Gentblogt

Meesters van de popsong verlaten even hun Hollandse berg

dinsdag 25 juli 2006 18u45 | Peter Decroubele | 2 reacties
Trefwoorden: Nits, optreden, Sint-Jacobs.

Ze stonden op het podium van Sint-Jacobs, verdorie. De onvolprezen Nits. Weinig bekende Nederlanders, vaak onderschat, maar meesters in het scheppen van de perfecte popsong. Als je tenminste van wat eighties-aura houdt en van het betere toetsenwerk. Ze drijven me maar al te vaak tot lyriek, en ja, ik geef het toe, het zijn mijn eeuwige favorieten: de groep van zanger Henk Hofstede, toetsenwonder Robert-Jan Stips en drummer Rob Kloet. Ooit studeerden ze samen aan de vermaarde Rietveldacademie, maar hun muzikaal hobbyprojectje groeide uit tot hun eigen meesterwerk. Schilderen met klanken.

Starten deden (The) Nits met “Cars & Cars”. Een opzwepende, symfonische song, met een repetitief patroon dat doet denken aan Philip Glass. Wonderwel vertolkt, met zin voor bombast, opbouw en hoogtepunten. Stips ging weer volledig uit de bol en bewees dat de groep hem miste toen hij enkele jaren uit de groep stapte. Daarna passeerden de grootste hits van hen, uit recente albums als “Les nuits” of “Wool” putten de heren niet – trouwens, ze musiceren al 32 jaar samen. Wat kregen we nog te horen? Onder meer “JOS Days”, over de gemankeerde voetbaljeugd bij het clubje uit Amsterdam waar de legendarische Rinus Michels ooit begon. “The dream”, over mijmeringen op een hotelkamer. “A Touch of Henry Moore”, met metaalklanken en bronstoetsen die doen denken aan het oeuvre van de beeldhouwer. “Giant normal dwarf”, “Sketches of Spain” (over de burgeroorlog in Spanje), “Nescio” (een eerbetoon aan de auteur) en dies meer.

Ja, ietwat intello, ietwat art pop, vaak urbane thema’s (verkeer, gebouwen, sferen, ..). Maar het klinkt zo aangenaam, zo teder, zo frivool en ook wel geladen. En het is een plezier om Stips te zien genieten van zijn keyboard, om Hofstede te zien met de zotskap onzichtbaar over zich en zijn gitaar getrokken en om Kloet als de mens geworden Gonzo een kind van meer dan vijftig jaar te zien zijn.

Was dit een superb optreden? Neen. Ik heb de heren al heel vaak aan het werk gezien en het is een zaalgroep. Een groep die zijn fans voor zich wil zien staan. Festivals doen ze vaak, kunnen ze goed animeren, maar dan zijn ze iets losser. En ik hou van het strakke format van hun nummers.

Eindigen deden ze met hun grootste hit ooit. Alhoewel dat nummer zelfs in thuisland Nederland amper de top-5 van de hitlijsten haalde. “In the Dutch mountains”, over de verloren gegane bergen in het vlakke land en over de sprookjessfeer er rond. Het volk klapte en zong mee. Dit is een popgroep pur sang, mensen. Zeker eens gaan bekijken! Pop zonder scrupules, muziek zonder pretentie. En nog altijd met vakmanschap en plezier gebracht. Het bisnummer was “Bike in head”. Ik fietste tevreden terug naar huis, de ideale popsong dwarrelde in mijn hoofd rond.

foto’s door Jeronimo

© 2006 GENTBLOGT VZW