RSSFilmfestival – Transylvania
Gisterenavond was ik te gast in de Capitool voor Transylvania van Tony Gatlif. Het filmfestival had me twee vrijkaarten kado gedaan. Ergens verleden week vond ik de brief in mijn bus waarbij het filmfestival hoopte op een constructieve samenwerking met de buurtbewoners van het filmfestival en waarbij het hoopte dat de overlast tot een minimum zou worden beperkt. Aangezien ik aan de achterkant van het hele gebeuren woon (stalkers worden van nu af aan neergeschoten, tenzij ge een krote zijt zoals dat volgens i. hedentendage heet), is de enige overlast die ik voorlopig mag ondervinden mensen die onze privéparking oprijden en zich parkeren waar ze niet mogen staan. Uiteraard ben ik die brief als de weerlicht gaan inwisselen voor twee tickets, zocht ik me een date, verliet de Spaanse les voortijdig en genoot in de ontvangsthal van de Capitool even van Roemeense volksmuziek die verdacht veel weg had van die Turkse hit van Tarkan.
De typische Oost-Mediterrane muziek is een rode draad doorheen de film. De zigeunermuziek die zowel Bulghaarse, Roemeense, Hongaarse, Turkse en andere orientaalse invloeden bezit is een wezenlijk deel van de zigeunercultuur. Toch gaat deze film niet over zigeuners, maar eerder over twee mensen die van hot naar her dolen, op zoek naar iets diep menselijks wat heel moeilijk te vinden is.
Drie jonge dames arriveren in een godverlaten Transylvaans dorpje. Desolaat als het is, zoeken ze iemand die hen kan helpen. Uiteindelijk komen Zingarina (Asia Argento), Marie en hun gids terecht in een al even typisch stadje met obscure bars met vrolijke zigeunerorkestjes en danseresjes. Zingarina zoekt de liefde van haar leven die uit Frankrijk werd gewezen, waar ze een romance met hem beleefde.
Ze is half verdoofd en troosteloos tot ze hem vindt en hij haar brutaal afwijst.
De aan diggelen geslagen droom breekt haar hart tot in het diepst van haar ziel.
Marie en Zingarina zwerven dan maar in een aftands wrak in het prachtige grauwe armoedige desolate Roemenië terug naar huis. Maar dan verlaat Zingarina Marie en al dolend ontmoet ze de eenzaat en sjoemelaar Tchangalo (Birol Uenel, de zelfdestructieve Turk uit meesterwerk ‘Gegen die Wand’).
Hij ontfermt zich over haar en samen trachten ze zich te redden.
De naturalistische en realistische schets van de gebroken ziel van Zingarina en de sfeervolle weergave van het Roemeense hinterland staan in schel contrast met de opzwepende levendige zigeunermuziek.
“De muziek is voor het leven, niet om jezelf pijn te doenâ€, klinkt het op een gegeven moment. Niets is minder waar. Twee verloren zielen die zichzelf pijnigen. Waar het eindigt zie je op het eind van deze droefgeestige roadmovie.
nog op 17/10 om 14u30 in Kinepolis
© 2006 GENTBLOGT VZW
[verwijderd door Redactie : scheldtirades en loze verwijten van racisme worden niet getolereerd. We don't tolerate abusive reactions with no reason.]
Ik was er ook, en ik vond de film eerlijk gezegd serieus tegenvallen. Clichés galore, en weinig boodschap. Maar wel een pluim voor het Filmfestival dat ze de buurtbewoners zo soigneren!
Ik heb er gemengde gevoelens bij. Het eerste deel van de film vond ik super, liet me graag meevoeren op de tonen van de muziek naar dat mysterieuze land, heb nogal een fascinatie voor Oost-Europa…
Na een uur ofzo begon het me echter wat tegen te steken. Het hoofdpersonage is verdomd freaky, en er werd ook weinig gekaderd, begint Zingarina te flippen puur om een verloren liefde, of is het net haar waanzin die die liefde heeft weggejaagd in de eerste plaats. Waarom blijft ze rondhangen bij die kerel,…
Enfin, toch content dat ik hem gezien heb, was op zijn minst interessant!
Ik vond de film geslaagd. De muziek kreeg een belangrijke plaats in de film en het was prachtige muziek. Na de film was er live zigeunermuziek in de bovenzaal, wat ons nog even langer in de sferen van de film hield. Een leuke filmfestival-avond!
De film was geslaagd in zijn opzet, een sfeerbeeld brengen van iemand die geconfronteerd die zich na persoonlijke tegenslagen laat meevoeren in de wereld van zijn zigeuners.
De muziek, het landschap, de actuers, alles staat op de juiste plaats.
Het is wel geen “grote” film in die zin dat de film ook niet meer brengt dan dat hij beoogt. Motieven blijven duister, soms onlogisch, karakters worden opgevoerd en afgevoerd als het past in de verhaallijn van het hoofdpersonage….
Het is een menselijk verhaal en in die zin een geslaagd epoging.