Gentblogt

Els en Wim foefelen der aan…

donderdag 21 december 2006 12u12 | Nachtje | 7 reacties
Trefwoorden: NTG, theater.

Na jammer genoeg gemiste culturele uitjes als Daan en Sarah Bettens in de Vooruit (en waarschijnlijk nog veel meer andere, ne mens kan nie alles hebben) moest ik toch eens iets aan het gat in m’n cultuur-agenda doen. Na de laatste (toch wel zalige) voorstelling die ik in het NTgent zag, Het leven een droom, had ik de kriebels weer snel te pakken.

Aangezien de kans zich voordeed, werd het nog maar eens een stuk met dezelfde toch wel erg goeie acteur als in het vorige stuk. De mens kan in mijn ogen al niet zo heel veel meer verkeerd doen. Gekend van z’n muziekgroepje de dolfijntjes tot toneelstukken als L.King of Pain, Macbeth, Ten Oorlog tot TV-programma’s als De bende van Wim en dan vergeet ik waarschijnlijk nog wel het één en ander dat ik van hem zag. Feitelijk had hij me waarschijnlijk al van in het prille begin voor zich gewonnen met zijn rol in Windkracht 10 en voor wie nog steeds niet mocht weten over wie ik het heb, inmiddels is hij het best gekend als Frankie uit Het eiland. Jawel: Wimmeke Opbrouck.

Samen met Els Dottermans bracht hij een liedjestoneel – om het kind een naam te geven – in NTgent, vooral bestaande uit Country-muziek, maar zoals ze het zelf zeggen countrymuziek… in de brede zin van het woord: volksmuziek. Muziek die iedereen begrijpt, die als het even niet meer gaat, kan worden opgezet en troost geeft.

Ik val… val in mijn armen gaat over – hoe kan het ook anders – de liefde, over vallen en over dat we allemaal iemand nodig hebben die, als het nodig is, er is om ons op te vangen.

De inhoud, het feit dat het met Wim was, nog eens een warme toneelzaal induiken op een koude regenachtige decemberdag, allemaal erg naar m’n zin, maar bij country… tja, daar had ik wel m’n bedenkingen bij.

Het werd echter niet zomaar country. Van Dolly Parton en Kenny Rogers tot Natalie Merchant en jawel, zelf Brahms. Artiesten laten zich niet zomaar meer in hokjes opdelen; iedereen heeft wel ergens een country-achtige song in zijn repertoire.

Over het algemeen werden niet de authentieke versies gebracht maar bewerkingen die zowel Wim als Els op het lijf geschreven waren. Ze brachten ze dan ook met grootste overgave. Mijn vrees was duidelijk ongegrond, dit was country… met een grote ‘C’, country die zelfs ik zeer apprecieerde.

Wim, met marcelleke in zijn eigen West-vlaamse bewerking “Recht in uw oarms” (Into your arms van The lemonheads).

Els op haar beurt bracht een kippenvelmoment met haar versie van “Love Hurts” (vertaald door Frank Van der Linden)

De liefde pakt je vast…. En laat je niet meer los
De liefde is een boom… die in je borst ontploft

De liefde is een vloek…. Ze kraakt de sterkste held
De liefde is een bloem… die in je hand verwelkt

’t doet pijn… mmhhmmm… veel pijn

Ik leerde nieuwe (ongekende) liedjes kennen, waarbij ik m’n hersenen pijnigde met het zoeken naar het liedje waarvan ze vertaald waren (maar blijkbaar dus origineel zo altijd al waren geweest): Geef me het zout schat is een voorbeeldje daarvan.

En oude, wel gekende zij het dan eerder de nieuwere versies: Island in the stream (that is what we are,… but we rely on each other Ah Ah…) van Dolly Parton en Kenny Rogers wordt Ghetto Supastar (That is what you are)!

Ze kregen zelfs even de voltallige zaal mee, ook al was het maar schoorvoetend toen “Fooled Around and Fell in Love” van Elvin Bishop plots als “Ik foefel er aan” door Wim Opbrouck werd gezongen. Al bij al, een mooie twee- en een half uur durend hartverwarmend tegengif voor de kerstliederen die nu door de straten klinken.

Ik val… Val in mijn armen speelt nog op 23 december in NTGent

© 2006 GENTBLOGT VZW