RSS‘Perfume’ opent Gentse competitie
Lees meer bij DS Online
Suskind eindelijk op witte doek
De nagenoeg onbekende Ben Whishaw vertolkt de rol van de psychopaat die geleid wordt door zijn unieke reukgave.
Genoeg over de Da Vinci Code. De openingsfilm van het Gentse filmfestival vanavond is de verfilming van een terechte literaire giga bestseller: ,,Het parfum” van Patrick Süskind.
Lees meer bij DS Online
Het ruikt hier naar mensenvlees
Jean-Baptiste Grenouille heeft een neus voor moord.
,,Das Parfum” van Patrick Süskind was een roman die je niet las, maar opsnoof. Cinema heeft geen geur, maar de regisseur Tom Tykwer heeft dat gemis met grote vindingrijkheid gecompenseerd.
Lees meer bij DS Online
Lees nog meer bij VRTNieuws.net
© 2006 GENTBLOGT VZW
Redelijk goede film…..hoe kan het ook anders …….wat een boek!!!
Maar euh toch enige kritiek. Wat me vooral trof was het onevenwicht tussen grenouille’s lijden enerzijds en zijn grote verwezenlijkingen anderzijds. Een evenwicht dat het boek wel mooi weergeeft.
Zonder de pretentie te hebben mij het boek nog perfect te herinneren toch dit:
Grenouille wordt in het boek tweemaal zeer zwaar ziek (tot op het randje van de dood), de eerste keer wanneer hij merkt dat hij via de gangbare ‘distillatie’ technieken niet de geur van koper, glas etc.. kan bekrijgen, de tweede keer wanneer hij zich tientallen jaren in een grot terug trekt –zichzelf voedend met mossen en levende hagedissen- wegens ‘geuren-gecreëerd-door-mensen-vrij’.
In de film wordt het eerste gebeuren afgehandeld als een akkefietje dat na een dag of twee zweten voorbij is. Het tweede word gereduceerd tot een verblijf van een paar weken (beetje baard, beetje lang haar) waarop hij zich zijn zin in jonge vrouwen geuren weer herinnert.
Ik denk dat dit film dus minder is omdat de kijker minder meevoelt met onze ‘neuze-vriend’ en dus de zakdoek apotheose minder als ‘verdient’ overkomt.
Soit, ….goed boek (en film) hoor.
Zelf heb ik het boek niet gelezen; toch krijg ik de indruk dat Tykwer (een entertainer zoals de presentatrice van dienst mocht vaststellen) er onvoldoende in slaagt de sensatie van geur naar het witte doek over te brengen. Rottend vlees, vis, … zal wel niet lekker ruiken, maar in onze reukloze samenleving leiden die beelden niet tot herkenning (al een slager tegen gekomen met slecht vlees?). Je wéét dat het stinkt, maar een herinnering is er niet. Zelf weet ik ook dat de achttiende eeuwse samenleving alles behalve welriekend was (zo vaak wasten mensen zich niet, men deed zijn gevoeg in elk hoekje dat er zich een beetje toe leende, …), maar een geursensatie …!?
Boekverfilmingen lijden vaak onder elementen die in de literaire wereld werken, maar in de film (zeker als het een ‘realistisch’ verhaal is) dat niet doen. Het venijn zit dan meestal in de staart en het groteske. Naar mijn mening heeft Tykwer daar te weinig aan gedacht.
Uiteraard is het allemaal mooi in beeld gebracht en is Tykwer een uitstekende regisseur. En het verhaal is onderhoudend, maar misschien een beetje te veel vereenvoudigd.
Al bij al een goede film en best aan te raden, maar zoals zo vaak met z’n gebreken.