RSSDe Klara Muziekprijzen: het concert
U hebt het zaterdag reeds hier en vandaag in de andere media mogen vernemen: zaterdag werden de Klara Muziekprijzen 2006 uitgereikt in De Bijloke. De ceremonie werd gevolgd door een concert met muziek van Rachmaninov én van de winnaar van de Klara Carrièreprijs 2006, Frédéric Devreese.
Devreese kreeg eerst al een laudatio, gebracht door zijn vriend, de componist en dirigent Dirk Brossé. Brossé lauwerde de componist o.a. voor zijn bezielling en verscheidenheid, waarbij hij benadrukte dat Devreese “meesterlijk heeft geflirt met de meest diverse stijlen en genres”.
Nadien leidde Brossé het Vlaams Radio orkest door een aantal van Devreeses werken. Heel bijzonder was de uitvoering van de niet-geselecteerde Eurovisiesong-opdracht Vannacht uit 1980, door Marina Smolders en Catherine Mertens.
Een beetje achtergrondinformatie: Devreese had reeds de muziek geschreven voor de Belgische inzending voor het Eurovisiesongfestival in 1985. De (toenmalige) BRT was nog op zoek naar een tekst, toen mezzosopraan Mireille Capelle met het gedicht van Hugo Claus op de proppen kwam. Zowel Devreese als Capelle waren zeer gewonnen voor de tekst, maar de BRT was meer geïnteresseerd in een tekst van Bert Vivier, de producent van Woord en Spel. Toen de BRT halsstarrig voet bij stuk hield, trokken zowel Devreese als Capelle zich uit het project terug. Uiteindelijk stuurde de BRT Linda Lepomme naar Göteborg, met het lied Laat me nu gaan, op tekst van Bert Vivier en muziek van Pieter Verlinden. Linda Lepomme eindigde met slechts 7 punten op de laatste plaats.
Voor een Eurovisiesonglied waren zowel het niet geselecteerde Vannacht als het uiteindelijke Laat me nu gaan tamelijk conventioneel. Vergeet niet, dit is twee jaar na de inzending van het heerlijke Rendez-vous, door Pas de deux, op muziek van Walter Verdin (dat evenwel ook al bijna op de laatste plaats eindigde). Vannacht blijft evenwel een belangrijk tijdsdocument, en werd voortreffelijk gebracht door sopraan Marina Smolders, op piano begeleid door pianiste Catherine Mertens.
Devreese gebruikte het thema van het lied later voor de soundtrack van Het Sacrament van Hugo Claus, en het VRO pikte naadloos de draad op van het lied naar de orchestrale uitvoering. Het eerbetoon aan Devreese werd afgesloten met de wals uit Benvenuta.
Brossé is een van die dirigenten waarbij het een waar genoegen is om hen in actie te zien. Zwierig walsend en met enige overdrijving (zonder evenwel over de schreef te gaan) begeleidt hij het orkest. De teneur is modern romantisch, waarmee ik bedoel dat het VRO op geen enkel moment te zwaar of melancholisch werd, maar steeds wel vol gevoel.
Dat stond dan weer in schril contrast met de solist in het tweede deel van het concert. Rachmaninovs derde pianoconcerto is een zeer bekend en graag gehoord stuk. Omdat het technisch veeleisend werk is, duikt het ook vaak op bij de Koningin Elisabethwedstrijd. Het spel van Luc Devos, die soleerde aan de piano, was technisch in orde. De partituur werd mij evenwel iets te doorgedreven staccato gespeeld, en dat kwam zeer steriel en afstandelijk over. Net daarvoor hadden we te horen gekregen dat Rachmaninov bij het derde pianoconcerto had aangegeven dat de pianopartij moest overkomen als was ze een zangstem, en dat effect ging daardoor totaal de mist in. Een te groot contrast dus tussen orkest en solist, en dat was jammer. (En dan moest ik met veel weemoed terugdenken aan het tweede pianoconcert van Rachmaninov, anderhalf jaar geleden in De Bijloke, ook met datzelfde VRO, maar met Aldo Ciccolini als solist. En toen ging er ook al een stuk van Devreese aan vooraf.)
Niettemin een zeer geslaagd eerste gedeelte en een puike prestatie van het VRO. Wat betreft Devos heb ik liever wat meer gevoel dan techniek, maar daar hoeft u het natuurlijk niet met mij eens te zijn.
Devreese & Rachmaninov, door het VRO o.l.v. Dirk Brossé, met Marina Smolders (sopraan) en Catherine Mertens (piano), en Luc Devos (piano). Gehoord op zaterdag 18 november in De Bijloke in het kader van de Klara Muziekprijzen 2006.
© 2006 GENTBLOGT VZW
Wat betreft de uitvoering van Rachmaninovs Derde Piano Concerto bent u nog erg mild voor Devos.
Zijn vertolking moet zowat de slechtste zijn die ik live ooit hoorde en benadert de onuitstaanbare versie die Helfgott ooit opnam. Op alle vlak sloeg hij de bal verkeerd. Bij momenten was het concerto nauwelijks herkenbaar. De intro was al een non-chalant potje. Absoluut dieptepunt was het cadens uit de eerste beweging. Wat een geklungel! Bovendien stoorde ik me het ganse concerto door ook aan het verwaarlozen van het linkerhandspel, met dank aan z’n partituur waarvan hij op de meest mogelijke en onmogelijke momenten probeerde z’n blaadjes om te slaan. Enig gevoel in z’n vertolking was trouwens ook niet te bespeuren.
Tijdens de finale speelde hij inderdaad erg staccato op momenten waar dit helemaal niet bedoeld is volgens mij. Sowieso merkte ik van het Alla breve tempo al weinig op. Ook hier viel hij op de momenten waarin hij zich als concerto-pianist mocht bewijzen zwaar door de mand. Een applaus was meer uit dank dat de man uit z’n lijden verlost werd, dan als felicitatie voor de prestatie die hij neerzette.
Neen, waag je gewoon niet aan de Rach 3 als je de technische bagage mist, het inzicht in het stuk ontbreekt en zeker niet als je ook de oefening ontbreekt. Een mooiere bevestiging dan deze opvoering was er niet.
Ik kan me volledig aansluiten bij bovenstaande reactie. Brossé is een uitstekend dirigent van filmmuziek – houden zo – maar bij Rachmaninov liep het van bij de inzet mis, zowel bij de solist als het ‘samenspel’ tussen orkest en piano. Jammer.
De blijvers werden nadien verrast met een uitstekende en verfrissende set van Tricycle, het trio van Tuur Florizoone met gasten.