Gentblogt

BNRF: Skeemz, US3, Sven Van Hees en Sergio Mendes

vrijdag 21 juli 2006 21u53 | Jeronimo | 10 reacties
Trefwoorden: jazz, Sergio-Mendes, Skeemz, Sven-Van-Hees, US3.

Ik had er echt naar uitgekeken. Voor het eerst in mijn nog prille Gentse Feeste-carrière had ik een kaartje versierd voor het Blue Note Records Festival op de bijzonder gezellige site van het Bijlokehof. Het is waarschijnlijk een schande in de ogen van ieder rechtgeaard BNRF-fan dat ik even op Mappy moest kijken waar precies ik moest zijn.

Niet getreurd, even wat SMS-en met mijn compagnon en met een verschil van slechts enkele minuten arriveerden we aan de ingang. Veel browsen aan de infostandjes deden we niet, hoewel Luk Alloo later via de intercom meldde dat alle meisjes daar zaten te wachten op het praatje van hun leven en nog vrijgezel waren. Apparently…

We lieten ons nog gaan aan het SMS-gokspel van Base, waarbij mijn maat een glas wijn won en ik en ik drie keer een troost-SMS kreeg.

Ik liet het niet aan mijn hart komen. Mijn maag grommelde al wat maar omdat het de wok nog niet klaar was, besloten we gauw voor het podium plaats te nemen om te kijken naar de dames van Skeemz. Lady Lynn heeft echt wel podiumpresence, komt soepel en natural over maar algauw werd mijn blik onvermijdelijk naar de uiterst bevallige dame achter de drums gezogen. Isolde Lasoen, bekend van DAAN en Briskey (zoals je in een vorig artikel van D. kon lezen), deelt ook een stevig pak rammel uit bij Skeemz.

Hoe je Skeemz moet omschrijven weet ik niet, ik ken niets van popmuziek. It’s funk, it’s hip hop, it’s rhythm and it makes you dance. Al stond het publiek er eigelijk wat verloren bij zo helemaal verspreid staand over de nog vrij lege tent. Niet echt dankbaar voor Skeemz dat niet naliet het beste van zichzelf te geven. De rapper had zijn huidskleur wat tegen vond ik, hij rapte als een Bronx-brotha.

Het is niet mijn favoriete muziek maar hun sympathieke gig rockte wel. De titelsong van hun nieuwe en enige en beste plaat heeft volgens mij een ferm hitgehalte. Meer van dat Lady Lynn!

Daarna stoof ik er vandoor om als eerste met uitgehongerde blik mijn piepschuimenpotje wok in ontvangst te nemen, terwijl mijn kompaan wachtte op een handpalmgrote niet echt hete “pizza” waar hij nog minuten lang tegen mij over zat te zagen, zo in de broek gezet voelde hij zich. Ondertussen kwam ik nog enkele bekenden tegen en samen genoten we van The Svengali X-perience.

Een gezapig genietbare muzikale soundscape ervaring. Sven van Hees omringde zich met bekwame jazz-muzikanten en een Amsterdamse zuiderse schone die het bezien waard was. Ook haar vocale kwaliteiten namen toe naarmate de set vorderde. Al had een iets krachtiger voice-performance niet slecht gestaan op de eerder rustige chill-out-muziek. Echt swingen deed het niet, ik had liever op een strand onder een palmboom gezeten ergens in Latijns-Amerika op dergelijke dromerige tonen.

Een van mijn gezellen was zo onderhand al gestorven van de honger en we ontvluchtten even het festivalterrein om frieten te gaan eten. Bij een Vedett, een Jacob’s Creek-wijntje en in mijn geval een fruitsapke lieten we ons eten wat bezinken op het binnenhof de opzwepende hiphop van US3 ons liet swingen on the floor. Make some noise! en eigenlijk was dat de kern van de zaak. Too much hip hop, not enough jazz. Al vrij vroeg in de set viel het nummer Cantaloop (Flip Fantasia) uit een schitterend schetterende trompet, waarna de verdere set vooral uit de turntables gescratched werd. Nou ja. Cool anyway.

Na een natje sleepten we ons voor de laatste keer de tent binnen om te genieten van de zalvende tonen van Sergio Mendes en zijn band. Zijn set begon ‘tropical’ met leuke deuntjes en zachte melodiën gebracht door twee zwarte zangeressen en een rapper, die wat meer power bracht. Dan opeens verbrokkelde het concert in wat geëxperimenteer met allerlei exotisch slagwerk, wat me nog verder in slaap wiegde, maar wat het publiek duidelijk kon smaken.

Toen de gezellige Sergio aankondigde dat hij ons ging terugbrengen in de tijd naar de bossa nova van de jaren ’60, zochten wij de gezelligheid op op het binnenhof waar we zittend bij een drankje en een praatje konder genieten van zijn uitermate geschikte tafelmuziek. Enkel de knallen van het vuurwerk dat van langs twee kanten kwam verstoorde de sfeer een beetje, maar niet echt.

Mijn conclusie van mijn BNFR-ontmaagding: op voorhand te hoge verwachtingen, die tot op bepaalde hoogten werden ingelost, maar ik bleef qua muzikaal jazz-hoogtepunt en ontlading toch wel op mijn honger zitten. Next time, i’ll be there again, for more jazz, dude!

Foto’s: Bruno Bollaert

© 2006 GENTBLOGT VZW