RSSThe Frames in de Vooruit: Iersese, doarsese!
Ierser dan The Frames vindt men ze niet zo licht. In eigen land worden ze dan ook reeds jaren op handen en in harten gedragen. Hun muziek slaat en zalft, snijdt open en dekt toe, en roept beelden op van glooiend groen. Vanavond zoeken ze ermee gehoor in de Balzaal van de Vooruit.
Waar hun passages in Brussel steevast gekleurd worden door meebrullende landgenoten, valt meteen op dat er hier, bij gebrek aan zo’n Ierse enclave, een iets ingetogener sfeer heerst. Een eerste blik op de zaal leert dat gordijnen sfeermakers zijn. Alomtegenwoordig en donkerrood van kleur zorgen ze voor een knus gevoel. Niet verwonderlijk dat The Frames hier ogenschijnlijk meteen gedijen. Mannen van het volk zijn het, gespeend van elke vorm van pose. Mensen binden is hun metier, en vanavond moet Gent voor de bijl.
The Cost, een liefdeslied uit hun jongste, gelijknamige langspeler, opent de debatten, zij het nog enigszins schoorvoetend. Tekenend voor een band die niet zelden, op het verlegene af, een bevlieging van frontman Glen Hansard van doen heeft om de registers helemáál open te zetten. Die komt er tijdens Song for someone, het laatste van het kwartet recentere nummers dat de boel op gang trekt. Volksmenner Hansard, gezegend met een stem om “uâ€, of meer nog “u luistert toch ookâ€, tegen te zeggen, voorziet deze aangrijpende noodkreet (“when will she come that someone, and put things in their placeâ€) van een franjeloze maar o zo rake outro… Het sein is gegeven.
Meteen daarna mag prijsbeest nummer 1 de arena betreden: God bless mom, de splinterbom die ALTIJD de setlist haalt en dus is voor The Frames wat One big holiday is voor My Morning Jacket. De gitaren slepen, de viool jankt en de stemmen van respectievelijk zanger en bassist houden een komisch wedstrijdje “hoogzingenâ€. The stars are underground teert op eenzelfde “old skoolâ€-gehalte en wordt opgedragen aan dEUS (“one of the only bands we care aboutâ€), met wie ze Craig Ward gemeenschappelijk te vriend hebben.
Het hek en de dam vertoeven op dat moment al lang niet meer in elkaars buurt, wat het publiek verleidt tot het meezingen van de slotregel van Finally. “I love it so farâ€, luidt die, en ik geloof hen op hun woord. De nieuwere nummers van daarnet verbleken in extremis bij zoveel schoon geweld. En dan moet Revelate nog komen. Een rauwe, energieke uithaal waarbij Hansard, die ooit een rolletje vertolkte in de onverwoestbare filmklassieker “The Commitmentsâ€, zijn oude Fender teistert als ware het een nóg oudere Fender.
Het licht gaat uit en Friends and foe wordt ingezet. Plots heffen rode spots het waas op en vervullen ze terzelfdertijd de zaal met een voelbare, warme gloed. Een magisch moment dat een verlengstuk krijgt in afsluiter Santa Maria, speciaal “for everybody that has ever been on a boat that sankâ€. Het onheil dreigt, maar de hemelse chaos, verpakt in een met reverb en feedback overladen wall of sound, is dán al onontkoombaar. De band maakt zich uit de voeten en het publiek blijft met verstomming geslagen achter. “Hartstikke bedanktâ€, stamelt de zanger nog net…, een grappig schoonheidsfoutje waarover hij zich kan bezinnen tijdens het eerste bisnummer, wanneer violist Colm Mac Con Iomaire (How Irish can you get?) zich solo het volledige podium toeëigent.
Even dreigt een kleine anticlimax, met het wat fletse Sad songs dat zijn eigen naam iets te veel eer lijkt te willen aandoen, en vooral met het terug “on stage†verwelkomen van Bell X1, ex-begeleidingsband van Damien Rice, en even voordien ook al het voorprogramma verzorgend. Het tekent The Frames dan misschien wel ten voeten uit, een dergelijke daad van altruïsme, maar toch prijst iedereen zich gelukkig dat ze zélf hun “moment de gloire†in ere herstellen, wanneer ze met het definitieve orgelpunt Star star bewijzen dat ze nog steeds zonder gelijke de rillingen per dozijn de zaal kunnen insturen. Cheers, mates!
The Frames, gezien op zondag 18/02 in de Balzaal van de Vooruit
(Foto’s: Tim Broddin van de Wannabes)
© 2007 GENTBLOGT VZW