RSSSophia in Vooruit
Hooggespannen, dat is het minste dat u kunt zeggen over onze verwachtingen voor het concert van Sophia in de Vooruit, zondagavond. De kaartjes waren al maanden besteld, want ondergetekende is al fan sinds The God Machine en werd in het verleden reeds meerdere malen tot tranen toe ontroerd door Robin Proper-Sheppard en zijn achterban. Zo was er het inmiddels legendarische concert op De Nachten en een fantastisch intiem optreden in de Brusselse Botanique, waar de melancholie zo sterk was dat het bij momenten pijn deed.
Want Sophia, dat doet -zoals alle schone dingen in het leven- altijd een beetje pijn aan het hart. Dat was in de beginjaren het duidelijkst: de eersteling (Fixed Water) was vooral een afscheid van The God Machine-bassist Jimmy Fernandez, die een jaar voordien plots aan een hersentumor was overleden. Mooie songs, waarin Proper-Sheppard zijn verdriet haast uitschreeuwde en toch onnavolgbaar sereen bleef.
Ook in hun volgende platen bleef de dood een inspiratiebron. Op de laatste CD, Technology won’t save us, blijkt bovendien duidelijk dat de groep langzaam weer iets meer in The God Machine-richting evolueert. Dat maakt deze plaat de spannendste Sophia-plaat tot nu toe, een tendens die wij hier ten huize trouwens op een driewerf hoera onthalen.
Deze zondag in december was tot slot ook een uitstekende avond voor deze groep: het dreigende van de donkere maandagochtend loerde al geniepig om de hoek en het weder was guur en stormachtig…een mens zou van minder een beetje somber worden. U begrijpt het: ideale omstandigheden als u -zoals ik- een beetje aanleg hebt voor melacholie en tristesse. Ik was dan ook klaar om me te wentelen in een deken van winterse neerslachtigheid.
Jammer genoeg bleef ik een beetje op mijn honger zitten.
Eerst was er support van singer-songwriter Kris Dane, die in het verleden al samen speelde met dEUS, Ghinzu en Jef Mercelis. Hij gaf een voorsmaakje van zijn binnenkort te verschijnen cd, maar het optreden was nu niet meteen van die aard dat ik meteen naar de platenboer zou hollen om de schijf in kwestie aan te schaffen. De cowboyhoedjes waren veruit het boeiendst wat op het podium te zien was, en ik was blijkbaar niet de enige die er zo over dacht: het publiek bleef rumoerig en meer dan een beleefdheidsapplaus kon er op de parterre niet af. Het publiek op het balkon leek iets meer te genieten.
Na het voorprogramma was het nog ruime tijd afwachten voor Sophia op het podium kwam: het liep al tegen tienen toen het concert eindelijk begon. Oorzaak van die lange pauze waren blijkbaar geluidstechnische problemen, waar ook later in het concert toch wel het één en ander van te merken viel. (Proper-Sheppard als er halverwege iets fout loopt met de computer: “Fucking technology won’t save us, that’s for sure”)
Zijne neerslachtigheid zelf had zich voor de gelegenheid in maagdelijk wit gehuld en opende fragiel het optreden met een serie van een drietal rustige nummers. Tussendoor maakte de frontman grapjes over zijn verschijning op de laatste show en toonde zich, net als tijdens de nummers trouwens, een fijn performer om naar te kijken en te luisteren. En dat zou het hele concert zou blijven.
Begrijp ons dus niet verkeerd: Sophia in Vooruit was geen slecht optreden. Dat wij toch teleurgesteld waren na afloop kwam vooral omdat het minder goed was dan gehoopt: enerzijds wat hierboven beschreven stond naar aanleiding van vorige concerten, anderzijds was ook het concert zelf doorspekt met niet ingeloste verwachtingen. Als het knalde, knalde het niet genoeg. Als het lawaai maakte, was er geen lawaai genoeg. En, het ergst van al: als het getormenteerd klonk, klonk het slechts zelden zo getormenteerd dat we erin geloofden.
Hoogtepunten die er wél waren in dit concert: Desert Song No. 2 was meeslepend, Where Are You Now was beter live dan op plaat, Bad Man stond bol van de ingehouden spanning en bij Oh my love ging het publiek -zoals verwacht- helemaal uit de bol.
De echte climax kwam echter pas in de bis. So slow toonde ons eindelijk de Sophia waar we zoveel van houden: breekbaar, wondermooi en gekweld. Dit nummer was voor mij persoonlijk het eerste en het laatste kippenvelmoment van het concert.
Afgesloten werd er met een fel aangezet The River Song, dat als een vloedgolf over het publiek heen werd gestort. Schoon, dat wel, maar moeten ze daar tot het eind mee wachten, vragen wij ons af.
Sophia (+ support Kris Dane), gezien op 10 december in de Concertzaal van de Vooruit
(Foto’s: Tim Broddin van de Wannabes)
© 2006 GENTBLOGT VZW
De openingsact was volgens mij niet om over naar huis te schrijven maar Sophia zelve was meer dan schitterend. Een echte aanrader! Voor wie hem nog niet heeft: nu de CD kopen vooraleer de Sophia hype toeslaat ;)
na twee optredens van proper-sheppard gezien te hebben na de vorige plaat(handelsbeurs+pukkelpop) ben ik toch afgehaakt. die pose van voortdurende neerslachtigheid begon te vermoeien. maar misschien nog eerder zijn afschuwelijke witte pakjes.
Inderdaad geen muziek om constant naar te luisteren als je er zelf niet aan tenonder wilt gaan maar dat is ook niet de bedoeling van dat soort muziek. Leg het op in mindere dagen om het down-zijn volledig uit te zweten.
Waar Sophia in de beginjaren amper of niets te maken had met The God Machine, zijn ze langzamerhand gegroeid naar een band die er af en toe kan aan tippen. En het moet gezegd worden Sophia is niet meer een éénmanszaak. De Robin schrijft nog altijd wel de nummers maar hij vindt het blijkbaar wel leuk om samen nummers te brengen met enkele vrienden/kennissen. Of ze allemaal even talentvol zijn dat laat ik in het midden.
Concerten van de nachten, handelsbeurs, botanique of zelfs van in de Opwijk zijn inderdaad helemaal anders van wat we zondag voorgeschoteld kregen maar een band mag toch evolueren? Je kunt toch niet verwachten dat de Robin eeuwig en altijd droevig gaat blijven? Dan pleegt hij zelfmoord zoals Ellioth Smith en daar hebben we dan ook weer niets aan.
Zelf had ik hem ook graag nog wat meer solo horen spelen maar anderzijds was het super dat hij enkele nummer speelde die hij ook tijdens de nachten speelde. Laten we dit toch ook niet vergeten.
Zondag was de zevende keer dat ik sophia kon beluisteren en heb er intens van genoten. Ze gaven mij ook de indruk op bepaalde momenten ‘the god machine’ opnieuw te benaderen. Misschien wel een doelbewuste strategie van de frontman : ditmaal kon de menigte geen publieke uitbrander verwachten bij het roepen “the devil song”…en op e-bay betaalt men voor het laatste album van the god machine al vlug €100 tot €150…
Al bij al eerlijke muziek, eerlijk gebracht, zonder overdreven franjes.
Sophia heeft een nieuwe uit die volgens frontman Robin Sheppard flink wat bloed, zweet en tranen gekost heeft, maar het resultaat dat gisteren in een overvolle Vooruit te horen was, mocht er echt wel zijn.
Opener Chris Dane bracht een soort ingetogen country die -mee door de twee backing zangeressen- sterk aan Low deed denken. Jammer dat drie kwart van de zaal nog stevig stond te kletsen waardoor de breekbare songs niet echt tot hun recht kwamen.
Robin kwam na een uur in een wit pak het podium op. Hij had er duidelijk zin in, aan zijn verhaal over zijn witte schoenen en spaghettisaus te horen. Er volgde een heel sterk en melodieus uitgerokken Swept Back. Er waren opvallend veel rustiger nummers uit People are like seasons te horen, afgewisseld met steviger werk uit de laatste Technology won’t save us. Vooral in die laatste nummers werden strijkers en ander achtergrondversiering weggelaten en gingen de superbe muzikanten er helemaal voor. Het publiek riep om oudere God Machine nummers, maar uiteindelijk kregen we even Robin die solo even een acoustisch Big City Riot bracht. Sommige ingetogen nummers als Where are you know eindigden in lang uitgesponnen Sonic-Youth-achtige gitaarduels met tonnen feedback. Op andere momenten ging het er vrolijk melodieus en sfeervol aan toe, ik hoorde zelf Coldplay-gitaartjes waar de pianopartijen netjes doorkwamen.
Naar het einde toe kwam So Slow nog even uit de archiefkast, een nummer dat nog niets aan impact heeft verloren.
Sophia heeft nog altijd een ijzersterke livereputatie, en dat kon ik gisteren na een bisloze finale enkel beamen
Ik vond het uitstekend, heb er van genoten.
‘t was van hun beginperiode geleden dat ik ze gezien had. Hij was verbazend goed gezind en de meeste nummers barstten lekker los. Blijkbaar een stuk beter dat hun laatste optreden in Gent, dat voor velen tegenviel.
I left you (begin) en So Slow (naar einde toe) waren twee absolute hoogtepunten. De rest was naar gangbare concertnormen nog steeds redelijk fantastisch, maar ik kreeg vorig jaar op pukkelpop (met het strijkerskwartet) nét iets meer kippevel. Dat ik toen helemaal vooraan stond, en mij nu dood geërgerd heb aan van die pipo’s die na enkele nummers besluiten om van plaats te veranderen – voor mijn neus – kan daar mee te maken hebben.