RSSVol huis voor Shawn Colvin
De Handelsbeurs was helemaal volgelopen voor de Amerikaanse singersongwriter Shawn Colvin. Eerst kwam de schuchtere Jack Savoretti schoorvoetend op. De jonge zanger heeft beslist een mooie stem en hij kan meer dan behoorlijk met een gitaar om. Zijn songs klinken goed. Als hij nog wat aan zijn songteksten werkt en meedogenloos de clichés schrapt, staat ons nog veel moois te wachten.
Shawn Colvin zette het concert in met een paar knappe nummers uit haar laatste cd These four walls.
Op een snel rijtje kwamen:
- Words, een bloedmooie cover van de Bee Gees,
- These four walls, een typische Colvin song, somber en intens: I’m gonna die in these four walls /I’ve had enough and I’ve tried it all
- het vrolijk klinkende maar eigenlijk behoorlijk deprimerende Fill me up: Don’t get too close / And don’t go too far
- en Tuff kid met de typische Colvin regels My mama had me / But she didn’t get me
Het publiek genoot hoorbaar en de zangeres die wat lacklustre was begonnen, ontdooide. De zaal mocht verzoekjes geven. Het werd iets als een best of. Ze zette in met Polaroids uit het album Fat City. Dit is het prototype van een ijzersterke Colvinsong. Een knappe tekst die ik eigenlijk graag helemaal zou citeren, maar ik beperk me tot één strofe:
Now I am always amazed
Words can fill up a page
Pages fill up the days
Between him and me
But the vows that we never keep
From bedrooms to business-speak
Make me remember how cheap
Words can be
And the letters I wrote you of
Were those of the desperate stuff
Like begging for love in a suicide threat
But I am too young to die
Too old for a lullaby
Too tired for life on the ledge.
Wat voorafgaat en volgt kun je hier lezen.
Uit Steady On kwam Shotgun down the Avalanche. Sunny came home (uit A few small repairs, het doorbraakalbum van Colvin) was ooit een hit en kreeg een Grammy Award voor album en song van het jaar (1998). Later kregen we ook nog Wichita Skyline en You and the Mona Lisa uit dat album. Verder ging het met de mooie cover Van Tom Littlefield, Window to the world. Bob Dylan klonk nog nooit zo teder als in Colvins cover van You’re Gonna Make Me Lonesome when You Go. Uit Fat City volgden nog Kill the messenger, Tennessee and I don’t know why.
Nog meer uit moois uit These four walls The bird, Cinnamon Road en het tedere Summer dress. Met A matter of minutes (eentje nog uit Whole new you) zaten we dicht aan het einde.
Het publiek zorgde voor een staande ovatie en had dus zeker een paar bisnummers verdiend. Colvin liet zich niet pramen en bracht drie covers waarvan het prachtige Four seasons in one day van Crowded House en Crazy van Gnarls Barkley het vermelden waard zijn.
Een mooie avond alweer. Shawn Colvin staat er opnieuw na een lange periode van depressies. De zangeres pakte solo de zaal in met alleen haar gitaar in steun. Ze haalt heel veel uit dat instrument, zodat het optreden niet moest onderdoen voor de gearrangeerde opnames. De vaak wat sombere teksten zijn Colvins sterke punt. De muziek (op de jongste cd’s veelal van John Leventhal) is niet echt avontuurlijk of verrassend te noemen en de veelal erg traditionele arrangementen op de cd-opnames helpen niet bepaald, soms integendeel.
Gehoord in De Handelsbeurs, 24/11. Volgende popconcert: De Mens, 19/01/07, 20u15. Tel. 09 265 91 65. E-mail: bespreekbureau@handelsbeurs.be
© 2006 GENTBLOGT VZW
Shawn Colvin was best goed. Alleen was ik een beetje ontgoocheld toen ik zag dat Shawn niet vergezeld werd door een band.
Ps: You and the Mona Lisa komt uit A few small repairs.
Ik dacht de eerste 2 nummers dat ze niet ècht veel zin had in dit concert. (bedoel je dat met lacklustre?)
Colvin schrok precies van de massale respons op haar vraag naar verzoekjes, de respons deed haar deugd, de menopauze gleed van haar af.
Ook mijn dochters misten eerst “de band”, maar Colvins gitaarspel was indeed outstanding. Ook voor de dametjes rechts van mij.
Samengevat: 7 kwartier genieten.
Het beeld van de avond: Colvin die met haar laarsjes in de hand naar de tourbus sjokte…
Juist, heb dat rechtgezet. Thanks.