Ik hoorde iemand zeggen: “Wie niet in de handen klapt, moet zijn plaats afstaan”. Zit iets in. Misschien had de organisatie de stoelen kunnen wegwerpen? Misschien is het niet verboden te zeggen dat iets is uitverkocht?

En nog. Roken en drinken mag niet in de concerttent. Alla. Maar dat jonge snaken je tegenhouden omdat je met een flesje bier rondloopt, vind ik des Guten zuviel. Dan mag je alcoholische pap drinken uit bekers. En ik had net Werchter uit mijn geheugen verdrongen. Mijnheer de organisator, u heeft het meest welopgevoede publiek uit het Westen. Leuk, houden zo. Graag niet betuttelen of elitair beginnen doen. Dat wekt alleen maar wrevel op. Of zoals een toeschouwer met het ideale BNRF-profiel me zei: “Deze tent ademt het nieuwe calvinisme uit”. Toch geen nieuwe beeldenstorm nodig? Neen, klanken hebben we nodig. Maar bon, zeer knap festival, daar niet van. Jammer dat ik me even, heel even dan toch, een rebellerende puber moest voelen. Maar ik heb wel mooie muziek gehoord, geen puberale ketelklank. Als het goed is, moet een mens het ook zeggen… O Pastor…

Foto’s: Bruno Bollaert

© 2006 GENTBLOGT VZW