RSSComedy Zone 2007: Alex Agnew: Morimos Solamente
Gevoelige, intellectuele humor. De fijne witz, de betere doordenker, zo van het genre dat je de pointe pas snapt op de terugweg naar huis. Het vrouwelijke, het kwetsbare kind in de komiek.
Dat, uilen in macramé en Nana Mouskouri: allemaal dingen waarvoor een gemiddeld mens niet naar een optreden van Alex Agnew gaat.
Nee, ondanks de titel van de voorstelling die misschien meer pretentie zou doen vermoeden: de eerste prijs subtiliteit werd gisterenavond niet uitgedeeld. Alex Agnew was energie van begin tot einde. Er zit wel ergens een rood draadje in, maar zó enorm belangrijk is dat niet: het gaat van hot naar her, van hak op tak en terug, van de min of meer recente actualiteit (zinloos geweld!) over wereldmuziek (waar “elke randmongool die op een trommel kan kloppen” het podium opmag) en taxi’s (dispatchers!) en eskimo’s (nee, inuit), gehandicapten (mindervaliden? andersvaliden?), call centers, Jezus, smurfen, zwangere vrouwen, tot seks.
Veel seks, eigenlijk: met mannen, vrouwen, kinderen, huisdieren. In grafisch detail, in verschillende combinaties, met zeer veel aanschouwelijke voorbeelden, met en zonder verschillende drugs, als beloning, als straf, als sociaal glijmiddel.
Agnew kent zijn talen, ook: Antwerps uiteraard, en Engels, en hilarisch Duits, maar ook een verrassend Westvlaams, en een nog meer verrassend petit nègre. En geluidjes ook, natuurlijk, en mimiek, en choreografie. Totaalspektakel, als het ware.
Onverdeeld positief? Nee, dat weer niet. Soms leek het wel érg rommelig. Onderwerp A, eventjes B en toch nog een stukje A, over naar C, toch terug naar B, verdacht lange stiltes… op mij gaf het soms de indruk dat Agnew ergens iets vergeten vertellen was, alsof de voorstelling nog niet helemaal in de vingers zat. Dat, en de vloek van DVD en televisie natuurlijk: ik had hem nog nooit avondvullend gezien, maar in het begin van het programma kon ik een aantal stukken (dank u, YouTube) bijna woordelijk meezeggen.
De voorstelling leek overigens in twee stukken uiteen te vallen: een eerste deel dat ik al gezien had, en van zodra hij het begint te hebben over de dood, een (veel langer) tweede deel met bijzonder sterk nieuw materiaal.
Ach. Details. Spijkers op laag water. Alex Agnew is bij het beste dat we hier te lande hebben. En het optreden van gisteren was bij het beste dat ik sinds een hele tijd gezien heb. Good, clean dirty mindless fun, met net genoeg intelligentie (“sterf, in de naam van Oberon!”) erin om niet gratuit plat te zijn.
Och toe, wat zou een mens analyseren en uitleggen? Samenvattend: het was uitstekend en we hebben ons met een al là ng op voorhand uitverkochte zaal bijzonder goed geamuseerd. Boek uw ticket ergens te lande, en wel snel, voor het allemaal uitverkocht is. Meer woorden moeten daar niet aan vuil gemaakt worden.
Playlist: Alex Agnew op Myspace
Meer informatie: www.alexagnew.be
© 2007 GENTBLOGT VZW
Niets zo bevrijdend als humor. Freud had het er ook al over. Van Bill Hicks tot Lenny Bruce, over Woody Allen en zo over naar de dvd deze week bij Humo: Najib Amhali. De lach heeft vele filosofische en theologische disputen gebaard. Humor is belangrijk. Mensen die niet (om zichzelf) kunnen lachen zijn gevaarlijk.
Ik heb hartelijk gelachen maar ik vond het er bij momenten wel over. Veel te veel sex naar mijn goesting, misschien ook omdat ik van op de eerste rij vooral zijn kruis zag.
En voor iemand die meer wil zijn dan “die met die geluidjes”, pfff… Ik heb er toch wel heel veel gehoord.
Zat helemaal vanboven (had het voorlaatste kaartje) en Alex was maar klein, maar heb wel heel veel moeten lachen. Geslaagde avond.
De geluidjes waren er, maar zeker niet te veel. Het hoorde bij de verhaaltjes en stonden zeker niet centraal.
Zag hem voor de tweede keer live (vorig jaar was er veeeel minder volk in de Minard), en vond het deze keer nog beter.
Wie de kans krijgt, raad ik toch aan eens te gaan kijken.