RSSDurf verlamt (een beetje)
Valeri Gergiëv die Mozart dirigeert, dat heet ‘durf’. Zo valt te lezen in de festivalbrochure. Natuurlijk staat Gergiëv niet meteen bekend om zijn Mozartopvoeringen. Maar durf? Zeker is dat Gergiëv en het Rotterdams Philharmonisch orkest een klassieke Mozart hebben gebracht, zij het op moderne instrumenten. Geen modernistische felheid, maar een fraai gearticuleerde, met veel zin voor detail opgebouwde uitvoering van de 41e van Mozart, ‘Jupiter’. Mooi, maar alles behalve revolutionair.
Wie ligt er nu nog wakker van de tweestrijd tussen de historische opvoeringspraktijk en opvoeringen op hedendaagse instrumenten? Het principiële purisme is zijn scherpe kantjes kwijtgeraakt en maar goed ook. De terugkeer naar de historische roots had beslist zin als een vorm van herbronning, maar het spreekt vanzelf dat elke periode de historische meesterwerken opnieuw ijkt op grond van eigen visies. Daar is niets verkeerds aan. Shakespeare wordt nu ook niet meer gespeeld zoals in de zestiende eeuw. Maar in deze uitvoering was dit duidelijk niet aan de orde. Soms sorteert durf een verlammend effect.
Met Igor Stravinski, symfonie in 3 bewegingen, en Bartoks Concerto voor Orkest bevond Gergiëv zich op vertrouwd terrein. Twee boeiende composities uit hetzelfde bewogen tijdsgewricht (de jaren van de tweede wereldoorlog) in twee voldragen uitvoeringen. Allebei putten ze uit de rijkdom van de eigen volksmuziek en allebei dragen ze het typische stempel van de componist. Het zijn niet hun allersterkste composities, maar wel mooie, vrij toegankelijke orkestwerken. De uitvoering door het Rotterdamse orkest o.l.v. Gergiëv was van hoog niveau, waarbij ik een lichte voorkeur heb voor Bartok die een mooie maandagse muziekavond mocht besluiten.
Info: op de website van het Festival
© 2006 GENTBLOGT VZW
Van het openingsconcert heb ik gewoon genoten zonder mij veel vragen te stellen over het feit of het thema ‘durf’ wel voldoende in de verf gezet werd. Je kan aan klassieke werken geen drie noten veranderen of je doet het stuk onrecht aan (of denk ik dat maar?). Vermoedelijk moet je een hele reeks concerten volgen om een goede indruk over het thema te verkrijgen. En als het thema ‘durf’ is dan denk ik nu terug aan het optreden van Galas tijdens Ode Gand. Ik heb haar al gehoord in betere omstandigheden, dat is waar. Maar dat is durf. En dat het Festival naar de buitenwijken trekt, dat is ook durf. Het komt er op neer dat als je klein bent maar er toch bovenuit wil steken je wel moet durven.
Het orkest speelde Mozart, Stravinsky en Bartok. Stravinsky was de verrassing voor mij; daar heb ik het meest van genoten. Omdat ik niet zo veel naar een filharmonisch orkest ga luisteren/kijken, blijft het voor mij fantastisch om de bewegingen in zo’n orkest te bekijken. Zo’n hele partij strijkers dezelfde bewegingen zien maken in combinatie met de klanken die zij brengen, dat is echt mooi.