Gentblogt

Comedy Zone 2007: Gino Sancti – Terminaal

zaterdag 3 februari 2007 22u22 | Michel Vuijlsteke | 4 reacties
Trefwoorden: comedy, comedy-zone, Fank-Van-Erum, Gino-Sancti, Han-Coucke.

Frank Van Erum kent u misschien als Renzo Fierens in “Thuis”, of als Kevin in “Verschoten & zoon”. Han Coucke, die hebt u misschien gezien als Stef in “de Kotmadam”, of gehoord als de zanger van De Nieweirds. Zij leerden elkaar eind vorige eeuw kennen aan het conservatorium in (ha!) Gent, en doen sindsdien als Gino Sancti aan kabaret, met zo om de twee jaar een nieuwe voorstelling: “Holebi” in 2000, “Niet op de openbare weg gooien” in 2002, “Après-Ski” in 2004, en nu dus “Terminaal”.

Net zoals “Après-Ski” begint “Terminaal” ook in medias res: Van Erum en Coucke als twee zwemmende spermatozoïden. Even citeren uit de aankondigingstekst van de voorstelling:

De o zo potent ogende Han blijkt in deze voorstelling het tegenovergestelde te zijn. Het is zelfs zo dramatisch dat Frank als beste vriend een ‘acte de présence’ bij Han’s vrouw dient te presteren. Het resultaat daarvan is een wolk van een dochter. Uit respect voor elkaar wonen ze dan ook met hun vieren gezellig samen. Een driehoeksverhouding als het ware, uit respect voor elkaar, uit vriendschap en uit liefde voor het kind. Maar zoals in elke goeie weekendfilm neemt het verhaal plots een dramatische wending.

Ha, denk ik dan: die kant gaat het uit. Zoals in elke goeie weekendfilm: alles gaat even goed, en dan komt er alsnog ruzie, dan gaan ze uit elkaar, en op het einde komt alles nog goed. Zoiets, juist?

Euh, neen dus. Die dramatische wending komt er wel heel erg vroeg, en is dermate dramatisch en dermate een wending, dat ik me afvroeg hoe het nu in ‘s hemelsnaam verder moest met de voorstelling. Tot dan toe hadden we de spermatozoïden gehad, en een mooi verhaal over vriendschap, en een liedje (“Geef me water”?) dat ik wel op plaat zou kopen, observaties van de geboorte van een kind die enkel een ervaringsdeskundige kan maken, en Roodkapje op hilarische wijze door twee vaders tegelijk gebracht… ik hield mijn hart vast voor het vervolg.

Onterecht, zo bleek. Anderhalf uur lang zat de volledige Minard in Gino Sancti’s wereld. Liters tranen, wel zéér aanschouwelijk voorgesteld. Weinig voor de hand liggende thema’s—euthanasie, dood, geloof, vriendschap—afgewisseld met lichtere kost—Hollanders, gebedshelers, een aflegging op zijn monty Pythons, “duw één voor verkoop”-call centre hell, ouwemannenhuizen. Sketches afgewisseld met muziek, en niet van de minste: van Brel-achtige pijn en smart tot de Jezus-medley, meegezongen door de hele zaal:

Audio clip: Adobe Flash Player (version 9 or above) is required to play this audio clip. Download the latest version here. You also need to have JavaScript enabled in your browser.

Ik zou het zelf niet fijn gevonden hebben om van naaldje tot draadje uitgelegd gekregen te hebben waar het allemaal over ging. Ik bespaar u dan ook de synopsis. Het volstaat om te zeggen dat het bijzonder goed is, uitstekend in elkaar zit, en dat de mannen de emotie hoegenaamd niet schuwen. Vooral voor mensen met kinderen is het echt wel afwisselend schaterlachen en de zakdoek bovenhalen: na afloop zag ik er uit als een hooikoortslijder met een meer dan acute aanval.

Ik bedoel: men moet het maar doen, een demente en stervende mens doen, inclusief geheugenverlies, verlies aan decorum, tandenloosheid en ongecontroleerd beven, met bovendien een oranje klak op zijn kop, en tóch nog zijn waarde behouden, en toch nog ontroeren. Het liedje waarin die oude mens zijn lichaam met een failliete fabriek vergelijkt: werkelijk uitstekend, zowel van tekst als van muziek—een gitaarakkoord dat overgaat in een flatline-pieptoon.

Het was zeer, zéér goed. Gino Sancti reist de rest van het jaar met “Terminaal” België en Nederland af. Doe uzelf, uw vrienden en uw familie een plezier, trek www.ginosancti.be open, en bestel u een aantal kaarten.

© 2007 GENTBLOGT VZW