RSSBabel niet voorbij
Met The attendants’ Gallery, Stories of Europe probeert muziektheater Lod een beeld te geven van enkele van de vele Europese ingrediënten die samen toch iets als een identiteit vormen. Een ambitieus project, maar niet onhaalbaar in de creatieve vorm van muziektheater waarvoor Lod staat. Er zit heel veel moois in deze voorstelling. De muziek van Dick van der Harst, bijvoorbeeld. Hij heeft altijd al graag geput uit de schat aan volksmuziek en dat doet hij hier opnieuw.
Mensen uit de periferie van Europa van Ierland tot Lapland vertellen hun verhaal. Die verhalen zijn ontroerend en worden visueel goed ondersteund. De kogel in een luciferdoosje, bijvoorbeeld, is een sterk beeld. De kogel die de overgrootvader heeft gedood in de eerste wereldoorlog. Het is het eindbeeld na een reeks brieven van het front waarin gaandeweg de oorlog het gewone leven verdringt.
Er zit heel wat ironie in de voorstelling. Soms lijkt die zo uit Absurdistan (de EcoKneeMoney, waarbij je betaalt door een aantal keren door je knieën te gaan) of Kafka (het oor dat maar blijft doorgroeien) weggelopen. En toch werkt het concept niet naar behoren. Er is voor gekozen om diverse Europese talen te gebruiken. Dat is een verdedigbare keuze, want die veeltaligheid is niet alleen één van de kenmerken van Europa, maar tegelijk ook een kernthema van de voorstelling. Verstaanbaarheid waarmee communicatie staat of valt, of het gebrek eraan hoort bij dit thema.
Niets verkeerd met het uitgangspunt, maar het werkt niet op het podium. Het concept ondergraaft zichzelf omdat men het te rechtlijnig heeft doorgetrokken. De visuele ondersteuning, hoe goed uitgewerkt ook, kan dat niet opvangen. Net zo min als de zinnetjes Engels, Frans of, een enkele keer, Duits waar de vertellers naar grijpen om zich toch enigszins verstaanbaar te maken. Merkwaardig is dat men wel heeft gekozen voor een projectie van de vertaling van de Engelsprekende Ierse verteller. Overigens een mooie, prima ingevulde rol, al evenzeer mooi visueel uitgewerkt met het rondtrekkende stalletje met houtsneden. Net die ene verteller die door het gros van het publiek in voldoende mate wordt begrepen, krijgt een vertaling via projectie. Dat gebeurt niet voor de Portugese, Sloveense, Lapse en Roemeense vertellers. Grote delen van wat ze verhalen gaat zo compleet verloren en dat is jammer. In wat je dan wel begrijpt, wordt net iets te veel in de val van de stereotiepe beelden getrapt. Een aantal verhalen zijn ook te zeer uitgesponnen om te blijven boeien.
Het eerste, wat algemenere deel heeft daar niet onder te lijden. Het toont hoe de voorstelling had kunnen zijn: boeiend door de snelle afwisseling tussen woord en muziek en het mooie samenspel met visuele effecten in een sober en efficiënt wisselend decor, langs drie zijden omringd door het publiek. Het is jammer dat net het grote deel waarin de afzonderlijke vertellers op de voorgrond komen hier tekortschiet. Met wat kleine ingrepen, zoals projectie van vertalingen, schrappen in de vertellingen die nu te uitgesponnen zijn, kan het een veel betere voorstelling worden.
Info:
Nog op 7, 8, 9, 10, 12 september om 20u30: Minnemeers, Gent
tickets: Vooruit, 092272828 (13/10 € red.).
© 2006 GENTBLOGT VZW
ik ben naar de try-out geweest. ik was zeer gecharmeerd door de sfeer van de voorstelling, maar ik moet me aansluiten bij de opmerkingen van jm. sommige stukken zijn echt te lang én redelijk onbegrijpelijk. maar met wat extra projectie-ondersteuning, wat knipwerk en misschien hier en daar een aanpassing wordt het een zeer mooie voorstelling denk ik.
De Portugese actrice was ziek op zaterdagavond. Aan de ingang en binnen werd het publiek geïnformeerd dat het stuk ingekort zou worden en dat de regisseur besloten had om de voorstelling toch door te laten gaan. Men zou “proberen” haar afwezigheid op te vangen. Ik heb zelden een toneelstuk met zo weinig zelftrouwen horen aankondigen.
De muziek en het decor waren prachtig, inhoud en verhaal waren onduidelijk. Waarschijnlijk lag dat niet aan de prestatie van de acteurs die zeer gedreven waren, maar wel aan de vertolking in bijvoorbeeld het Sloveens. Aandachtig blijven luisteren was op die manier bijna onmogelijk.
Ik heb mij niet verveeld, maar was toch blij toen ik de zaal uit mocht. Leuk experiment, maar geen geslaagd resultaat.
het concept op zich vond ik vrij leuk en origineel. Het begon veel belovend met de ier en zijn humor, het werd darna vrij snel abstract net als de “volksmuziek” in een modern arrangement (waar ik wel van hou – ‘t moeten niet altijd meezing deuntjes zijn)en ja best da tik op voorhand een sgelezen had waar die 5 verhalen overgingen want ondanks de uitbeelding en illustraties verstnd ik geen snars van die mengeling van oosteuropese talen met frans en portugees ertussen.
ik had gelukkig nog wat afleiding omdat ik wat foto’s moest trekken zo goed als kwaad het kon. gelukkig hebben ik en JM achteraf nog wat van de lekkere hapjes kunnen smullen. toch iets wat ons kon bekoren ;-)
Het eerste uur écht geprobeerd om te volgen en ervan te genieten. Het tweede deel echter mij zitten vervelen. Kon niet meer volgen, was het gewoon beetje beu. Er zaten heel leuke stukken in, maar in plaats van het toch vrij verstaanbare Engels hadden ze mi beter het Hongaars of het Portugees ondertiteld, want daar ben ik het stuk echt verloren…
Er zaten een paar leuke ideeën in, maar de algemene onvolgbaarheid en onverstaanbaarheid maakten dat ik halverwege interesse verloor in deze toch wel zeer zware kost.
Er was zeker een taalprobleem, ook waren de decorelementen die het geheel begrijpbaar moesten maken niet altijd te zien voor iedereen, en de muziek was leuk maar droeg niet bij tot het geheel. Het leken meer overgnagen tussen de verschillende stukjes.
Het stuk ging ergens over verschillende europese culturen denk ik en er zal wel een lesje hebben ingezeten voor de toekomst, maar wat ze echt wilden zeggen is me volledig ontgaan.
Wegens onbegrijpbaar, langdradig en een beperkt entertainment gehalte: het slechtste wat ik de afgelopen 5 jaar heb gezien.