Gentblogt

An Pierlé & White Velvet houden regendans op Boomtown

donderdag 20 juli 2006 17u30 | Josie (tekst) en D. (beeld) | 1 reactie
Trefwoorden: Boomtown, festival, Oude Beestenmarkt.

Ook gisteren was het op Boomtown niet aan het beukende gitaargeweld. Toch niet helemaal. De pianonimf An Pierlé mocht het podium beklimmen, bijgestaan door haar band White Velvet.

An Pierlé is nog steeds bekend als het meisje dat in 1996 de finale van de rockrally haalde op haar zitbal achter de piano. 10 Jaar later zijn de zitbal en de piano nog steeds aanwezig, maar is Pierlé duidelijk gegroeid als muzikante. Waar vroeger vaak de vergelijking met Tori Amos viel, is haar geluid nu toch een stuk breder geworden, mede dankzij White Velvet. De gitaren en drums maken de sound steviger en voller, vullen mooi aan.

Zoals altijd had ze een speciaal kleedje aan, iets goudbruinachtig deze keer. Ook al is ze de dertig gepasseerd, nog steeds heeft An Pierlé iets heel meisjesachtig. In haar bindteksten zat veel aanstekelijk gegiechel (’t is hier tof he!’), en ze heeft een erg zacht, fijn stemmetje. Het is echter een dame met twee gezichten. Want ze ontpopt zich op het podium evengoed tot een echte diva, die als een bezetene te keer gaat achter haar piano, uithaalt met een heel krachtige stem, luidkeels haar demonen bezweert.

Het podium was bijna te klein voor Pierlé en haar achtkoppig gezelschap. Naast haar levensgezel Koen Gisen was er nog een andere gitarist, een drummer (die ze voorstelde als ‘the king van de Vlasmarkt, the animal van Gent’ en een shemale), een bassist (‘die schone blonde-roste voor de romantische types’), de drie achtergrondzangeressen (‘sexy en Gents’), en het ‘seksbeest met veel borsthaar’ oftwel de man op de keyboards. Hm, benieuwd of ze met deze giechelende voorstelling haar groepsleden de volgende keer nog mee op het podium krijgt…

Het optreden duurde een dik uur en was erg sfeervol. Het publiek was aan de rustige kant, maar toch talrijk opgekomen en leek ervan te genieten. Die grote opkomst was een opmerkelijk verschil overigens met de eerste band die optrad. Dat lag echter allesbehalve aan Savalas, maar wellicht wel aan de verzengende hitte die Gent in zijn greep hield. De groep rond David Poltrock bracht ondermeer de Utravoxcover Dancing with tears in my eyes. Ze hadden er even goed Dancing with sweat in my eyes van kunnen maken. Dat het een warm concert was beweerden de heren. Jawel, iets te warm zelfs.

Tijdens het uurtje wachten voor het optreden van An Pierlé was het nog licht en ontzettend warm, tijdens het optreden was de nacht gevallen, een briesje stak op, en dat in combinatie met de mooie belichting en de muziek gaf een erg sfeervolle nacht.

Het publiek had er echter nog niet genoeg van, en riep de groep terug voor bisnummers. Met de twee laatste bisnummers Sing song sally (waarin Pierlé en haar toetsenman samen op de piano inbeuken) en Paris s’éveille (doorweven met Donna Summers I feel love) gaat het publiek helemaal uit de bol. Tijdens dat laatste nummer beginnen ook de eerste onweersregendruppels te vallen. Eerst zacht en als een welkome afkoeling na de verzengde hitte, en dan samen met de muziek steeds harder, als was het zo bedoeld. Na het optreden stroomt het plein (met een opvallend ouder en vrouwelijker publiek dan anders) dan ook een stuk sneller leeg dan anders…

Meer foto’s door Jeronimo

© 2006 GENTBLOGT VZW