RSSKijken en bekeken worden: Magna Plaza
Ondanks wat eerdere berichten zouden kunnen laten vermoeden, heb ik het niet zo begrepen op kerstshopping en al helemaal niet op koopzondagen. Het is me dan veel te druk in het centrum. Zondagnamiddag pakte ik echter mijn moed samen en zakte af naar het shoppingcenter Zuid. Nee, niet om te shoppen. Ik had tickets voor Magna Plaza, een locatievoorstelling van de Vlaams-Nederlandse acteursgroep Wunderbaum die elk jaar een productie maakt voor NTGent.
Ruimschoots op tijd haalden we onze koptelefoon af en zochten een plaatsje op een witte barkruk op het tweede verdiep. Het is niet zo heel druk. Mijn ogen glijden over de etalages. Ik bekijk de mensen, winkel in, winkel uit en haal opgelucht adem. Ik hoef er niet tussen te lopen. Het programmaboekje leert ons dat de verhaallijnen gebaseerd zijn op Dolls van Takeshi Kitano. Mij onbekend, maar de strip schetst kort de drie liefdesverhalen. We worden meteen ook gewaarschuwd: verregaande zelfopoffering en consumptie zijn heel normaal in de Japanse cultuur. Langzaam komen ook de andere nieuwsgierigen een plaatsje zoeken.
Dan krijgen we teken dat we de koptelefoon mogen opzetten. We speuren de massa af. Wie zou een acteur kunnen zijn? Iemand wijst. Een man met rode jas en kap tot ver over zijn ogen op de bovenste verdieping komt zeker in aanmerking. Bovendien heeft hij ook een bord bij van 2 meter lengte. Hij daalt de roltrap af en gaat naar de telefooncel. Hij belt Ryoko maar krijgt enkel haar voicemail: “Ik wacht op je in het shoppingcenter.â€
Hij neemt opnieuw de roltrap en gaat voor de ingang van de Match staan. Hij spreekt een voorbijganger aan. “Excuseer, heeft u soms geen meisje met zwart haar gezien? Ik heb hier met haar afgesproken.†We horen een vrouwenstem die hier ook met iemand heeft afgesproken. Ze is zo verliefd en hij is zo knap. Maar waar is ze? We speuren de massa af. Misschien is het dat meisje met haar ballon in de vorm van een dolfijn? Ondertussen heeft Hiro met rode verf “Ready for love?†op het bord gespoten. Hij wacht. Waar is ze? Het meisje met de ballon is Nukui. Zij wacht hier op haar idool Haruna. Ze heeft al haar cd’s en dvd’s. Misschien durft ze haar vandaag wel aan te spreken. Ze telt de minuten af. Wat verder springt een vrouw een man om de hals en beginnen ze uitbundig te kussen, liggend op de grond, voor de ingang van de parfumwinkel. Een aantal voorbijgangers kijken verbaasd op. Anderen lopen onverstoorbaar verder. De jeugd van tegenwoordig… Sommigen wijzen naar ons.
Wij horen de acteurs luid en duidelijk maar voor de cadeautjeszoekers moet het soms moeilijk te plaatsen zijn. Wat te denken van Haruna die met een grote bos ballonnen in de vorm van een dolfijn de ruimte betreedt, vriendelijk wuivend naar “haar publiek†dat uitzinnig applaudisseert. Als ze begint te dansen horen wij haar hitsingle, maar wij zijn duidelijk de enige. Een jongetje met een ijsje stoort zich niet aan die dansende mevrouw in tutu en hoog opgetrokken blauwe kousen. Hij kijkt enkel verlangend naar die ballonnen. Wij horen zijn moeder mopperen over de vlekken die hij maakte op zijn jas, voor ze beseft wat er naast haar gaande was. Wij grinniken. Ze blijft even staan toekijken voor ze lijkt te besluiten dat er nog winkels wachten. Besefte ze het? Misschien. Anderen beseffen het zeker, waardoor ik me een aantal keer serieus bekeken voel. Voor één keer mogen we als publiek ongestoord praten en wijzen. Anderhalf uur vliegt voorbij terwijl we de massa afspeuren op zoek naar die of die acteur.
Op zich zijn de verhalen niet zo bijzonder. We krijgen ook al begin en einde voorgeschoteld in het programmaboekje. De interactie met het niets vermoedende publiek maakt elke voorstelling echter uniek.
Magna Plaza, gezien op zondag 17 december om 15u. Nog t.e.m. 23 december in shoppingcenter Zuid, tickets waren verkrijgbaar via NTGent maar uitverkocht. Ik meen me wel te herinneren dat er ter plaatse een paar extra koptelefoons beschikbaar zijn.
(Foto: Gerbrand Burger bron)
© 2006 GENTBLOGT VZW
Heb die voorstelling 2 keren gezien, een keer als publiek mét koptelefoon en 1 keer al shoppend, ook dat is fascinerend. Je hoort niets, ziet geen verbanden, je ziet enkel fragmenten, het speelt zich zo door elkaar af, echt heel bizar. Maar uiteindelijk is het toch een heel erg ontroerend stuk vind ik …
dolls is alvast een wonderschone film.
Ik kom zowat dagelijks in het shoppingcenter (vlug even iets halen in de Match) en dus was het me al een paar weken duidelijk dat er alvast iets aan de hand was -de repetities blijkbaar- maar nu de voorstellingen bezig zijn is het eerlijk gezegd minder leuk om het hele eind van de ingang tot onderaan de roltrap bekeken te worden door een vreemdsoortig rijtje mensen met een koptelefoon. Vooral als de voorstelling pas begonnen is en mijn vriendin niet als levend schild kan dienen lijken sommige toeschouwers mij telkens aan te wijzen als “ja das ene van da spel hier, opletten die gaat wa zeggen”.
Niet dus. Ik wil gewoon een fles Spa bruis en sigaretten…
Ik vond het zalig! Mooi verhaal, leuk die interactie met het publiek. Zo een mevrouw die dan op die acteur afstapt en vraagt met een plat gents accent “zijde gij nen ollander?” … soms ook schrijnend: de acteur vroeg in onze voorstelling aan zowat 5 voorbijgangers of hij even de gsm mocht gebruiken, en allemaal zeiden ze “nee” met een stom excuus erbij…
heel mooie voorstelling!
Bij ons vroeg een koppel aan de acteur met het bord of hij soms wist hoe ze op -1 konden komen. Het was de eerste keer dat ze naar het Zuid kwamen. Enfin, een hele uitleg voor de man plots besefte dat we aan het kijken waren.